6. De strijd met "Tony Tumor": Mijn veerkracht

Na het evaluatiemoment voelde ik toch wel een opluchting en rust om te weten dat we op het juiste spoor zitten qua behandeling. Het feit dat ik terug evenveel behandelingen moet ondergaan boeit me niet. Ik wil gewoon genezen en dat is enkel mogelijk door vol te houden, je mindset hoog te houden en elk moment van de dag te genieten zoveel het kan. Dat heb ik de afgelopen week dan ook gedaan. Ik had de week voordien geen chemo gehad dus buiten vorige week maandag en dinsdag (toen was ik heel moe) voelde ik mij als de oude gezonde Katrien. Ik heb genoten van de afspraakjes, feestjes. Niets hielt me tegen om voluit te gaan. Soms zie je mensen verontwaardigd kijken " Heeft zij geen kanker?" Wat anderen van mij denken, is voor mij geen bron meer om energie aan te verspillen. Ik lig niet meer wakker van hun mening. Ik durf het hier bijna niet te schrijven maar ik voel me na mijn ziekte eigenlijk in de fleur van mijn leven. Ik leef zo intens en geniet van elk moment. Ik voel ook geen donkere bodem meer. Maar ik ben er nog niet helemaal in het verwerken van mijn diepste emoties maar het gaat de goede kant op. Ik houd ook stiekem "het hout vast" dat het tij snel kan keren maar daar ben ik niet te veel mee bezig.

In tegenstelling tot mijn toch wel positief verhaal gezien mijn ziekte, kom ik ook mensen tegen op mijn pad die met hele andere issues hebben te dealen. Ik begrijp in hun geval dan ook dat hun mindset en moraal vaak heel snel keldert naar een dieptepunt. Laat staan dat je de vraag stelt, hoe hou je dit in godsnaam vol.... Ik heb dan ook heel veel bewondering voor deze mensen. Ondanks hun strijd hebben ze toch nog een lach op hun gezicht.

Zo kwam ik een man tegen die pas is hervallen van darmkanker met uitzaaiingen. Hij is terug gestart met zware chemo waarvan hij nu al weet dat hij 10 van de 14 dagen heel ziek gaat zijn. Hij zou in aanmerking kunnen komen voor een behandeling met medicijnen die nog in een ontwikkelingsfase zitten. Alleen weigert de pharma-reus de deelname van de man. Dit omdat de man voorheen chemo heeft gekregen waardoor de werking van het medicijn niet goed genoeg kan aangetoond worden. Dit maakt me boos. Daarnaast heb ik mensen in mijn naaste omgeving die naast hun behandeling het mentaal zeer moeilijk hebben. Ze sluiten zich af van de buitenwereld. Niet omdat ze geen mensen willen zien, maar mentaal de kracht niet meer hebben of de energie niet meer vinden. Ze hebben zichzelf verloren in angst, paniek, onrust, schaamte ik weet niet wat voor gevoelens nog overheersen. Bovendien lees ik hier op dit planform zeer moedige verhalen. 

Al deze verhalen maken bij mij iets los. Mijn idealisme staat op scherp. Ik wil deze mensen op één of andere manier helpen. Mensen helpen geeft mij energie en werkt therapeutisch voor mij. Er moet hulp komen. Er leven mensen in oorlog in Oekraïne maar dit is zeker ook oorlog. Er beginnen heel wat hersenspinsels te borrelen in mij en hier en daar worden ideetjes al wat concretere plannen. Maar ik wil dit zeker niet alleen doen. Ik heb hulp nodig daar ben ik mij van bewust. Dus mensen die eveneens zoals ik het voelen borrelen om projecten op te starten om mensen met kanker te helpen via crowdfunding, ondersteuning whatever laat het me zeker weten. Ik wil actie!