Vooruitgang

De tijd vliegt. Op vrijdag 7 juni schreef ik (ik plaats het nu pas):

Twee dagen geleden was het precies een jaar geleden dat ik hoorde dat ik borstkanker had. Inmiddels gaat mijn herstel gestaag vooruit. 

Ik ben nu weer in het ziekenhuis voor preventieve nabehandeling. Ik krijg via een infuus botversterker. Dit vindt plaats naast de afdeling waar ik de chemokuren kreeg. Als ik in de wachtkamer zit hoor ik ergens het geluid van een infuus dat klaar is met doorlopen. Dat hele bekende drietonige geluid waarbij direct het gevoel van toen terugkomt. Schrik! Die rot chemokuur behandelingen. Het geeft een kleine reactie in mijn lijf. Een schokje. Een kleine misselijkheid reactie die gelukkig direct weer verdwijnt.

In de behandelstoel kijk ik om me heen naar de apparatuur en laat weer even op mij inwerken hoe het toen was. Een gevoel van trots stroomt door mij heen. Ik heb het toch allemaal maar doorstaan. Ik heb een behandeling tegen borstkanker doorstaan.

Zometa wordt bij vrouwen boven de 50 gegeven wanneer er geen uitzaaiingen aanwezig zijn. Zometa vermindert het risico op de ontwikkeling van eventuele botuitzaaiingen en verhoogt daarmee de kans op genezing. Gelukkig mag het infuus in de hand zodat het veel makkelijker in te brengen is dan bij de chemokuur die in de arm moest. Het doorlopen duurt ongeveer 25 minuten en dan nog een kwartiertje spoelen. Dit middel kan vandaag of de komende dagen wat griepverschijnselen geven. Ik ben benieuwd hoe ik daar weer op ga reageren.

Dit infuus met Zometa (zoledroninezuur) zal ik de komende drie jaar zes keer krijgen. Elk half jaar. Als de eerste keer goed gaat zullen de volgenden thuis plaatsvinden. Dan komt de verpleegkundige thuis het middel via infuus toedienen. Nieuw protocol. Zal mij benieuwen hoe dat is.

Zaterdag 8 juni 

De volgende dag ben ik misselijk, doet mijn hele lijf zeer en ben ik erg moe. Ik slaap de helft van de dag. Na anderhalve dag knap ik gelukkig weer op zodat ik maandag gewoon naar de oncologie fysiotherapie kan.

Oncologie fysiotherapie

Eerst dacht ik dat ik zelf door te wandelen en fietsen wel kon herstellen, maar ik kreeg last van mijn nek en rug. Toen ben ik toch maar naar de specialistische fysiotherapeut gegaan. Daar vertelden ze mij dat het logisch is dat ik klachten krijg omdat mijn spierspanning erg zwak is geworden door al het ziek zijn en liggen. Dus daar moet eerst aan gewerkt worden. En vooral stap voor stap en niet te snel. Sinds 7 mei ga ik nu twee keer per week daar naartoe. Met elke vier á zes weken testen op spierkracht en conditie maken ze een op mij toegespitst trainingsprogramma waarbij ze je eerder afremmen dan aansporen zodat je niet te snel gaat en daar juist weer klachten van krijgt. Er is intensieve begeleiding. Heel fijn. Rust tussendoor is ook belangrijk. De balans zoeken tussen inspanning en ontspanning blijft een uitdaging. Maar ik merk dat ik al echt vooruitga.

Op de Kreadoe beurs (ik kon maar een halve dag volhouden) heb ik een nieuwe hobby opgedaan. Stippen op porselein (zie foto). Ik merk dat ik nu beter dan voor het ziek zijn de rust kan vinden om hiermee bezig te zijn. Het is heerlijk rustgevend om te doen. Ik geniet er echt van.