Maar hoe gaat het dan met jou?

k herinner me nog goed hoe mensen vroeger vroegen hoe het met me ging en verwachtten dat ik gewoon “goed” zou zeggen. Ze schrokken vaak als ik vertelde dat het helemaal niet goed met me ging en wisten niet hoe ze moesten reageren. Dat was in de tijd dat ik bij Jan Bruijns in Goes werkte, toen ik een jaar of twintig was.

Nu lijkt het andersom. Als ik mijn verhaal doe en mensen nogmaals vragen: “Maar hoe gaat het dan met jou?” Dan zeg ik dat het goed met me gaat. Ja, ik had zeker gewild dat ik niet in de situatie zou zitten waarin ik nu zit. Maar het is zoals het is, en blijkbaar ben ik hier niet om de makkelijkste weg te bewandelen. Dan maar een pad met hoge bergen, mooie vergezichten en diepe dalen, waardoor ik meer kan genieten van wat ik allemaal wel heb.

Het is gewoon niet te doen om alles te doen wat ik op een dag denk te moeten doen. Ik moet constant keuzes maken die op dat moment de meeste aandacht nodig hebben. Gisteren zei ik tegen mijn collega dat het in ons werk bijna nodig is om een ADHD-brein te hebben, zodat je snel kunt schakelen, dingen met elkaar kunt verbinden en kunt afstemmen op de situatie. Het is topsport om op een werkdag alles te managen, iedereen op de hoogte te houden en ervoor te zorgen dat de kinderen kunnen blijven spelen. Net als thuis is het niet alleen het moment zelf met de kinderen; er zijn ook veel taken die minder leuk zijn, maar die erbij horen om alles draaiende te houden. Als het me dan lukt om iedereen op een fijne manier op de dag terug te laten kijken, ben ik zo dankbaar.

En als het heel druk is, trek ik mijn schoenen aan, vraag ik de kinderen of ze mee willen en wandel ik een rondje in de wijk. De laatste tijd doe ik dat met muziek en geniet ik van alles wat ik zie. Het is elke dag hetzelfde rondje, maar elke dag voelt het anders en ervaar ik het anders. Wil je het zelf ervaren? Je bent meer dan welkom om een keer mee te wandelen. ♥