I must rise like a feniks
Impact
Vorige week was een hele zware waarvoor mijn brein op zondag al in werking gezet moet worden. Dus regel ik al een wandeldate voor maandagmiddag voor de hond, dat kan afgevinkt op het to do lijstje. De maandagochtend begint: Stel je voor, je staat op met heavy suit van, pak em beet 30 kg over je schouders, daar sta je al mee op. Dat zware en vermoeide gevoel. Dan weet je, dat je om 11 uur een eerste afspraak bij de revalidatie hebt dus wat moet er gebeuren: douchen, aankleden, eten, de auto in en concentreren op het verkeer. De afspraak is een uur intake voor logopedie, mijn stem blijft een zwak punt en is voor mij een hele grote aanwijzing dat mijn batterij leeg is. Volgende afspraak die dag is een groep sessie Ergo therapie om 13:30. Tijd genoeg om na de logo intake weer naar huis te rijden denk je, een ritje van 13 minuten. FOUT dat uurtje logo intake heeft al een groot deel van mijn energie verbruikt. Auto rijden is intens, er moet op het verkeer gelet worden, de automatische piloot handelingen vergen toch aandacht, alle prikkels moeten in de bovenkamer verwerkt worden. Na dat uurtje ergo hebben we 30 minuten om bij te tanken, zodat we vervolgens een uur bewegings fysio hebben. Wat betekend 15-20 minuten low key fietsen met een weerstand waardoor je niet gelijk in een rode modus raakt en daarna door om spieren te bewegen met sportschool apparaten uit het jaar 0. In de auto eerst een mindfull moment/check-in om volledig op de weg terug naar huis te maken. René al gewaarschuwd dat ik geen boodschappen ging doen en ook niet in staat zou zijn te koken. Nou ben ik dat nooit, maar nu kon ik ook geen voedsel bereiden.
De volgende dag stond er een afspraak in de planning die betrekking had op het re-integreren op de werkvloer. Hoefde ik niet perse bij te zijn bleek achteraf....zucht. Wat wel leerzaam was dat ik als ik weer in een werksituatie kom, hoe ik dan duidelijk aan kan geven wat en hoeveel ik kan, mijn belastbaarheid. Daar was weinig meer van over op dag 3 in die week. Mind you, huisarts bezoek, telefonische afspraak met mamapolie, oedeemtherapie en "gewone" fysio gaan ook gewoon door. Zaterdag zat ik er helemaal door heen. Geen land mee te bezeilen en volledig uitzichtloos. "Nog niet eerder zo ver weg van alles" dat was mijn gevoel. Nu dinsdag 16-07 is dat nog niet heel veel beter.
Affirmatie "ik hou van naalden, zij houden van mij"
De huisarts heeft een serie van 10 B12 injecties voor me bedacht, 2 x per week klabam zo in de bil... Jeugdtrauma van toen ik 4/5 jaar was herbeleven heet dat pfffff. Zojuist bij de plastisch chirurg geweest. Tjsakka cortico in de rechter duim en volgende week dinsdag een snede in de linker duim ter bevordering van de beweging in de triggerfinger. Alsof er vorig jaar niet genoeg fucking naalden in mijn lijf zijn gedart!?!? Allemaal kadootjes van de hormoon therapie. Zie het als een nekslag. Alles wat je aan blije hormonen hebt in het vrouwenlichaam worden zo door de anti hormoon medicatie geëlimineerd en je krijgt er van allerlei mankementen voor terug. Daar heb ik blijkbaar dus ook weer voor vooraan gestaan. Arme René, heeft niets anders dan een emowrak thuis zitten. Hoe blij en happy ik ook met mijn vernieuwde salon ben, de wetenschap dat ik daar voorlopig niets kan doen behalve zelf liggen is zuur en dan niet lekker fris, fruitig zuur, nee echt brandend zuur.