6- Wie ben ik

Ik ben 56 jaar, al bijna 35 jaar getrouwd met Dolf, moeder van twee fantastische dochters en oma van 4 heerlijke kleinkinderen. Ik heb een goed en warm nest gehad, mijn ouders leven niet meer, maar ze hebben me de waarde van het leven naar tevredenheid meegegeven. In 'het nest' had ik ook nog een zus, waar ik nog steeds een super goede band mee heb. Onze stemmen klinken hetzelfde en voor een deel lijken we op elkaar, maar deels zijn we ook heel verschillend. En samen hadden we nog een broer, hij was meervoudig gehandicapt vanaf zijn geboorte. Hij woonde vanaf zijn vierde niet meer in huis. 'Zorg' hebben van- en voor is ons met de paplepel ingegoten. Hij overleed in 1993.

Ik ben opgegroeid in het Oldambt, met de mooie koolzaadvelden en prachtige boerderijen. Ik ging naar de MAVO in Woldendorp en daar kijk ik altijd nog met veel plezier op terug, terwijl ik ook vaak denk als ik naar de Winschoter scholengemeenschap was gegaan dat ik dan ook een HAVO diploma had kunnen hebben. Maar goed, na de MAVO wilde ik de zorg in en volgde een in-service opleiding tot ziekenverzorgende. Ergens in die tijd heb ik mijn huidige man leren kennen, het is goed om ook terug te kunnen kijken op een mooie 'jong volwassen' periode.

Ik trouwde toen ik 21 was en onze oudste dochter werd geboren toen ik 23 was. De jongste kwam een jaar later. Dolf nam ontslag toen ik met verlof ging van de oudste en heeft 10 jaar lang voor het huishouden en de kinderen gezorgd. Uiteraard probeerde ik een goede mama te zijn, maar mijn werk vond ik ook belangrijk en wist dat ik kon ontwikkelen en groeien. Vanaf 1990 werd ik leidinggevende en volgde een management opleiding. In 1997 was ik klaar met het verpleeghuis, ik kon mijzelf niet langer vinden in het institutionele. Ik was leidinggevende en wilde graag goede zorg leveren, maar dat werd ons bijna onmogelijk gemaakt. Ik maakte een move naar het verzorgingshuis, en daar heb ik een prachtige tijd gehad. De bewoner centraal daar ging het om! De organisatie waar ik voor werkte was volop in beweging en er volgden een aantal reorganisaties waardoor ik gedwongen werd om weer een move te maken. Ik ging me verdiepen in de kleinschalige woonvormen, voor mensen met dementie en ik mocht ook nog een woonvorm opzetten voor mensen met een verstandelijke beperking. In die tijd word ook mijn aandacht getrokken door de komst van de WMO- meer participatie voor de burgers. Ik mocht de post HBO opleiding tot consulent maatschappelijke ondersteuning gaan volgen in Leeuwarden.

We wonen in Bellingwolde en eigenlijk zijn we denk wel een heel erg doorsnee gezin. We wonen in ieder geval in een doorzon woning. Ik kan heel erg tevreden zijn met datgene wat we samen hebben opgebouwd. De kinderen worden alsmaar groter en uiteindelijk ben ik super trots op het eindresultaat.

De organisatie waarvoor ik werkte maakte opnieuw een reorganisatie door waardoor ik een andere functie kreeg als hoofd thuiszorg. Nog meer regie van de cliënt zelf en daar hou ik van. Zolang mogelijk thuis wonen met de noodzakelijke ondersteuning, wie wil dat nu niet? Samen met de specialistisch verpleegkundige keek ik naar de opzet van een verpleegkundige route en een IG route. Dat soort projecten vond ik heerlijk om te doen en zeker als de resultaten zichtbaar werden. Tevreden cliënten en tevreden medewerkers! En hoe bizar het ook klinkt er diende zich opnieuw een reorganisatie aan. Dit speelde zich af in 2010. In het kader van mijn gezondheid was ik gestopt met roken ( ik schrijf nog wel een blog over het hoe en waarom) maar was ik ook flink wat kilo's aangekomen. Samen met een collega-vriendin ging ik naar de sportschool en nadat we ons een dik uur in het zweet hadden gewerkt lagen we altijd nog een poosje in de infrarood cabine. Mijn handen gleden over mijn borstbeen en een klein stukje naar rechts voelde ik ineens een knobbeltje. Mijn vriendin benadrukte nogmaals dat ik ermee naar de dokter moest gaan. Dat heb ik destijds nog even uitgesteld tot de herfstvakantie en ging daarna naar de huisarts. Het was een slopend proces van onzekerheid maar uiteindelijk hoorde ik op 24 december 2010 dat ik borstkanker had. Mijn leidinggevende vond het allemaal niet zo belangrijk en gaf mijn baan aan iemand anders; Anja was kritisch en mondig en daar hield hij niet van! Ook toen stortte mijn wereld in. Nog voordat mijn bestralingen begonnen had ik een verandercoach gevonden, dat was een enorme verademing. Ik reed naar haar toe met enorme ballast en ging weer naar huis met een opgeruimd hoofd. Ik besloot een andere baan te zoeken. Toen alle behandelingen in het kader van de borstkanker waren afgerond werd ik uitgenodigd voor een gesprek bij de doktersdienst.

En zo begon ik in 2011 bij de doktersdienst in Groningen. Ik heb 7 fantastische jaren gehad en ontzettend veel geleerd. Maar het was ook een hele drukke baan en ik merkte aan alles dat die druk een aanslag was op mijn privé leven. Dat wilde ik niet! 24/7 bereikbaarheidsdiensten, vaak 's avonds nog vergaderingen en weinig gelegenheid om te kunnen compenseren. En de reistijd was natuurlijk ook behoorlijk. Ik dacht na over wat ik écht wilde. Mijn hart lag altijd al bij de mensen die tussen wal en schip vallen. En ik werd projectleider beschermd wonen. Ik kwam tot rust, mijn standplaats was Winschoten en ik kon er op de fiets naar toe. En het belangrijkste, ik kon het verschil maken. Mijn idee is omgezet in een woon-leer-werk traject in het Oldambt en ondertussen loopt het ook al op het Hogeland. Het ene project werd opgevolgd door een andere en uiteindelijk ben ik nu in dienst van de gemeente Groningen en probeer ik samen met een team complexe jeugdzorgcasuïstiek vlot te trekken. Superleuk om te doen!

Onze dochters ( nu 30 en 32) zochten voor ons (maar vooral zichzelf) leuke schoonzonen en behalve het werk ben ik ook een familiemens. Ik werk om leuke dingen te kunnen doen. Lekker met de caravan op stap en op zijn tijd uit eten is voor mij kwaliteit. Ergens in 2011 begon ik met wandelen, 10, 20 en soms ook wel 30 km. Samen met mijn vriendin kon ik uren lopen en genieten van de natuur. Tocht om de Noord werd een vast jaarlijks item, maar ook andere wandelingen waren er volop. Ik ben een buitenmens en daarbij een bezige bij.....ik kan niet zo goed stil zitten. Naaien, breien, haken, koken, puzzelen ik maak graag iets moois of lekkers met mijn eigen handen. In mijn gedrag ben ik spontaan, ik leg gemakkelijk contacten en weet deze ook goed te onderhouden. Eerlijkheid en transparantie zijn voor mij een groot goed. Ik ben een echte Groninger en spreek het dialect vloeiend, thuis is dat onze voertaal ook met de kinderen. Ik ben kritisch naar me zelf toe en verwacht dit min of meer ook wel van anderen, terwijl ik weet dat dit niet altijd een reële verwachting is. Naarmate ik ouder ben geworden is mijn zelfvertrouwen gegroeid, ik sta ergens voor en dan ga ik er ook voor. Maar boven alles ben ik positief! Blij en opgewekt! Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. (in de huidige situatie is dat best wel moeilijk, maar 4 weken na de diagnose merk ik dat het me overeind houdt) Ik doe graag iets voor anderen, ik pas op de woensdag op de kleinkinderen en zit in het bestuur van de buurtvereniging.

Sinds de kinderen uit huis zijn leven wij als God in Frankrijk, we maken leuke uitstapjes, gaan graag op vakantie, doen onderhoud aan het huis, zonnepanelen op het dak, hebben allebei een leuke auto..........en ja dat hadden we eigenlijk tot ons pensioen wel in gedachten. Een reis naar Afrika stond ook nog op het programma..........Later....... en ja nu is de vraag hoeveel later er nog is........dat is een behoorlijke dreiging op de toekomst. Nadat mijn borstkanker genezen was sprak ik met mezelf af 88 jaar te gaan worden, dat ga ik in ieder geval niet redden!

Positief als ik ben ga ik ervan uit dat de immunotherapie aanslaat en dat ik dan nog wel een jaar of 7 mee kan...........geen idee of het haalbaar is, maar het is ondertussen mijn stip op de horizon. Wat ik wel weet dat ik mijn best ervoor ga doen en dat ik hoe dan ook mijn positiviteit vast wil houden! Stap voor stap, van afspraak naar afspraak! Niet te ver vooruit en ik laat me vooral niet gek maken door allerlei statistieken van het internet. De planning is ondertussen rond, op 3 juni start de bestraling, op 4 juni de immunotherapie en op 8 juni staat de operatie ingepland.