tijdelijk even rust?

Inmiddels twee scans gehad met de uitslag 'alles staat stil'. Je weet dus niet of dat komt doordat de chemo met vertraging toch wat is gaan doen, of dat de tumoren gewoon even zomervakantie hebben genomen. Die rot onzekerheid.
Ondertussen gaat het leven door. Mijn werk heb ik met een dag afgebouwd, nu werk ik nog 4 dagen per week. Qua lichamelijke energie gaat het nog wel, maar mentaal is het zwaar, merk ik. De ziekte neemt je, tenminste mij, toch constant in beslag. Ik voel me als een computer waar constant een zwaar programma op de achtergrond staat te draaien: ik voel me trager en lomer dan anders. Bij het Helen Downing Instituut heb ik inmiddels een paar maanden therapie, waar ik wel baat bij heb. Eerst nog 1 op 1, vanaf deze week in een groep. Ben benieuwd wat lotgenoten me kunnen leren over dit in-limbo bestaan....