De scan

Vrijdagochtend  21 juni de scan en bloedcontrole. De afgelopen weken kreeg ik buikpijn en deze keer meer aan de linkerzijde dus was ook benieuwd naar bloeduitslag. 

Einde ochtend werd ik gebeld, geen ontstekingswaarden, HB wat lager maar verder niet verontrustend. Dus de camper ingepakt, het weekend met man, dochter en schoonzoon met de camper op pad naar Tilburg en maandagochtend op pad naar Duitsland. Maandag ons dorp nog niet uit en ik werd gebeld door AVL. Of we eerst even op een parkeerplaats konden gaan staan voor ze verder ging praten. Op de scan was duidelijk te zien dat de tumor in mijn dunne darm gegroeid was en voor dinsdagmiddag was er een afspraak met de oncoloog gemaakt. Rechtsomkeerts naar huis en plannen aanpassen. 

Dinsdagochtend vroeg dan de golfbaan op, beetje afleiding en genieten van de prachtige omgeving. 

In de middag naar AVL en daar gewijzigde behandelplan met oncoloog besproken. Geen immuuntherapie meer, de bijwerkingen waren te heftig en wel gelijk weer aan de BRAF remmers, daar reageerde mijn lijf goed op. En dan hopen dat over 2 maanden de tumor kleiner is, het bij deze ene uitzaaiing zal blijven zodat het daarna operatief verwijderd kan worden. 

Schakelen in mijn hoofd, behandelplan laten bezinken en bedenken wat dit allemaal gaat betekenen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn man en kids. 
Het lijkt alsof het soms niet om mij gaat, dat het naast me staat of zo. Vreemd genoeg komen er niet veel tranen, pas als ik een van mijn beste vriendinnen spreek komt het wat los. Verder kan ik het rationeel beoordelen dat ik achter dit nieuwe  behandelplan sta en ook goed uitleggen aan iedereen. 

Woensdag toch zoals gepland met de camper Duitsland in, op naar mooie golfbanen en even een andere omgeving. Volbepakt met pillen waarvan ik hoop dat ze weer hun werk gaan doen 🤞🏼