4. De strijd met "Tony Tumor". De nieuwe vipe.
Sinds zaterdag 13/5 ben ik thuisgekomen van Leuven. Ik voelde een nieuwe vipe om mij heen. Het was een stralende zonnige dag die me helemaal deed opbeuren. Yes, deze vipe heb ik een hele tijd gemist. Een positieve vipe die mij het gevoel geeft dat alles goed komt, dat alles voor me wordt geregeld en waarbij ik me niet al te veel zorgen hoef te maken. Zelf had ik voordien het gevoel dat er sinds mijn diagnose een negatieve vipe heerste om me heen. Je kon het niet bedenken of het liep fout. Het leek wel of iemand hierboven mij een goed lesje wou leren. Het klinkt zweverig maar het is gewoon mijn gevoel. Voor mij betekende dit toch een ommekeer. Ik kan aan mijn herstel beginnen. Het verdere verloop en planning van mijn behandeling zou opnieuw op een MOC in Gasthuisberg besproken worden. Ze zouden mij op de hoogte houden wanneer er gestart kon worden met de chemo en immuuntherapie.
Ik hoopte stiekem dat ik enkele dagen rust zou krijgen zodat ik kon genieten van de mensen om me heen in het mooie lenteweer dat er zou aankomen. Ik moest trouwens nog verder ontkleuren alvorens ik met de behandelingen zou starten. Mensen om me heen hebben, vind ik enorm belangrijk. Ik geniet daar echt van. Het is voor mij een soort van therapie om te kunnen vertellen en er voor elkaar te zijn. Ik wil er vooral voor anderen zijn. Het geeft me een zeer voldaan gevoel als ik iemand kan helpen. Andersom vind ik het heel moeilijk om aangeboden hulp toe te staan. Toch heb ik besloten om vanaf nu hier anders mee om te gaan. Een wijze vrouw zei ooit tegen mij: "mensen die spontaan iets voor je willen doen, willen dit echt doen en je bent ze niet tot last. Als je de hulp kan gebruiken moet je gewoon JA ZEGGEN." Deze zin heb ik altijd onthouden. Dus de mensen die aanbieden om langst te komen, daar zeg ik geen nee tegen. Daarnaast besluit ik ook om duidelijk aan te geven aan iedereen hoe ik kijk naar mijn ziekte en wat ik al dan niet aangenaam vind. Ik zou het vreselijk vinden als iemand zich ongemakkelijk voelt omwille van het niet weten omgaan met mijn ziekte. Zo gezegd zo gedaan. Mijn agenda loopt vol met afspraken en bezoekjes. Oh ik geniet van de aanwezigheid van al deze mensen die me steunen en bewonderen voor mijn aanpak. Ik schrik hoeveel mensen met mij begaan zijn. Vroeger had ik altijd het idee dat ik niet echt een persoon was die door iedereen geliefd was. Ik voel me echt dankbaar. Mijn aanpak werkt. Die donkere bodem die ik vroeger vaak voelde, is nu nog een dun laagje. Ik geniet nu van elke dag. Bij omdenken kom ik volgende quote tegen: " je kan geen dagen toevoegen aan je leven maar je kan wel leven toevoegen aan je dagen". Deze quote neem ik mee in mijn verder verhaal.
