15 februari 2019

Wat een week ... waar het zo goed ging tijdens en na de operatie, kwam ik in een week terecht waar het niet goed ging met mijn bloedwaarden van de nieren. Om de dag extra controle voor bloed en door blijven slikken met de Prednison. Die mag afgebouwd worden maar de bijwerkingen zijn heftig. Slaap slecht, paniekerig wakker, gejaagd gevoel in mijn lijf en wachtende op de uitslag of die wel of niet eerder dan de 20 februari bekend zal zijn.

Dus samen met manlief met de nieuwe camper voor het eerst erop uit voor een paar prachtige dagen naar Katwijk; de weersvoorspelling beloofde veel goeds. Kijken of alles werkt en gaat en een frisse wind door mijn hoofd. In de middag vertrokken na nog een extra bloedcontrole, de uitslag zou doorgebeld worden en een apotheek is er ook in Katwijk, geen probleem. Maar die donderdag niet gebeld. Vrijdagochtend werden we wakker na de allereerste nacht en lagen nog wat te praten toen mijn telefoon ging ... het AVL. De bloedwaarden waren ietsje beter, afbouwen met Prednison verder in werking zetten en ... de uitslag was bekend! Ik kreeg de verlossende woorden van 0% tumorcellen in de uitgehaalde lymfklieren ... tranen tranen tranen ... wat een prachtig bericht, te mooi om waar te zijn! Ongeloof, verbazing, opluchting, alles door mij heen, wat een emoties, niet te omschrijven ... 15 februari 2019, eind van de tumorcellen, begin van verder herstel van de operatie en innerlijk. Want dat er daar nog veel moet gebeuren is heel goed voelbaar. Stap voor stap. Eerst genoten van een prachtige dag met mijn lief en veel geproost, even de spanning weg en vooruit durven kijken. Het gevoel van geen operatie meer, geen immuntherapie ... wat een enorme bofkont ben ik, hoeveel engeltjes heb ik wel niet om mij heen....

Ik besef dat ik het zachtjes uitdruk misschien maar dat komt allemaal nog door die K-Prednison helaas ... maar mijn hart maakt elk moment van de dag een vreugdedans! Laat de lente maar snel komen!