Good riddance of ga ik je missen? (11e blog)

Nou, dat was het dan. Ze is gistermiddag verwijderd. Dag linkerborst met je stomme tumortjes. Good riddance. Oftewel, opgeruimd staat netjes!

Nou ja, zo sta ik er nu in. Vanmorgen, nadat ik wakker was gemaakt voor de controles kon ik alleen maar huilen.

En gisteren toen ik bij kwam uit de narcose waren er ook alleen maar tranen. 

Het is overduidelijk een komen en gaan van emoties.

Gisteravond probeerde ik de situatie heel bewust te accepteren. Mijn hand heb ik op mijn platte borst neergelegd om vertrouwd te raken met dat stukje veranderde lijf.

Vanmorgen wilde ik dat na mijn huiluurtje ook weer doen maar de narcose en pijnstillers waren helaas uitgewerkt, dus in plaats van een zen-moment werd het een fuck, fuck, fffffffffuck, auw, auw moment. Dat maakte mij dan weer vreselijk boos. Stomme rotpijn dankzij die rotborstkanker!

Ik had ook niet het gevoel dat ik vandaag al naar huis kon. Al dat verdriet en die stomme pijn. Nee, het ziekenhuis was de "veiligste" en beste plek. 

Maar toen bleek dat de drains van het okselkliertoilet er al uit mochten, de wond er rustig uitzag en mijn vers geleverde naproxen zijn werk deed, zag ik de wereld alweer wat rooskleuriger in.

Ik heb altijd een hekel gehad aan de volgende uitdrukking maar nu is het mijn mantra geworden; "Het is wat het is". En toen de verpleegkundige mij meenam voor een voorlopige prothese en ik mijn platte linkerkant voor het eerst in de spiegel zag, had ik er op dat moment ook vrede mee. 

Nu lig ik dit stukje thuis op de bank te schrijven want na dat moment voelde naar huis gaan het juiste om te doen. 

Zoals gezegd, het is een rollercoaster van emoties en het gevoel van er vrede mee te hebben zal vast wel weer veranderen in boosheid en verdriet, tot een idee van onverschilligheid.

Maar voor nu is overheerst het "Het is goed zo".

Ik koester het maar zolang het er is.