De ontdekking

De ontdekking

En dan krijg je ineens de diagnose kanker. Triple negatief, stadium 3. Een agressieve vorm van borstkanker met uitzaaiingen in de oksel. Onzeker of behandeling mogelijk is.

Ik wil op de bank gaan zitten en voel een harde knobbel in mijn rechterborst. Ook voel ik kleine knobbeltjes in mijn oksel. Mijn man en ik voelen allebei dit is niet goed. Het is zaterdagavond, wachten tot maandagochtend is de enige optie om meer duidelijkheid te krijgen.

Verschillende emoties komen voorbij. Angst, ongeloof en verdriet overheersen. Wat nu? We besluiten het stil te houden tot er meer duidelijkheid is. Om naasten niet onnodig ongerust te maken. Wel stuur ik mijn beste vriendin een berichtje. Vaak hebben we het er samen over gehad. Wat als je de diagnose kanker krijgt. Ook zij is enorm geschrokken, maar stelt mij gerust. Ze raadt mij aan niet te gaan googelen. Ondanks dat mijn gevoel heel duidelijk aangeeft dat het niet goed is, probeer ik die gedachte los te laten. Mijzelf niet gek te laten maken, totdat ik weet wat er aan de hand is. De volgende dag samen hardlopen is helpend.

Eindelijk is het maandagochtend. Ik kan direct bij de huisarts terecht. Hij deelt mijn zorgen en maakt direct een afspraak bij de mammapoli. Vanaf dan begint de rollercoaster, de reis die borstkanker heet.

Op de mammapoli wordt al snel duidelijk dat het echt foute boel is. Het ene na het andere onderzoek volgt. Mammografie, echo’s, een biopt en nog een biopt. Kweekjes worden genomen . Bij elk onderzoek dat volgt voel ik de spanning stijgen en niet die van mij alleen. Er worden meerdere artsen bijgehaald  En dan volgt het gesprek met de chirurg. Ze vermoedt een agressieve vorm van borstkanker met uitzaaiingen. Mogelijk door mijn hele lijf. De vraag is of behandeling mogelijk is. Wat er toen met mij gebeurde is moeilijk te omschrijven. Ze zeggen weleens dat de grond onder je voeten vandaan wordt geslagen. Zo voelde het juist niet. Mijn man en ik waren intens verdrietig, maar ik was ook erg helder en alert. Ik hoorde en begreep  wat de arts zei. Mijn gedachten gingen vooral naar de kinderen. Dit mag en kan niet. Mees is veel te klein en Suus is zorgbehoevend. Mijn man, mijn ouders, mijn familie en vrienden. Vooral voor hen vond ik het moeilijk.

Om vast te stellen of behandeling mogelijk is, is verder onderzoek nodig. Wachten op de uitslagen van de kweek wil de arts niet. Ze wil doorpakken, duidelijkheid geven. Een PETscan en bloedonderzoek worden voor de volgende dag ingepland. We mogen naar huis. Huilend verlaten we het ziekenhuis. In de auto naar huis bellen we onze naaste familie en beste vrienden. Iedereen is enorm geschrokken. Hoe gaan we dit aan onze kinderen vertellen, houdt ons bezig. Eerlijk zijn is belangrijk.

Mijn ouders zijn bij onze kinderen als we thuiskomen. We vertellen eerlijk aan ze wat de arts heeft verteld, weliswaar op hun niveau. Suus knuffelt ons. Mees begint te huilen en vraagt of ik nog beter kan worden. Wat is dit moeilijk! Eerlijk zeg ik dat ik dat niet weet. Hij schrikt. Ik zeg dat ik wel weet dat ik er alles, maar dan ook alles aan ga doen om beter te worden. Dit stelt hem gerust. Mij geeft het zo’n ongelooflijke levenskracht en motivatie. Ik ga proberen mijn belofte waar te maken. 

’s Avonds wandel, huil en praat ik met mijn beste vriendin. Zij vraagt of ze naast me mag blijven staan met alles wat zal volgen. Wat ben ik haar dankbaar. Ik vraag haar mij te blijven zien en behandelen als haar vriendin en niet als een patiënt. We besluiten samen de reis te maken.

Luister ook de podcast Kanker de podcast, jij en ik op Spotify. De podcast die wij samen hebben gemaakt over de reis die borstkanker heet.