Mijn oncologische revalidatie begint🥊!

Oncologische re-validatie 💞

6 December 2022

Mijn hart klopt net wat sneller vandaag; er gaat van alles door me heen. Mijn eerste oncologische revalidatie dag. Wie ga ik ontmoeten? Zullen ze me zien in wie ik ben? Oude angst (in samenhang met mijn hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit) om als apart te worden gezien speelt op. Ik wil het zo graag goed doen, whatever that may be. Ik verlang naar een hogere belastbaarheid. 

De weg naar het revalidatiecentrum is onbekend voor mij. Ik besef: al gauw zal ik deze weg kunnen dromen. Maar voor nu moet ik opletten waar ik heen ga. Met mijn huidige brein gaat het niet meer zo automatisch goed als voorheen. 

Ik rijd het terrein van Groot Klimmendaal op. Een complex aan gebouwen en bordjes met aanwijzingen doemen op. Mijn hemel. Direct moet ik richting bepalen, maar welke is de juiste? Gelukkig staat er niemand achter me. Ik neem de tijd en zie nergens een naam die ik zou verwachten. Iets van Revalidatiecentrum Groot Klimmendaal. Deze doolhof zag ik niet aankomen. 

Aangezien ik niet zoveel tijd meer heb, en ik niet te laat wil komen, voel ik de stress toenemen. De kritische oudermodus in mij is direct aanwezig: dit had je wel beter kunnen voorbereiden Berit! Je had ook wel wat meer tijd kunnen uittrekken hiervoor! Tja. Het kan altijd beter he.

Ik focus me op mijn ademhaling en vertrouw erop, dat ik er wel zal komen. Dan valt mijn oog op bordjes met: polikliniek volwassenen. Ha, ik ben een volwassene dus dat is het hopelijk. Toch? Iets van paniek, (“Straks zit ik helemaal fout, mis ik mijn eerste afspraak, lekkere indruk maak je Berit”) onderdruk ik. Adem in, adem uit. Focus op je ademhaling. 

He, een bordje wijst naar een parkeerplaats voor Revalidanten! Ja, dat ben ik vanaf vandaag, een revalidant. Ineens voelt het heel dichtbij, dit gaat over mij. De reden waarom ik hier ben komt keihard in mijn bewustzijn binnen. BAM! 

Die klap zag ik ook niet aankomen. Mezelf moed insprekend met helpende gedachten (“Ja, dat moet jou toch wel lukken hé, je geeft zelf cognitieve gedragstherapie”, daar is de kritische oudermodus weer), probeer ik al wandelend de polikliniek voor Volwassenen te vinden. 

Ik kijk mijn ogen uit! Wat een prachtige groene omgeving. Grote bomen, paadjes; heerlijk, ik zie mezelf al wandelen hier in de pauze tijden. Maar waar moet ik nu zijn? Ik zie een groot gebouw met zuilen. Gevoelsmatig moet dit het dan zijn. Maar nergens zie ik een bord met Polikliniek Volwassenen. 

Ik vraag aan een vriendelijke passant of zij weet waar dit is. Ze bevestigt mijn gevoel. Gelukkig, ik zit goed! Zou ik nou de enige zijn die dit zo ervaart? Soms denk ik echt dat ik nooit meer normaal ga functioneren. “Fijne revalidatie”, wenst ze me toe. Het verbaast me dat me dit zo raakt. Bij de entree zie ik een vrouw in een rolstoel; ik voel dankbaarheid dat ik kan lopen. Gezondheid is niet vanzelfsprekend. 

Eenmaal binnen wacht de volgende zoektocht. Ah, een balie met gelukkig een receptioniste! Nu komt het vast goed. Ze geeft aan, dat er meer mensen zijn die moeite hebben hen te vinden. Gelukkig, ik ben niet de enige.

Ze vraagt mijn geboortedatum; daarop zegt ze: “Dan bent u mevrouw Huppeldepup?” Uh, nee die naam zegt me niets. De twijfel slaat toe, ben ik zo abuis? Pffff. Dan zegt ze rustig, dat het systeem de hele dag al raar doet. Ze zoekt opnieuw en gelukkig, ze ziet mijn naam nu wel en mijn afspraak bij de arbeidskundige ook. “Oh, u moet bij die afdeling zijn”. De naam zegt me helemaal niets. Gelukkig blijkt deze afdeling wel in dit gebouw te zijn. 

De arbeidskundige ervaar ik als rustig en empatisch. Hij noemt mij ambitieus, “De lat ligt hoog hé”. Zou dit ook bij een man als opvallend genoemd worden? Als ik iets vertel over mijn cognitieve problemen, zegt hij: “Ja, dat heb ik ook, alleen ik heb geen kapstokje om het aan op te hangen”. 

Aha. Dus bedoelt hij nu eigenlijk dat mijn geheugen- en concentratie problemen gewoon normaal zijn? Dat ik ten onrechte mijn cognitieve missers ophang aan het kapstokje Cognitieve problemen door kankerbehandelingen?

Ik reageer, dat ik helaas al VOORDAT ik borstkanker kreeg, al meer kapstokjes had. Zoals drie keer een forse hersenschudding, waarvan 1 keer een heftige whiplashachtige klap. Of het kapstokje ‘overbelast werkgeheugen’ vanuit de zorg voor mijn gezin. Of mijn stemming die zo onderuit ging door een opeenstapeling van traumatische life-events; de stemmingswisselingen als gevolg van de antihormonale therapie. 

Ik heb ervaren, dat de borstoperatie mijn brein een klap heeft gegeven, net als vervolgens de intensieve maandenlange chemotherapie. Die chemo passeert zeker weten wel de bloed-brein barrière. Als neuropsycholoog kon ik al die maanden mindful observeren wat de chemo met mijn systeem deed. Het voelde alsof ik werd afgebroken tot op het bot. Zoveel ontstekingen ontstonden. Polyneuropathie. Cognitieve problemen, alsof ik aangeschoten was. Woordvindingsproblemen, geheugenproblemen. Een toename van de tinnitus. 

Ik heb gewoon cognitief ingeleverd. PUNT. Dat is niet een foutieve perceptie, of een foutieve attributie. Hier was ik denk ik het meest bang voor. Dat ik in een bepaald plaatje wordt gestopt, wat niet de lading dekt. 

Het betekent ook niet dat ik denk dat ik niet meer kan herstellen. Sterker nog, ik voel VERTROUWEN in mijn herstelvermogen. Daarom ben ik ook hier. 

Knock-out ben ik gegaan; borstkanker krijgen was de genadeklap. Ik kon niet anders dan me eraan overgeven, alles om de kwaadaardige cellen uit te roeien. Tegelijkertijd mocht ik getuige zijn van de enorme herstelkracht van mijn lijf en geest. Wow. 

Fijne revalidatie Berit, spreek ik mezelf toe. De tranen vloeien rijkelijk vanmiddag, ook bij het gesprek met de fysiotherapeut en de ergotherapeut. Waar heb ik het meeste last van, is de vraag. Tja. Waar zal ik beginnen…ik noem de beperkte energie. Alles wat ermee samenhangt. Ondertussen voel ik zoveel emoties; gevoelens van rouw, verdriet om onze vriend die overleed aan kanker. De zorgen om zoveel; mijn kids, mijn werk, mijn ouders. Kan ik er wel voldoende voor hen zijn? Tegelijkertijd zie ik alles weer terug, de behandelingen en hoe slecht ik me heb gevoeld. Hoe zwaar het is, altijd die pijn in mijn spieren…en recent bleek ik artrose in pols en hand gewrichten te hebben. De tranen blijven stromen. Zou het ooit stoppen? Oh wat vervloek ik mijn hormonale gevoeligheid. 

“Het is ok”, zeg ik tegen mezelf. Het is ook niet niks allemaal. Het duizelt me inmiddels, al die informatie, het oorsuizen is erger. Ik ben totaal overprikkeld. 

Eenmaal op weg naar huis besef ik, dat ik deze belangrijke beperking ben vergeten te noemen: de snelle overprikkeling. Mijn overgevoeligheid voor geluid. Vergeten… zo vermoeiend. Het gevoel achter de feiten aan te lopen. 

Dan HER-INNER ik me: Weet je nog Berit? Niet alles hoeft direct en volledig. BABYSTAPJES. Mijn leefhonger een beetje leren beteugelen.