Zo bijzonder: Alpe d'HuZes.

Lieve lotgenoten:
Wat heb ik genoten van afgelopen week in Alpe d'HuZes. Het was zooooooo bijzonder.
Ik zal een poging doen tot......... maar het zal mij niet gaan lukken om in woorden uit te drukken hoe ik het gevoeld heb.
Daar moet je zelf ècht voor bij zijn geweest.
Ik heb mij voortdurend lopen verbazen.
Hoe is het toch mogelijk dat zo'n groot evenement door alleen maar vrijwilligers geregeld en gerund wordt.
Allemaal hetzelfde doel voor ogen. Zoveel mogelijk geld ophalen voor onderzoek opdat ooit: niemand meer dood zal gaan aan kanker.
Maarten Peters en Margriet Eshuijs zingen het zo ontzettend mooi: Vreemden worden vrienden.
En dat is echt zo. Er is zoveel liefde, warmte en verbondenheid voor elkaar op die berg. En dat doet zo enorm goed. Even dat knikje of die arm om je heen als je het moeilijk hebt. Wat geeft dit een warm gevoel. Woorden zijn er dan niet nodig. Even stil staan bij elkaar omdat je het nodig hebt. Degene die je steunt hoef je helemaal niet te kennen. En toch voelt het zo normaal. Kon het maar altijd zo zijn.
Met een traan en een lach. Ook dat is ècht zo. Want zo kon ik heel geëmotioneerd zijn en zo had ik ook weer de grootste lol.
Met elkaar en met team Lekker Belangrijk.
Zo geweldig dat het mogelijk was, dat ik met hen mee kon gaan naar onze berg.
Ik hoorde er gewoon bij. Ook al was het mijn eerste keer.
Afgelopen 2 jaar heeft het team mij middels buttons naar boven gefietst of gelopen. En ook nu nemen ze mij weer zo mee maar nu mag ik daar zelf bij zijn. Wat is dit speciaal. Hopelijk is dit nu echt de allerlaatste keer. Want ik ga ervan uit dat komend jaar ergens een moment komt dat er met de dubbele immunotherapie gestopt gaat worden. En heeft dit samen met de andere behandelingen zo goed zijn werk gedaan dat de ziekte nooit meer terug komt.

Wat was de openingsviering en de saamhorigheids- en bezinningsviering indrukwekkend. Iedereen werd stil van de verhalen. Zo mooi om te horen hoe moeilijk de weg kan zijn, maar dat toch steeds weer de kracht gevonden wordt om ervoor te gaan. Het liefste natuurlijk om weer beter te worden. Maar dat geldt niet voor iedereen helaas. Maar dan toch is men dankbaar dat er vaak nog wel behandeling mogelijk is.
Gaandeweg de week kwam de wand met hartjes en sterretjes steeds voller te hangen.Tijdens de saamhorigheidsviering werd een compilatie hiervan getoond. De tranen stonden in mijn ogen toen de 2 harten en 2 sterren voor mezelf, mijn broer en zussen en mijn vader werden getoond. Maar ook voor jullie allemaal heb ik hartjes opgehangen en heeft op 1 juni een kaars voor jullie gebrand op de berg.

Ik zelf heb mijn steentje bijgedragen om samen met leden van team Lekker Belangrijk te zorgen voor het sanitair. Ik heb 3 dagen geholpen. En 1 juni 2017: de dag dat de deelnemers de Alpe d'Huzes gingen fietsen of lopen heb ik zelfs de hele dag geholpen. 's Nachts om 2 uur op. Spullen pakken en ontbijten. Voor half 4 in de auto want dan wordt de berg afgesloten voor alle verkeer. En in bocht 7 heb ik samen met mijn teamleden gezorgd voor het sanitair. Prachtig om vanuit deze bocht Alpe d'HuZes te beleven. Zo indrukwekkend in het donker. Het kerkje wat verlicht is. En de vele kaarsen ervoor. Henkjan Smits was daar ook als reporter voor NPO radio 5. En vroeg naar mijn verhaal.
Rond achten kwam hij weer naar mij toe en vertelde mij dat hij het zo'n mooi verhaal had gevonden. En nodigde mij uit om nog een keer het verhaal live voor de radio te vertellen. Ik voelde dat als een hele eer. Nog snel even naar familie en vrienden in Nederland appen dat ik over 10 minuten live in de uitzending zou komen. En toen liepen we een stukje hoger de berg op, om wat rustiger te kunnen praten. In het begin was ik nog best zenuwachtig. Maar gaandeweg het gesprek ging ik het gelukkig beter. En kon ik vloeiend vertellen dat ik met een missie naar de berg was gekomen. En dat ik die missie ook behaald heb. Ik was namelijk zo benieuwd of ik mij bij zo'n indrukwekkend evenement echt mentaal zoveel sterker zou voelen! EN JA, DAT IS ECHT ZO. Wat voelt dit ook als een kadootje dat ik dit aan heel Nederland mag vertellen.
Via de volgende link: http://www.nporadio5.nl/gemist/audio/22097/henkjan-praat-met-een-van-de… is mijn gesprek met Henkjan Smits terug te luisteren.

Het aanmoedigen van al die deelnemers. De dankbaarheid van de deelnemers omdat we het sanitair in bocht 7 zo schoon mogelijk proberen te houden. De muziek. Maarten Peters die live komt zingen in de bocht. De verhalen. De wensambulance die het mogelijk maakt om de wens van een terminale zieke man waar te maken. Het meisje dat op een 1-wieler de top weet te bereiken. Het verdriet van de mensen bij de kaarsjes. En zo kan ik doorgaan waarom deze dag zo bijzonder voor mij is geweest.
Een dag om nooit meer te vergeten.
Die helaas wel vroegtijdig eindigde toen om 17.45u het noodweer losbarstte. Maar ook dit stukje had de organisatie helemaal onder controle. En iedereen die nog op de berg was om die laatste keer omhoog te gaan zijn veilig geëvacueerd.

En dan nog die prachtige omgeving. Het was voor mij ruim 20 jaar geleden dat ik in de bergen was. Oh wat is het hier mooi. Huez ligt op 1800 meter hoogte. Als we 's morgens wakker werden en we schoven de gordijnen open, keken we zo op de besneeuwde bergtoppen. En ook het restaurant ligt aan die kant. Geweldig toch om elke morgen met dit uitzicht te ontbijten. Af en toe moest ik als het ware in mijn arm knijpen om mij te realiseren dat dit echt was.
Twee keer zijn we ook met de auto rond gaan rijden. En ik heb toen ook een flinke ronde langs de meren gewandeld. En op die plek dacht ik: Zal ik het volgend jaar toch eens gaan proberen om de top van de berg al wandelend te bereiken?
En die gedachte wordt nu alleen maar sterker. Volgend jaar ga ik in ieder geval weer. De donatiebussen heb ik er al voor gekocht. Nu nog opgeven en ervoor gaan........

Heel veel liefs allemaal.
Daar op die berg heeft een kaars voor jullie allemaal gebrand tussen bocht 3 en 4 XXX