2- De longarts

Ik zou binnen een week opgeroepen worden voor een bezoek aan de longarts, en dat gebeurde ook. De assistent belde voor een afspraak maar gaf aan dat de longarts vooraf een CT scan wilde maken. Die werd ingepland en gelijk een afspraak voor de uitslag. Ik moest eerst nog even bloedprikken om te zien of mijn nierfunctie in orde zou zijn. Dit heeft te maken met het contrastvloeistof. Dit was in orde en de scan werd gemaakt en op 28 april ging ik alleen naar de longarts voor de uitslag. Dat was het eerste waar hij een opmerking over maakte "heeft u niemand meegenomen?" Mijn gevoel voor onraad werd opnieuw versterkt. Overal staan grote borden met de tekst 'Kom alleen', en niemand heeft tegen me gezegd dat ik iemand mee mocht nemen. De longarts gaf aan dat wanneer ze het vooraf zouden aankondigen dat mensen zich dan juist zorgen zouden maken, tja dat zou kunnen, maar nu ben ik dus alleen. Ik mag ook iemand bellen zodat die mee kan luisteren, ik denk dan gelijk ; Wie dan?? hoe overvallen moet die zich dan voelen......Ik zeg dat het niet hoeft, ik kan het gesprek alleen voeren en zeg er gelijk bij dat het wellicht gaat om Covid schade. Maar dan zegt de longarts dat dat niet het geval is. Na de anamnese neemt hij de scan met mij door. Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.....zo voelt het. Voor de dokter is het een heldere zaak, voor mij is het de vraag welke kant boven en onder is. Wel zie ik gelijk dat het niet symmetrisch is, hoewel ik uiteraard niet eens weet of dat wel hoort. De longarts wijst mij op de afwijking waarbij het vermoeden is dat het om kanker gaat......Het is nog niet duidelijk waar het precies zit. Ik vraag of dit ook op mijn slokdarm kan drukken......dat zou kunnen, het zou zelfs in de slokdarm kunnen zitten. Het zou ook nog een uitzaaiing van de borstkanker kunnen zijn. En de verdikking van de lymfeklier zou ook nog kunnen ontstaan door een goedaardige afwijking. Voor de tweede keer in mijn leven lijkt de bodem onder mijn bestaan te verdwijnen........... Om meer duidelijkheid te verkrijgen zijn er een aantal onderzoeken nodig. Ik krijg geen tijd om na te denken, de bronchoscopie wordt gelijk ingepland voor de volgende dag. En een aantal dagen later wordt de gastroscopie ingepland. Dit heeft me nu altijd al een verschrikkelijk onderzoek geleken en vraag beiden dan ook aan met sedatie. Vervolgens nog een MRI van mijn hoofd, een uitgebreid long functie test, een bezoek aan de internist en nog een PET scan. Als alle onderzoeken zijn ingepland dan mag ik bellen voor een afspraak om de uitslag in te plannen. Als ik in de auto zit op de parkeerplaats bel ik Dolf, maar hij neemt niet op. Ik stuur de kinderen en mijn zus een app dat het waarschijnlijk foute boel is. En daarna komt de emotionele rollercoaster op gang. Als ik thuis ben belt Dolf in tranen, hij komt gelijk naar huis. Wat is dit een verschrikkelijke toestand, onwerkelijk. Onzekerheid is slopend er is nog een klein sprankje hoop op een goede afloop, maar de woorden van de longarts herhalen zich dan steeds; 'ik denk dat het kanker is'. Alle onderzoeken worden heel vlot ingepland, met uitzondering van de PET scan, die moet plaatsvinden in het UMCG en kan pas op 18 mei. Dat is voor mij niet acceptabel. Ik bel met het OZG, maar die kan niets voor me betekenen en 'mijn' longarts heeft vakantie. Ik bel met 'mijn' oncoloog in het UMCG die ik nog jaarlijks bezoek ivm een onderzoek naar borstkanker, ook hij kan niets voor me betekenen. Uiteindelijk helpt mijn dochter die in het UMCG werkt op de OK, ik krijg een dag later bericht dat ik op 10 mei terecht kan voor de PET scan. En daarna wordt het gesprek voor de uitslag gepland op 14 mei. ​