The aftermath

Hulpmiddelen 

3 maanden zijn al weer verstreken na de laatste chemokuur. Ook hierin weer veel gebeurd en opgevallen. Uiteraard de groei van haar, dat is wel het meest opvallend, de nagelconditie is niet helemaal je van het. Duidelijke tijdlijn in chemokuur zichtbaar. Waar ik het meest mee tob zijn eigenlijk twee dingen. De heftige toename van artrose door de antihormoon medicatie en de compressie hulpmiddelen tegen het oedeem. De artrose zit vooral in enkelgewricht, heup en duimen en af en toe zo godvergete pijnlijk. Dan ook de stramheid bij opstaan. Wijlen mijn tante deed dat toen zij 90 was soepeler… pffff  ben nog niet tevreden met de verlichting die de artrose supplementen me bieden, blijf zoekende. Die tegen de opvliegers daar ben ik zeer blij mee, een opvlieger momentje per dag is zeer goed te behappen!! Dan het hoofdstuk oedeem. Wat zal ik daar eens over klagen…. Op zich zit en is het corset niet eens vervelend, ik zit lekker strak in m’n vel en heb een soort van taille hahaha maar dan, dan moet ik een compressie kussen inleggen bij de aangedane borst. Deze zorgt voor micromassage maar ook voor een über expansie in cupmaat zeg maar. Ik ben nu in het rijke bezit van twee soorten compressie matjes. Eentje heeft horizontale banen, coupenaadjes en een pand onder mn oksel door. Die ander is een in vierkante compartimenten verdeeld “cloud-pillow” anders kan ik het niet noemen. Allemaal memoryfoam ter massage…. In mijn corset wordt de buste dus goed in/op gebonden waardoor ik een steuntje onder de kin heb. Handig bij een zwaar hoofd joh! Net als toen ik zwanger was een buiktafel voor mijn theemok ✔️

Changes

Zaterdag bij de plaatselijke Chinees de verjaardag van Nen gevierd, lekker vroeg, dan is het lekker rustig. Kom daar aan restaurant bijna tot aan de nok toe vol….. wij worden geplaatst aan een van de 4 grote ronde tafels met aan iedere tafel zeker 8 personen…. Oh help ik voel de paniek insluipen. Het is me uiteindelijk gelukt maar mijn hemel een gesprek volgen is zo lastig, helemaal als meerdere mensen wat willen vertellen. Met volle buik en energieloos lekker mn bedje in om de volgende ochtend de inboedel van Vincent het huis uit gedragen zien worden. Het is zover nog geen twee weken na ontvangst van de sleutel gaan de kiddo’s samenwonen. Mijn G. I. Jane verhuisbloed borrelt aan alle kanten maar de uitvoering lukt natuurlijk niet. Enige wat ik heb kunnen doen zijn twee gordijnen ophangen en het bedje opmaken… aanvaarding…. Thuis aangekomen, total loss, recht in een big bear hug van m’n vent, haardje aan en wijntje erbij. Proost op het leven.