Je wordt niet meer beter.

Ik zeg, misschien té grootmoedig en té vaak tegen mijn man, zoon en vrienden,  dat ik mijn lot heb aanvaard. Dat ik kanker heb, waaraan ik ga overlijden,  maar tegelijkertijd de zon voel schijnen.

"Het leven gaat wel door, hé?!", hoor ik mezelf regelmatig zeggen tegen mijn schattebouten. "Ik ben er nog!", is er ook zo eentje die ik er regelmatig uitfloep. Alles om de verpletterende pijn die ik voel hen achter te moeten laten, te verdoezelen.

Maar toen ik hoorde: "Je wordt niet meer beter".....toen voelde ik me niet meer zo'n flinke meid die veel te rap heeft verteld dat ze haar lot heeft aanvaard. Toen was ik een héél klein meiske. Toen ik te horen kreeg wat mijn behandelplan is, waarover ik wel mag nadenken maar gezien de snelheid waarmee de tumor zich aan het verspreiden is, geadviseerd word liefst zo snel mogelijk te starten., toen was ik niet zo stoer. Maar....

Doel is duidelijk, kansen reëel: behoud van kwaliteit van leven en levensverlenging. 6 x 3 weken chemokuur. 

De klachten, op wat buikpijn, vermoeidheid, verandering van ontlastingspatroon en wat misselijkheid na, vallen op dit moment nog wel mee. Het is goed te doen, en met wat zakjes poeder en een paracetamolletje, komen we een heel eind. Omdat ik zo'n 3 maanden 'vooruit' loop op het ziekteverloop ( ik zou pas in oktober de eerstvolgende scan krijgen)  hebben we besloten dat we eerst (weer) op vakantie gaan. Wat ben ik toch een bofkont! Deze keer gaat mijn zoon mee. Ik hoef jullie denk ik niet uit te leggen hoe onwijs gelukkig ik daarmee ben.... We gaan naar ons favoriete hotel waar mooie, heel mooie herinneringen liggen, en waar we weer mooie herinneringen mogen maken. A.s. dinsdag wordt de kuur gepland. Volgende week zaterdag vertrekken we. Waarschijnlijk starten we ergens in de week van 5 augustus. 

Heel vreemd, maar sinds we vrijdag de beslissing hebben genomen en het behandelplan hebben aanvaard, voel ik me niet meer zo eenzaam. Want heel lang dacht iedereen dat deze stoere vrouw het wel zou redden. En ik liep maar rond met mijn grote mond.....of hield mijn mond.....Maar inmiddels, doordat het behandelplan mijn leven in een ander perspectief heeft geplaatst, zijn mijn man, mijn zoon, en de rest van het sterrenteam, en iedereen daaromheen, aan boord.  Ik ben zelf ook ingestapt. Kwetsbaar en realistisch. We zijn aan boord gestapt van een trein met één eindbestemming. Ik moet denken aan een oude wijsheid: Het gaat niet om de eindbestemming maar de reis er naartoe. 

We gaan er een mooie reis van maken met z'n allen. Daar verheug ik me op.

Liefs🍀