HELP!!!.... ik ben even de weg kwijt!

Mijn treintje dendert deze week maar voort en legt allerlei tussenstations af; “ziekenhuis”, “werk”, “thuis, mijn lief”, “schoonmoeder”, “de overgang”, “mijn moeder”, “de kinderen”, “familie”…. Ik kan alleen het station “tijd voor mezelf” maar niet bereiken en ik kan ook nergens de noodrem vinden.

Het is de week van de 2de scan, spannend!! We moeten een week wachten alvorens we de uitslag krijgen, maar ik heb er wel vertrouwen in.

Maar toch……Ik weet niet wat het is maar ik voel me ellendig en ik kan me er zelf niet uit trekken. Ik wil me er eigenlijk niet aan toegeven en ik snap ook niet waar het vandaan komt. Maar ik heb het gevoel dat ik alle ballen in de lucht moet houden. De afgelopen 9 maanden heb ik me steeds zo goed weten te houden, steeds weer positief blijven denken. Alle twijfels opzij geschoven, maar het lukt me deze week niet. Ik voel onmacht, onrust en een onbestendig gevoel. Dit mag niet want ik moet sterk blijven, sterk blijven voor mijn lief en vooral ook voor de omgeving. Ik wil vooral niet laten zien dat ik het even niet zie zitten, maar WAAROM??!! Ik ben moe… zo moe…

Een kleine inkijk wat er gaande is op mijn stationnetjes en voor degene die even niet uit wil stappen (alle begrip voor) slaan deze perrons maar over, het is per slot van rekening een stoptrein ;-)

Station: “Werk”

Ik heb een maatschappelijk/sociaal beroep. Mijn kracht zit in het luisteren naar en adviseren van mensen die hulp nodig hebben. Ik probeer mensen van A naar B te helpen en hen in dit proces te begeleiden, met alle problematieken van dien. Dus ik zou toch als geen ander moeten weten wat voor advies ik mezelf moet geven. Tja… een advies geven aan een ander betekent niet dat het dan zo vanzelfsprekend is dat je het dan ook op jezelf kunt toepassen. Het werk valt me zwaar. Ik kan normaliter mijn privé goed scheiden van mijn werk, wat me ook bezig houdt. Ik stort me altijd volop in het werk. Maar het lukt me niet, ik heb moeite om begripvol te zijn, geduldig te luisteren naar andermans problemen. En ik voel me hier slecht onder, ik moet transparant en professioneel blijven. Ik worstel me door de week heen. We hebben een teamoverleg en de jaarcijfers en resultaten van het afgelopen jaar worden besproken. We blikken terug op een goed jaar (iets tegenvallend, mede door het Corona) maar we hebben het niet slecht gedaan. De begroting voor volgend jaar ligt alweer op tafel en we moeten met z’n allen er een tandje bij doen. We bespreken wat we verwachten van het komende jaar… iedereen is enthousiast. En ik….. ik voel het niet!! Wat volgend jaar??? Hoe ziet ONS jaar eruit??!! Wat interesseert mij toch dat werk… en ik schrik van mijn eigen gedachten. Hoe relatief kan het werk zijn. Maar dit ben ik niet. Ik ben iemand die zich voor de volle honderd procent inzet voor haar werk, zich vol overgave en enthousiasme in haar werk stort. Maar ik kan deze knop niet vinden... Maar ik moet wel en zet mijn masker maar weer op en doe (hoe huichelachtig ook) enthousiast mee. Ik kan ook niet anders, ik moet wel mee in alle nieuwe ontwikkelingen. Per slot van rekening is dit straks mijn toekomst, ik blijf alleen achter en dit is wel mijn inkomstenbron. Ik kan niet opgeven. Voor het eerst zie ik mijn werk als een soort druk…. In plaats van “passie”. Heb ik hier nog langer zin in?? Mijn twijfel slaat toe…

Station: “Thuis, mijn lief”

Ik rij met deze gedachten naar huis en ik voel me niet sterk. Eenmaal thuis gekomen heb ik mijn voet nog niet op de deurmat staan of mijn man komt met zijn belevingen (oftewel frustraties) van zijn dag. Hier loop ik momenteel tegenaan…. Hij heeft zelf niet door dat hij mij even de tijd moet gunnen om “thuis te komen”. Hij kan niet meer het geduld opbrengen om even te wachten dat ik wat drinken pak en we vervolgens de dag doornemen. De ietwat ongeremdheid en ongeduld/gejaagdheid zijn toch nog wel restverschijnselen (denk ik). Maar ik neem het maar voor lief. Ik geef de hond een aai over zijn koppie, leg mijn tas weg en ga naast mijn man zitten om zijn verhaal aan te horen. Eigenlijk ben ik op…en heb weinig energie. Ik hoor zijn verhaal aan en probeer samen met hem de zaken te relativeren en langzaam begint hij rustiger te worden. We komen er samen weer uit, terwijl hij het eigenlijk prima alleen kan. Maar een luisterend oor en even meedenken helpt altijd. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de afgelopen periode, de tijd dat hij afwezig is geweest. Het plan zoals hij dat voor ogen had is natuurlijk niet helemaal op de juiste manier uitgevoerd en dat probeert hij nu in alle macht weer recht te trekken. Ik begrijp zijn achterliggende gedachte ook wel, daar hebben we het al verschillende keren over gehad. Hij wil het voor straks goed achterlaten. Ik probeer hem hierin te steunen maar laat hem wel steeds weten dat hij zichzelf niet zo’n druk moet opleggen. Ik zie dat het werk/het managen hem veel energie kost. Hoe goed en vooruitstrevend zijn intentie ook is. Af en toe maak ik me zorgen. Ik zie dat hij niet altijd alle informatie tot zich kan nemen en hij raakt sneller geagiteerd. Zijn incasseringsvermogen is minder geworden maar ook zijn reacties daarop. Ach….. ik laat het ook maar gaan, ik kan niet voor al zijn dingen/reacties verantwoordelijk zijn. Misschien maak ik me er drukker om dan het in werkelijkheid is. Laat ook maar gaan. Ik vind het al bewonderenswaardig dat hij zijn werk weer volledig heeft opgepakt. En als het niet meer gaat….. dan zien we dan wel weer.

Station: “Schoonmoeder”

Mijn lieve schoonmoeder, ik zie haar als mijn eigen moeder en zij heeft mij in haar hart gesloten als haar eigen dochter. Ze heeft twee zonen, één zoon woont in het westen en wij wonen relatief dichtbij (ongeveer 60 km, een uurtje rijden). Mijn man is alles voor haar. Zo zorgzaam hij voor mij is zo zorgzaam is hij voor zijn moeder. Mijn schoonmoeder is een sterke dappere vrouw, ze is bijna 90 maar nog heel zelfstandig. Natuurlijk kan ze niet alles zelf meer, maar wat ze kan doen doet ze!! Mijn man (of wij samen) kwamen twee per week bij haar, haar bijstaan in de tuin, thuis, boodschappen doen etc. en natuurlijk voor de gezelligheid. Momenteel in deze periode beperken we het tot één keer per week. Maar zoals ik al zei, mijn man is alles voor haar. Het moment dat ik haar vertellen moest wat er met haar zoon aan de hand was….. hartverscheurend… Je wilt zo’n boodschap een ouder besparen. Een ouder hoort haar eigen kind niet te overleven!! Ik vergeet haar reactie nooit meer…. Ontroostbaar…Daar word je stil van en ik kon haar pijn niet wegnemen. Ook nu niet. In deze Coronatijd is ze veel alleen. Ik voel me soms schuldig, ik heb haar zoon iedere dag om me heen, terwijl zij het moet doen met 1 of 2 keer per week hem zien. Ze wil hem zo graag in de armen nemen, een stevige knuffel geven, maar het kan niet het mag niet….Die akelige Corona “onze nieuwe vijand” ligt steeds op de loer. We moeten afstand houden maar het is zo moeilijk. Ik kan goed met haar praten en ze heeft wel terdege door dat haar zoon toch wat anders is geworden, soms anders reageert. Ook zij merkt de verschillen wel op en af en toe polst ze ook wel bij mij. Of ze kijkt me aan over de tafel met vragende ogen. Dit hebben we toch al besproken??? Weet je dat dan niet meer?? En dan kijkt ze mij vertwijfeld aan, dan geef ik haar maar weer een knipoog. Maar ze maakt zich zorgen… en terecht. Vooral deze week staat ze ontzettend onder spanning en wordt alles haar een beetje te veel. Ze is altijd zo blij als ze hem weer ziet. “Als hij me overdag maar even weer heeft gebeld en ik zijn stem heb gehoord is mijn dag weer goed”. Zo aandoenlijk en ik schiet inwendig vol wanneer ze mij dit vertelt. Ik probeer er voor haar te zijn, probeer haar zoveel mogelijk aandacht te geven naar haar te luisteren. Maar haar verdriet kan ik niet van haar afnemen. Wanneer we deze week bij haar zijn, belt mijn zus. “Het gaat niet zo goed met mam…. en ze vertelt me wat er speelt”…… Zucht…laat maar even rusten, ik moet me nu focussen op mijn schoonmoeder.

Station: “De overgang”

Ik wil er bij dit station niet uit, maar moeder natuur duwt me uit de trein. Zijn hier ook nog lotgenoten voor te vinden of wellicht een blog??? (nee hoor…. grapje). Ik wil hier niet bij stilstaan maar ik ontkom er niet aan. Sinds dit jaar val ik in de overgang. Ik heb last van fysieke en (waarschijnlijk ook mentale) ongemakken. En ik slaap ontzettend slecht. Maar… ik moet niet zeuren…we moeten hier allemaal doorheen, zowel man als vrouw. Dus…ophouden en weer doorgaan. Dat doe ik ook wel maar het staat me wel in de weg. Ik stond deze week onder de douche (even alleen zijn) en ineens overvalt het me. Ik begin te huilen en niet zomaar te huilen maar echt snikken. Het komt vanuit mijn tenen. Wat is dit?? We laten samen heus wel eens een traan, maar écht huilen hebben we geen van twee nog gedaan. Ik laat het even toe maar al gauw denk ik…. wat heb ik hier aan, dit lost niets op, het wordt er niet anders van. Ik voel me er naderhand ook niet beter door. Ophouden met deze kwelling, dit zelfmedelijden…. Ik verafschuw zelfmedelijden. Ik wil niet zo’n emotioneel wrak worden (sorry…). Ik kom later beneden en mijn man vraagt na een poosje: “Gaat het wel?”. Ik geeft eerlijk toe dat ik even niet zo lekker in mijn vel zit en ik voel m’n tranen weer opborrelen. “Toch niet vanwege mij?” vraagt hij. Ja, eigenlijk wel. Hij neemt me in zijn armen en zegt: “Maar ik ben er toch nog steeds lieverd en ik ben nog lang niet van plan om te gaan!”. Ik zucht.. en nestel me in zijn sterke armen, voel zijn warmte, snuif zijn geur op zijn heerlijke parfum en koester dit moment. Ik moet ook ophouden met denken……

Station: “Mijn moeder”

Mijn moeder ook bijna 90 jaar, dat kleine fragiele krasse vrouwtje. Wat heb je de afgelopen jaren al wat doorstaan. De laatste paar keer waren we bang dat je het niet zou redden maar toch krabbel je er steeds weer bovenop. Je wil nog zo graag er voor je kinderen zijn. Maar iedere keer lever je weer een stukje in. Deze Coronavirus maakt het er ook niet beter op, je raakt ervan in de war. Het is vrijdag en mijn man en ik hebben samen vrij genomen. Even een lang weekend. Ik sta voor een dilemma, enerzijds wil ik er voor mijn lief zijn en anderzijds voel ik dat mijn moeder me nodig heeft. Mijn lief voelt dit natuurlijk feilloos aan en heeft hier alle begrip voor en ‘stuurt’ me naar mijn moeder. Eerst de ochtend maar even samen met mijn lief genieten van de koffie, even tijd voor elkaar. Daarna ga ik met een bakje eten naar mijn moeder. Ik neem maar weer wat eten mee anders komt er niets in want ze eet zo slecht. Ik kom op het juiste moment (althans voor haar, niet voor mij…. en dat bedoel ik niet op een verkeerde manier). Ze is helemaal van slag. Ik probeer er achter te komen wat haar van slag maakt maar ze kan het me niet vertellen. Ik zet haar rustig op de stoel en geef haar even de tijd om bij te komen. Eerst maar eens wat drinken maken en vervolgens zorgen dat ze wat voedsel binnenkrijgt. Ze blijft in haar eigen wereldje, haar wereldje waar ze maar niet bij kan komen. Ik geef haar de ruimte en af en toe probeer ik het op een andere boeg te gooien maar het lukt me niet, ze komt steeds terug op datgene wat ze maar niet kan vertellen…. Ik zie haar onmacht en radeloosheid en ze is zich ervan bewust… dat is nog het ergste. Och lieve mam, wat heb ik toch met je te doen en wat mis ik je!! Ik heb je eigenlijk zo nodig en ik verlang naar je goede raad. Maar deze kun je me niet meer geven, ik ben je al een poosje kwijt. Ik weet nog zo goed hoe we pap hebben verloren aan kanker en realiseer me nu hoe jij je toch moet hebben gevoeld als partner van… Kon je me nog maar even advies geven, maar dat kan ik niet meer van je verlangen. De rollen zijn omgekeerd, ik moet er voor jou zijn in plaats dat jij er voor mij bent. Het kost me energie en geduld. Na een lange middag leg ik je uiteindelijk op de bank met een warme deken en dek je heerlijk toe. Ik sus je een beetje in slaap. Dat hoofdje moet rusten. Met lood in mijn schoenen laat ik je zo achter, gelukkig in de wetenschap dat wanneer ze wakker wordt mijn broer weer bij haar is. Ik rij naar huis met tranen in mijn ogen en een onbevredigend gevoel. Op deze manier oud worden…. is niet leuk. Wanneer ik thuis kom tref ik mijn lief aan op de bank. Ik zie aan zijn gezicht dat hij moe is, hij kijkt zo grauw uit. Maar zijn gezicht klaart weer op als ik binnenkom. De hond vliegt op mij af en ik ben weer thuis… Ik moet eigenlijk nog van alles doen, maar de tijd bij mijn moeder heeft me veel energie gekost en ik ben op. Ik kruip eerst maar met een kopje koffie bij mijn lief op de bank.

Ik ga niet alle stations af, mijn verhaal is al lang genoeg. Sorry, sorry… en ik krijg een hekel aan mezelf. Ik zit te twijfelen of ik deze blog wel ga posten. Ik vond het al bijzonder en geheel nieuw om te gaan bloggen. Ik had me voorgenomen om o.a. een inspiratie voor een ander te zijn. En dat ben ik in dit geval niet, verre van dat. Maar ik voel me K… (sorry), machteloos, emotioneel en leeg. Maar hé…. het is wat het is. Dit hoort dus kennelijk ook bij het proces. Weet je, het is aan de ene kant wel fijn om in de anonimiteit te schrijven en me kwetsbaar op te stellen. En als het mij helpt om het van me af te schrijven….tja waarom dan niet? Want ik heb gewoon een rot week en ik vind het vervelend dat ik me zo voel. Ik wil het soms wel uitschreeuwen. Dit is niet wat ik voor ogen had, dit is de man waar ik oud mee wilde worden en ik wil hem nog niet kwijt!! Waarom lukt het me maar niet om mijzelf uit deze put te krijgen. Ik ben toch verdorie niet degene die een tumor heeft, ik ben niet ziek mijn lief is ziek!! (ook al bestempeld hij zichzelf niet als ziek). Hij is zo sterk, dus ik heb toch niet het recht om zo’n zielig zelfbeklag te hebben?! Diep van binnen zegt mij een stemmetje dat ik wel degelijk weet waarom ik me zo rot voel. Ik ben bang… o zo bang voor wat er komen gaat. We zijn al ruim 9 maanden op weg en volgens de statistieken hebben we hierna nog maar 6 maanden te gaan (6 maanden!!). De hele periode ben ik zo optimistisch en geloof ik niet in de prognose en vertrouw ik erop dat hij zeker langer krijgt (2, 3, 5 of misschien wel 8 jaar??). Ze hadden ons nooit een termijn moeten geven. Steeds is er dat vervelende stemmetje. Ik hik tegen de Kerst aan. Normaal vind ik dit een prachtige tijd. De gezelligheid, de lichtjes het samen zijn met je dierbaren, de saamhorigheid. Onze traditie dat wij een heel gangendiner maken voor een tafel vol geliefden. Maar nu denk ik….. is dit onze laatste Kerst, zetten we samen voor de laatste keer de kerstboom op?? En hoe ik ook vecht en mijn best doe om uit deze gedachte te komen. Dat akelige stemmetje kruipt steeds weer naar binnen, heel stiekem en volhardend. En ik laat hem toe… maar het haalt me naar beneden. Dat wil ik niet, ik moet sterk blijven. Ik moet de weg weer terug vinden…….

Liefs ❤