De naakte waarheid

De naakte waarheid

En zo “vliegt” een jaar voorbij.. 15 september 2023. De dag waarop alles in 1 vingerknip, in 1 minuut, in 1 klap of hoe je het ook wilt verwoorden veranderde en nooit meer hetzelfde werd of zal worden..

Het moment dat je op je 36e (of welke leeftijd dan ook) te horen krijgt dat je kanker hebt bevries je. Alsof het over iemand anders gaat. Alsof je in een film zit en elk moment op pauze kan drukken maar de afstandsbediening doet het niet. Zit je dan verdoofd op dat ziekenhuisbed terwijl een ieder die aan je bed zit in tranen is. Vanaf dat moment ga je een rollercoaster in van doktersafspraken, kuren, bloedonderzoeken, scans, bijwerkingen en medicijnen die erbij horen en word je geleefd. Maar vooral in een rollercoaster van ups and downs. De ene dag sta je op de top van een berg en de andere dag voel je de hel branden zo dichtbij dat het is.

De ziekte neemt alles over.. je leven, je lichaam, je energielevel, je gedachtes, je eetlust, je libido, je vrouwelijkheid en alles wat maar tot het heden behoort. Dus je bent niet alleen ziek je raakt alles kwijt wat voor de diagnose zo vanzelfsprekend was.. van hot naar her gaan, sociaal leven, werkplezier en stress, je dagelijkse bezigheid, date/sexleven en nog heel wat andere luxeproblemen die wij ons tegenwoordig als mens goed weten aan te praten en begrijp mij niet verkeerd die ook zeker valide zijn. Alleen het moment dat je kanker krijgt heb je plots maar 1 probleem maar wat voor 1. Je leven staat stil terwijl de wereld doordraait.. maar ook verder gaat.. en je wilt zo graag mee met het tempo wat voorheen zo normaal voor je was.

De zwaarste en hardste maar ook de meest puurste strijd van mijn leven.. met donkere dagen die nog zwarter zijn dan de nacht, met een energielevel van een oud wijf, doemgedachtes die nog verder gaan dan je ergste nachtmerrie, onbegrip, ontkenning en alle andere fases van rouw, jeuk dat je jezelf tot bloedens toe wilt open krabbben, pijn in je hele lichaam en botten, eenzaamheid terwijl je een menigte aan lieve mensen om je heen hebt, het missen van je oude ikkie/leven, angst en paniek. Laten we niet beginnen over het hele hormoonverhaal als gevolg van de bijnierschorsinefficientie die ik als 1 van de bijwerkingen heb overgehouden en helaas voor de rest van mijn leven aan vast zit. En dit alles is aan de buitenkant niet te zien wat zo dubbel is want je bent daar dankbaar voor maar maakt het vaak wel wat moeilijker: “want je ziet er toch goed uit”.. dan kom je op een punt dat je je niet serieus genomen voelt omdat je niet kaal bent. Ik kan een boek schrijven over wat je ondanks de kanker nog naar je hoofd krijgt wat oprecht heel kwetsend en hard is.. oftewel alles bij elkaar een puzzel van 5000 stukjes… en nee ik hou niet van puzzelen;)

Kon ik af en toe maar een dagje terug.. kon ik maar op die uit knop drukken en even een dagje genieten van hoe het was.. los van dat ik trots ben op waar ik nu sta en naartoe aan het groeien ben verlang je soms wel naar de tijd dat alles gewoon normaal was.. even niet ziek zijn! Even geen patiënt zijn! Even geen kanker hebben! Even niet behandeld worden als een porseleinen pop of ontweken worden! Even niet “zielig” gevonden worden! Maar ook even in een drukte zijn! Op een date gaan! Op kantoor zitten! In een drukke gym trainen! En zo kan ik nog even door gaan..terwijl wat ik nu kan doen ook echt omarm en dankbaar voor ben. Het is allemaal zo dubbel. 

In een jaar tijd ben ik mijzelf geheel verloren tot op een punt dat ik echt niet meer wist hoe, door de modder gekropen, door wind en vuur gelopen om enigszins maar grip op mijzelf, mijn lichaam, mijn hoofd en de situatie te krijgen.. 3 stappen vooruit en 10 terug en dat een keertje of 1000. Gevangen zitten in een doolhof en moe zijn van rondjes rennen.. Opgeven zit niet in mijn bloed maar eigenwijs zijn doet ook pijn. Bij kanker gaat het er niet om of je sterk bent ja of nee want diegene die hieraan overlijden zijn zeker niet zwak. Je overwint het als je geluk hebt niet omdat je sterk bent. Met deze ziekte is het echt een kwestie van pech of geluk.

De positieve scans zijn hele mooie mijlpalen, waar ik heel dankbaar voor ben, onderweg naar de eindbestemming en dat is hopelijk op een dag kankervrij zijn en een weg vinden in de aan over gehouden gevolgen van de ziekte, maar voor nu is het leren leven met kanker.. en zal het ooit wennen, nee want never nooit had ik gedacht dit op mijn cv te moeten plaatsen.. en nee never nooit went het in zo’n koker te liggen.. en nee never nooit roept een moedervlek die voor nu geen boosdoener lijkt te zijn niet ergens vraagtekens op.. en ga zo maar even door.

In het afgelopen jaar heb ik veel gehuild maar ook zeker veel gelachen.. Het afgelopen jaar heeft mij ook heel veel geleerd waar ik hoe donker of licht het ook was het moment dat ik dit schrijf heel dankbaar voor ben.. het is het pad wat voor mij bestemd was.. hoe hard en zwaar het ook is.. of hoe dubbel het ook klinkt. En als mensen mij vragen ben je niet boos? Of waarom jij? Nee niet meer want liever ik dan een ander of waarom niet ik maar wel een ander.. en na alle fases van rouw in dit proces te hebben afgewandeld ben ik heel positief nieuwsgierig naar de nieuwe Angelique die komen gaat. Ik zit opnieuw in de schoolbanken.. ik leer in het nu te leven, van mijzelf te houden (met kanker) zoals ik ben, grenzen aan te geven, incasseren van teleurstellingen, acceptatie van verlies, kwetsbaar op te stellen, nee te zeggen, nieuwe hobby’s, voor mijzelf te kiezen, oude patronen doorbreken en nieuwe gewoontes toelaten, de juiste mensen om je heen te hebben en afscheid te nemen van die- en datgene wat niet langer meer voldoening geeft. Mijn lichaam en energie behandel ik als een tempel en of het ooit goed komt weet niemand en kan ook niemand mij beloven en dat is ook ok, maar wat ik wel weet is wat er ook gebeurd alles gebeurd met een reden. In het leven zijn we vaak zo gefocust op de eindbestemming maar het is de reis ernaartoe waar je het meeste van leert maar ook van moet genieten. Morgen is namelijk echt niet beloofd! Ooit komt het goed en als het niet goedkomt komt het ook goed!

Als ik iets mee kan geven is het wel geniet en waardeer het kleine van het leven. Omarm de liefde voor jezelf en de mensen om je heen. Boek dat tripje. Bel die persoon die je lang niet hebt gesproken. Eet die appeltaart als ontbijt. Wees dankbaar voor het kleine, grote en alles ertussenin. Zeg eens nee! Plan een geheel weekend vrij! Lach! Huil! Dans in je ochtendjas terwijl je koffie zet! Zwem met de stroming mee en kijk waar je terecht komt! Leef alsof morgen niet beloofd is! Niks is meer vanzelfsprekend lieve mensen!

Ik schrijf heel veel en als onderdeel van het proces wil ik mensen graag een kijkje geven in deze toch wel realistische kant van de ziekte kanker.

Always with love ❤️