Paul van vliet

Paul van Vliet,

De Oervader van Den Haag is ons ontvallen.

Als meisje van 5 jaar werd ik door mijn ouders meegenomen naar het theater Paul van Vliet.

En wat was dat interessant, de hele zaal zat vol met mensen die zich alle kanten op bewogen gierend van de lach….

En al begreep ik de helft niet van wat zich daar op dat podium afspeelde. Het maakte een ongelofelijke indruk op mij. En vanaf die tijd sloot ik hem in mijn hart en ben ik altijd van hem blijven houden.

Daar waar ik kon bezocht ik hem in het theater. En toen ik ouder werd lachte ik voluit met het publiek mee!

Het was een prachtig aimabele mens. Die weergaloos de Haagsche Kakker neer kon zetten. ( Dat wat hij stiekem zelf ook was)……

Hij was meer dan een cabaretier. Hij was de belichaming en de aandacht van het goed en het kwaad. Ging samen met Audrey Hepburn de wereld over als ambassadeur van Unicef. En kon in een korte samenvatting haarfijn uitleggen daar waar het mis gaat in de wereld….Wanneer hij in Afrika de goudmijnen had bezocht dan vatten hij dat samen; “ Dit is de enige plek ter wereld waar kinderen niet lachen”. En daar heeft hij alles mee gezegd. 

Wie kent niet het prachtige nummer meisjes van 13. Of al zijn typetjes waarin geen onderwerp werd geschuwd. 

Ik kan zo wel uren doorgaan Den Haag is een icoon verloren en de stad is in rouw🥲.

Dankjewel lieve, lieve mooie Paul, man wat heb ik van je genoten❤️.

Ik ben niet bang
Om dood te gaan
Ik ben alleen maar bang
Voor de manier waarop
Ja goed het is nog niet zover
En als je ‘t niet wilt
Daarover praten
Dat ik liever stop
Dan hou ik er meteen weer over op.

Maar toch, je weet het nooit
Het is natuurlijk onzin
Maar je denkt wel es van ‘als’
En ‘hoe’ en ‘wat’
En het is ook daarom dat…
Nee alles werkt nog goed
En functioneert nog
Zoals het moet maar toch…

Ja kijk, ik ben zo bang
Dat als het zover is
Dat er dan mensen
Gaan beslissen over mij
Mijn lichaam en mijn leven
En mijn dood
Omdat ze vinden dat ikzelf
Dat niet meer kan
En…dat zíj dat dan…

Dus daarom zeg ik het
Je toch maar liever nu
Voor het geval dat
Als ik dan…  

Wou ik je vragen of
Jij…als het kan
Ervoor wil zorgen
Dat ik niet in zo’n ziekenhuis
Maar bij ons thuis
En in mijn eigen bed
Op de manier zoals ik wil…

Het laatste restje zelfrespect
Dat je een mens moet laten
Is toch, dat hij zelf mag zeggen
Hoe hij wil dat hij vertrekt.
Jij kent mijn lichaam beter
Dan zo’n dokter of zo’n
Zuster met een thermometer
En hoe het met mij gaat
Hoef jij niet af te lezen
Van zo’n apparaat
Jij hoeft mijn hartslag
Niet te meten
Jij zal na al die jaren
Beter weten
Hoe het daarmee staat…

Jij hebt het kloppen
Van mijn bloed
In jou gevoeld…, ja toch?
Jij kent mijn adem en mijn angsten en mijn zweet
Jij kent toch ieder plekje van mijn huid
En als iemand weet
Wat ik daaronder voel
Ben jij dat toch…?

Dus, als het zover is
Laat mij dan thuis
Dat jij niet op bezóek komt
Maar d’r bént
Gewoon zoals altijd
Mijn eigen bed, mijn eigen huis
Vertrouwd, bekend

Ja, God
Ik zit maar wat te zeuren
En het is nog niet zover
Maar goed
Dan weet je ‘t vast
Voor straks
Mijn laatste wens:
Mijn eigen huis
Mijn eigen bed
En jouw intensive care.

Paul.

De foto heb ik 5 jaar geleden van Paul gemaakt.