Steeds langzamer herstellen, wel,geen,wel bloedtransfusie.

Hoi hoi 

 

Mijn vorige blog over de psygoloog werd zo lang dat ik daarvan een apparte had gemaakt. Daarin konden jullie al lezen dat ik weer aan de chemo lag.

Wat me heel erg opvalt de laatste tijd is, alle mensen toen ik begon zijn al klaar. Zijn genezen of een ander traject in. Sommige mensen waar ze zijn gebleven durf ik niet te vragen. Er waren altijd 2 oude mensen die het over hun bugetlist hadden. Dat vond ik altijd heel ingrijpend. Ik zei wel netjes gedag en soms van oh, wat een mooie muts. Maar contact tot het minimum. Want oh dat vond ik lastig. Maar goed ik heb tussen door wat mensen voorbij zien komen die komen maar 1x in de 3 weken. Die blijven lekker fit. En maken altijd wel een dolletje. Maar de laatste 2 weken komen er steeds meer mensen ( terug) terug voor de tweede keer. En meestal na een jaar. Ze praten er allemaal heel open over. En ook deze keer gaan ze winnen. Heel hoop gevend. Maar iets is er met die 12 maanden. Een extra scan ? Een extra dokter? Geen idee als ik die meneer volgende week weer zie zal ik het eens vragen. Wat maakt nou al die maanden anders dan die ene maand. Aan de een vraag je toch iets meer dan een ander toch?! 

Het geeft de burger ook moet.

Het is ook sneu dat je nu mensen ziet voor het eerst die heel het proces nog moeten doorlopen. ( We weten allemaal de eerste keer op de afdeling). Mensen die met man en macht hun haar proberen te behouden.

Een ding kan ik zeggen! Wat ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. De angst de frustratie in die mensen der ogen. Ieder voor zich natuurlijk. Maar wat heb ik met die mensen te doen.

We zouden het bijna vergeten, door het kletsen. Wat doen die ellendige gewrichten weer zeer! Het lijk wel als of die chemo in mijn knieën en enkels is gaan wonen. Ook de pillen voor de stekende hoofdpijn werken niet. 

Voordeel is daarvan wel dat het echt een bijwerking is van de chemo. En niet iets neurologisch.  Dus zal ik af en toe even 30 seconden de pijn in mijn hoofd moeten verdragen.

Ik ging me de laaste dagen zo slecht voelen. Hijgen, hijgen niet normaal! De trap oplopen was al een dilemma. Zat op de wc uit te rusten 🤣🤣. De benen wogen ook weer dieplood.

Woensdag tijdens het bloedprikken hadden. We het er zo over. De verpleegkundige deed een extra buisje bloed prikken voor het geval de bloedtransfusie door moest gaan.

Telefoon: ja je bloedtransfusie gaat morgen door, hopelijk knap je er dan snel van op. Ik alles regelen voor onze zoon. Want je zit zo 3 uurtjes langer in het ziekenhuis. Weer telefoon, je eigen oncoloog is er niet. Maar de vervanger zegt kuur uitstellen is zijn advies. En dan na het weekend kijken voor de bloedtransfusie. Ik ohhhhh nee! Desnoods kruipend maar die chemo gaat er in. Niet weer uit stellen. Zij lachen aan de telefoon dacht ik al dat je dat zou zeggen. Hij word dan pittig he! Ja we weten het maar ff chillen is geen optie.

Donderdag een andere verpleegkundigen. Het advies was toch uit stellen. Ik: ja maar dat is mijn eigen oncoloog niet dus hoef ik niet naar te luisteren. ( Mijn eigen oncoloog zou zeggen oke het ken nog net, ik geef je gelijk. Je bent een bikkel 🥰) 

Wij weer met zen alle lachen. Komt mij oncoloog om 10 uur. Ik ga je hier na wel een bloedtransfusie geven. Ook al is het maar de helft van de trap die je normaal op kan. Dan gaan we daar voor.

Ik merk nog niet veel van de bloedtransfusie. 1 ding kan toeval zijn, kan daar vandaan komen. Ik werd wakker zonder hoofdpijn sinds weken 🥳.

Sorry dat het wat langer duurder voor ik even iets van mij lied horen. Maar dat was meer ik was zoooo moe en alles deed zeer. Ow ja voor ik het vergeet woensdag eerder mri!!! Ik hoop snel de uitslag met jullie te kunnen delen! 

En ik wou jullie allemaal bedanken dat je de tijd neemt om mijn blogs te lezen. Ik hoop zo ook al is het maar 1 iemand iets aan heeft. Dat positiviteit de helft van je winst is.

Ik leef met jullie allemaal mee.