Het zwarte schrift
Er ligt een schrift met een zwarte kaft op mijn nachtkastje in een groen blik wat ik ooit in een kringloopwinkel heb gekocht.
Dat schrift was eigenlijk bedoeld om mijn negatieve gedachten en gevoelens in op te schrijven (op advies van een van de therapeuten tijdens een depressieve periode).
Het is er nooit van gekomen, want ik had er zoveel, de hele dag door, dat mijn pen niet snel genoeg was. Dus bleef het schrift leeg.
Totdat we vorig jaar op vakantie gingen en ik, zoals ik dat altijd al deed, iets nodig had om van alles en nog wat in op te schrijven, gericht aan mijn zoon. ( Just in case....)
Sinds kort gebruik ik dat schrift regelmatig. Soms slordige aantekeningen, soms een vertaling van een aria, soms mijn somberste gevoel, mijn verdriet en wanhoop, en soms mijn verontschuldigingen aan mijn man en mijn zoon. Sorry dat ik jullie niet laat merken dat ik bang ben, dat ik jullie niet vertel dat ik niet 1, maar inmiddels 3 opgezette klieren heb gevonden, dat ik wat vaker emotioneel ben, dat ik me wat vaker afsluit. Sorry dat ik meer dan 40 jaar gerookt heb....
Het van me afschrijven helpt me. Mijn woorden aan hen richten helpt me. Misschien dat als er straks (...) vragen zijn, zij de antwoorden vinden in het schrift. En troost.
1 reactie
Lieve Esther,
Het, je alleen voelen in je ziekte, is heel moeilijk.
Misschien recht voor zijn raap gezegd, maar je gezin heeft ook kanker, je hebt het nooit alleen.
Er zijn meerdere mensen, die samen met jou bang zijn, die je graag willen helpen, maar niet kunnen, en ieder voor zich voelt zich alleen, dat is erg.
Ik spreek helaas uit ervaring, maar als naaste, niet kunnen helpen, en niet begrijpen, wat jij voelt, voelt verschrikkelijk.
Ik vond het een van de ergste dingen in die rotziekte, er naast staan, maar er niet bij staan.
🫂🫂🐻Peter