Gaat zo goed met me.

Wat ben ik blij met de mogelijkheid van het oncologisch revalideren. Dit is nu mijn 10e week. En ik kan nu al zeggen dat ik zowel fysiek als mentaal enorm gegroeid ben. Ik voel me veel sterker dan het half jaar voor de revalidatie en ik dus toen wel weer volledig aan het werk was. De grote hoeveelheid opvliegers veroorzaakte steeds grotere vermoeidheid, slecht slapen en in mijn gedachte was ik ook veel te veel met mijn ziekte bezig.
Maar nu de opvliegers zoveel minder en dus acceptabeler zijn geworden merk ik pas goed het verschil. Als ik nu met iemand praat ben ik echt bij het gesprek, omdat ik nu niet gehinderd wordt door een opvlieger. Ik dacht dat er niets mis was met mijn concentratie. Maar nu merk ik toch wel een groot verschil. 's Avonds ga ik weer op een normale tijd naar bed. En voel mij dus weer betrokken bij mijn man en kinderen.
Ik slaap nu zoveel beter. Slaap nu vlot in en ik word nu meestal nog maar 1 of 2x wakker. Ik kan daardoor 's morgens zoveel beter uit mijn bed. En onderneem weer van alles. Terwijl voorheen ik bij het begin van de dag wel volop plannen had. Maar op het einde van de dag vrijwel niets ervan gedaan had. En dat gaf dus ook weer negatieve energie.
Bij de oefeningen van de fysio merk ik ook goed dat ik meer conditie heb gekregen. Ik zwem 4x per week. Dus ik ga ervan uit dat ik op die manier mijn conditie wel op peil zal houden. Het is erg fijn om met lotgenoten te sporten, elkaar te steunen en de herkenning van de klachten maar ook van de positieve dingen bij elkaar te zien.
Want gelukkig is het niet alleen maar ellende. En zie ik het oncologisch revalideren toch ook weer als een kadootje waar ik erg veel baat bij heb gehad.

11 januari was voor mij een hele bijzondere dag. Ik heb toen voor de eerste keer weer een hele dag als verpleegkundige gewerkt. Ik kreeg en voelde zoveel waardering van de patiënten waarvoor ik mocht zorgen dat dit mij een geweldig boost gaf. Onze zoon werd die dag 21 jaar. Is toch een mijlpaal. En blijft bijzonder want hij heeft ervoor gezorgd dat ik moeder werd. Daarnaast is dit ook de dag dat mijn eigen moeder is overleden. Dat is nu 4 jaar. Natuurlijk mis ik haar. Maar ik kon nu eigenlijk alleen maar met blijheid en dankbaarheid aan haar terug denken. En 's avonds gaf mijn dochter nog een presentatie van een paar minuten voor een paar honderd personen. Hier wist ik niets van. Wat was ik trots op haar.