Terugkijken
Ja waar begin je dan als je steeds een foto krijgt van een herinnering van een jaar geleden. Vorig jaar zaten we er midden in en hebben we elke dag wel iets gedaan om die dag nu nog ons te kunnen herinneren. Van het vier het leven feestje wat we hadden en de handen die we nog voor altijd in verbinding met elkaar hebben gemaakt. Tot het doorspreken van de afscheidsviering met Jolanda van Luizter. Alles komt terug en nu besef ik me pas hoeveel het allemaal was en hoe knap ik het nu zelf vind dat we al die dingen nog samen hebben gedaan en deze moeilijke fase ook als mooi en heel intens hebben ervaren in contact met iedereen om ons heen.
Bij alles wat we deden, deden we dit in verbinding met elkaar en was het niet alleen heel veel verdriet wat we hadden. Alles is nodig geweest om dat wat Jos nog zo graag wilde namelijk dat de kinderen naast zijn ziek zijn ook nog zoveel mogelijk kind konden zijn en hun vader niet alleen herinnerde als ziek, maar ook als Jos ♥ Jos is ook nog begonnen met het schrijven van een boek alleen voor de kinderen wat ik gisteren op de computer terug vond "Papa's wijze woorden en de onzin die hij soms uitkraamt". Ik wist dat hij iets wilde voor de kinderen, maar het ook heel lastig vond, omdat hij ze niet wilde opzadelen met verplichte kaartjes op hun speciale dagen. Ik wist dat hij eraan begonnen was, maar ook dat het nog niet klaar was. Toen heb ik Stichting Komma benaderd en die zijn toen vrij snel langs gekomen voor een interview met Jos, waarin hij zijn hele verhaal verteld en waar de kinderen hun hele leven toegang toe hebben via hun digiD. Heel mooi dat ze zo ook zijn stem nog kunnen horen en de mooie woorden die hij ook naar hun uitspreekt in het interview.
Als ik terug kijk naar de foto van de kist die we kregen vanuit stichting Tutu ben ik zo dankbaar dat ik gewoon zelf nog net op tijd de stap heb genomen om hun te benaderen. De kist is zoveel meer geworden dan alleen een herinneringskist en de wens zoveel meer dan alleen maar naar het Dolfinarium gaan. Het is een blijvend gevoel wat we er aan over hebben gehouden dat je nog zo ziek kan zijn, maar dan toch elke dag er iets bijzonders van kan maken. In de kist zat ook een bon van knuffelmakers, waarmee de kinderen hun eigen knuffel van papa konden creëren en ze hem altijd nog kunnen knuffelen. Jos heeft nog wel de ontwerpen gezien, maar net niet meer de echte knuffels.
Hoe bijzonder dat het ons in een jaar gelukt is om ook Jos zijn laatste wens uit te laten komen het boek "Met open blik en rechte rug" het boek wat hij bijna helemaal zelf heeft geschreven, maar dan herschreven in thema's.