Niet weer hé!!!!

Hoi hoi,

Maandag ochtend druk, druk, druk iedereen op tijd in de auto en weer afgezet. Rij ik door naar het zh. Bloedprikken. Ondertussen denk ik: ik heb lekker vanalles gedaan dit weekend wat ze afraden.

Zo als heerlijk met je handen in de aarde. Kleine kindjes ontmoet en nee geen afstand gehouden! Friet gegeten zonder groenten!  Ik was er zo klaar mee ik heb me al weken aan alle richtlijnen gehouden. Meer groenten gegeten dan ooit. En wat helpt het ? Je mag best even niet luisteren. En gewoon doen waar je gelukkig van wordt. Want ook dat is belangrijk. Ik vertel heel blij tegen de prik mevrouw ( geen idee hoe ze heet maar ze komt ook bij ons op de afdeling prikken ) hoe heerlijk ik niet geluisterd heb. Al lachend gaat de naald er in. En zegt ze nou dan moeten je bloed waardes deze keer wel super goed zijn.

Ik bedank der en loop richting de uitgang. Nu de site in de gaten houden. Pas na een uur wachten heb ik de helft van mijn bloed waardes. NEE!!!! Echt hoe dan??? Weer slechter dan vorige week. Geen chemo geen medicijnen.... En dan toch slechter. Op de afdeling vinden ze het vervelend maar de kuur mag weer niet gegeven worden. Ik ben bang,boos en weer teleurgesteld. Bang dat ik dadelijk wel de binnen bekleding van mijn kist kan gaan bestellen. En ondanks dat donker rood nu helemaal hip is, is dat NIET mijn kleur zeg ik tegen de verpleegkundige. Ik wil dit niet! Ik kan mijn tranen niet bedwingen. Langzaam vullen mijn ogen zich, en vallen ze een voor een via mijn wang op de grond. Is dan alles dadelijk voor niets geweest. De hoofdpijn, maag pijn, de moeheid en nog zo veel meer. Ze zegt dat ze nu niets voor mij kan betekenen want er is geen arts. In mag dinsdag naar een andere oncoloog. Ik kan met hem bespreken hoe we nu verder moeten.

Ondertussen thuis raap ik me zelf weer bij elkaar. En zeg ik tegen me zelf genoeg gejankt zo kom je ook niet verder. En ga ik weer knokken. Knokken om beter te worden. En terwijl mijn man en ik praten over van alles en nog wat. Zeg ik weet je je hoort van alles. Misselijk, kotsen, hoofdpijn maar dit niet. Niet dat ze het weken moeten uit stellen. En dat je bloedwaardes steeds slechter worden. De angst de onzekerheid. Daar lees of verteld niemand tegen je. De psygoloog zal blij zijn bedenk ik mij, los laten. En hoe bevald het ? Eerlijk? Niet fijn. Ik kan er niet tegen. Ik wil zelf het idee hebben dat ik de touwtjes in handen heb. Niet die onzekerheid. 

De dag was een rollercoaster en ik was super moe. Ik ben vroeg gaan slapen. Dan zou ik eerder de oncoloog ontmoeten. Natuurlijk onzin maar malen werkt ook niet.

9 uur geen dokter, half 10 geen donker..

A kwart voor 10 eerst mag er een andere mevrouw naar binnen. En daarna nog een mevrouw. Die kwam voor het eerst, dat zag je aan alles.

Mooi hoe een arts de eerste keer meer tijd voor je vrij maakt. Dan kunnen wij best nog een kwartiertje wachten. Iedereen moet de tijd krijgen zeggen mijn man en ik tegelijkertijd. Toch zijn we blij als we dan eindelijk naar binnen geroepen worden. We bespreken dat het al een tijdje niet lekker gaat met mijn bloedwaardes. En dat de trend die je nu ziet niet heel rust gevend zijn voor straks. Er is nu niks wat ze kunnen doen. Eigenlijk komt alles op het zelfde neer. Nee te laat, nee kan nu niet meer. Als je eerder... Dat die spuit van de beenmerg aan maak er niet in mag. Voor de kuur. En dat een bloedtransfusie niet meer mogelijk is dat weten we nu wel. Maar wat kunnen we wel?

Eerlijk manipuleren hij geeft groen licht om de kuur ipv 1,5 met 1 te geven. Ik kijk hem aan en vraag en hoe manipuleren we dat beenmerg? Even 4 trappen op en af. Niet overdrijven dus geen 8 of 10 keer. Maar gewoon net dat die boven de 1 is. Oke gaan we doen! Dus volgende week loop ik die trappen op en af. Zwaar ? Ja natuurlijk! Maar ik moet die kuur, het moet gewoon!

Anders verlies ik mijn gehele kuur en gaan we opereren. En er is niet voor niets dit bedacht. Ik wil geen hele kuur verliezen zeg ik hard op. Ook dat ik bang ben. De beste man kijkt nu nog meer in zen scherm. En zegt dan dat die die spuit moet bestellen. Nee die heb ik al in de koelkast. Nou mooi. Dan wordt het maandag bloedprikken.

Ik bedank de beste arts hij had toch tijd voor me... En ga maandag dan maar flink die trappen op en af lopen om dinsdag te mogen starten. 

Liefs.