Anderhalf jaar verder.....

Anderhalf jaar verder……

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat ik een stukje heb geschreven. Dat betekent ook dat ik inmiddels meer dan een jaar verder ben. Een jaar waarin de rouw alle dimensies en niveaus van mijn leven raken. Het is een heel scala aan gevoelens en emoties en uitingen die langskomen. Wat doordringt tot elk facet van mijn levensgebied. Mijn werksituatie, mijn familie, mijn vrienden maar ook vooral naar mezelf. De intensiteit wat rouw met jezelf en je omgeving kan doen dat is onbeschrijfelijk.

Ik vind het nog steeds moeilijk en ik ondervind dagelijks het grote gemis van mijn lief. Ik heb mijn leven wel weer opgepakt maar in alles wat ik doe voel ik dat het nog steeds heel onrealistisch aanvoelt. Het is net of je op de automatische piloot verder leeft. 

Ik ben na het overlijden van mijn lief  vrijwel onmiddellijk met mijn werk begonnen en ik heb geprobeerd om mijn avonden en weekenden in te vullen. Vooral in het begin vond ik het moeilijk om daarin mezelf de kans te geven om tot rust te komen. Ik had zoveel belangstelling van de mensen om mij heen wat absoluut hartverwarmend is maar tegelijkertijd vergde dat zoveel tijd en energie dat ik totaal niet aan mezelf toe kwam. Daarnaast valt er ook veel te regelen, dus je tijd wordt ook als het ware ingevuld door de “noodzakelijke afwikkelingen”. Uiteindelijk heb ik daar een balans in weten te vinden en heb me ook ruimte gegeven om eens een dag voor mezelf te hebben. Zo’n dag is zó belangrijk, het maakt ook niet uit hoe die eruit ziet. Of ik nou ga wandelen, fietsen of ik lig de hele dag op de bank naar een serie te kijken (zodat ik maar niet in mijn gedachten hoef te zitten), dat is volledig aan mij. Maar juist die momenten dat je alleen bent en in het diepste van jezelf komt, die donkere en intense pijn…. Dat is een moeras van herinneringen waar ik in wegzak en mij af en toe zó verstikt voel. Die pijn die ik niet wil voelen maar die zo aanwezig is en waar ik toch doorheen moet.

Mijn worsteling en pijn is de weg die mijn lief heeft afgelegd in de laatste acht maanden. Van een krachtige en volop levende man naar de aftakeling van een persoon en lichaam die totaal is overgeleverd aan de zorg waar hij van afhankelijk is. Die weg van langzaam niets meer kunnen en de persoonlijkheid die veranderd, een weg van vallen en opstaan letterlijk en figuurlijk, is mijn innerlijke en snijdende pijn waar ik volledig op stuk ga. We hebben daar samen zoveel in meegemaakt wat ik een ander niet eens kan maar ook niet wil omschrijven. Je lief zo zien strijden en vechten met zo’n sterke wil om te overleven met alle aanpassingen en het dan uiteindelijk toch te moeten verliezen tot het mensonterende toe…… Het staat allemaal zo op mijn netvlies. Ik kan dit deel nog heel moeilijk een plek geven. Feitelijk gezien neem je twee keer afscheid, in eerste instantie verlies je langzaam je man aan deze akelige ziekte en vervolgens komt het onvermijdelijke moment dat je lief er niet meer is en moet je hem loslaten. Je neemt opnieuw afscheid.

Als ik naar mezelf in de spiegel kijk dan zie ik mijn eigen kwetsbaarheid. Het ontbreken van de levensvreugde in mijn ogen. Voor de buitenwereld ga je door en lijkt het ogenschijnlijk goed te gaan. Ik maak plezier, ik lach, ik ga met familie en vrienden uit enzovoort maar bij alles wat ik doe voelt het zó leeg van binnen. Ik geniet niet volop van alles om me heen want het mist de glans, hoe cliché dit ook klinkt maar het is waar. Ik mis gewoon zijn aanwezigheid, zijn stem, zijn lach, de liefde en de warmte, de intimiteit en de verstrengeling van onze gedachten. Elkaar aankijken op bijvoorbeeld een feestje en weten wat de ander denkt en voelt, de liefdevolle blik van wederzijds begrip of even die arm om je heen en laten weten dat je er bent. Dat alles en die plek kan niemand voor je opvullen. De kilte en de duisternis van de nacht, de verlaten plek naast je in bed. Niet meer even heerlijk tegen elkaar aankruipen en het gevoel van geborgenheid van zijn sterke armen. Die gevoelens en emoties zijn zo intens en onbeschrijflijk…..

Ik moet nog een nieuwe manier vinden van leven. Ik moet mezelf nog terug zien te vinden. Ondanks dat iedereen om me heen zegt hoe sterk ik ben en hoe goed ik het leven weer oppak. En natuurlijk ben ik daarin al een eindje op weg. Maar voor mezelf voelt dit nog niet zo. Bovendien, ik heb ook geen andere keus, ik moet ook verder. Al heb ik af en toe het gevoel dat de trein door dendert terwijl ik eigenlijk stil sta en alles om me heen verder leeft. 

Ik heb prachtige herinneringen aan ons leven samen maar ik ben nog niet zover dat ik het met deze herinneringen kan doen en daar mijn positiviteit en kracht uit kan halen. Daar zit nog zoveel gemis en pijn….

Er zal een keer een moment komen dat ik écht weer volop van het leven kan genieten. Dat ik terugdenk aan mijn lief zonder dat het zoveel verdriet en pijn doet. Maar dit herstel heeft tijd nodig. Ik zal hem voor altijd meedragen in mijn leven en zeker in mijn hart en hij zal altijd bij me zijn.

Liefs ❤