Kankervrij en schuldgevoel (blog 20)
Dubbel, dubbel, dubbel. Aan de ene kant denk ik, "Als ik het hier niet kan delen waar dan wel?" Maar aan de andere kant ga ik het juist delen op die plek waar de meeste mensen die loodzware weg wel moeten doorstaan en helemaal niet zitten te wachten op de schuldgevoelens van iemand die geen kanker meer heeft.
Omdat ik me niet kan voorstellen dat ik de enige ben, heb ik toch besloten dit te plaatsen en dan hoop ik dat anderen die hetzelfde voelen hier een beetje steun uithalen door te zien dat ze niet alleen staan in dit rare schuldgevoel. Of wie weet, heeft iemand een advies.
Ik ben de laatse maanden constant in tranen. Iedere keer wanneer het woord 'kanker' valt voel ik mijn ogen alweer vochtig worden en moet ik een brok wegslikken.
"Logisch" zeggen mensen om mij heen. "Je had borstkanker Siets, dat was nogal wat!".
Ik knik dan maar van ja omdat ik denk dat de ander er niets van zal begrijpen als ik uitleg wat ik voel.
Schuldig, dat is wat ik mij voel.
Ja ik ben mijn borst kwijt en ja ik moet nog 5 jaar medicatie slikken en mijn lijf is zijn oude vorm kwijt.
Maar dat is het. Geen chemo, kans op uitzaaiingen minuscuul.
Binnen nog geen half jaar heb ik de diagnoses gekregen en is het ook weer "opgelost".
"Wees dus blij Siets!"
Ja, tuurlijk. Mag ik ook zijn maar om mij heen verliest een jeugdvriendin haar man aan kanker, komen er bij een vriend nieuwe uitzaaiingen bij, blijkt na het bezoek bij de dokter een kennis ineens al in het laatste stadium van alvleesklierkanker te zitten, slaat de zoveelste chemotherapie bij de borstkanker van een moeder met tienerdochters uit mijn buurt niet goed aan....
Dus blij zijn... hoe kan ik nou echt blij zijn?
Gek, want dat wat ik aan het begin van mijn diagnose zei, zou nu ook moeten gelden.
Ik zei toen altijd "Er is echt niemand hierboven die even bedacht heeft 'We gaan Sietske fijn kanker geven. Het is gewoon soms hoe het leven loopt".
Ik dacht nooit "waarom ik?"
Andersom heeft nu ook niemand verzonnen dat ik beter mocht worden omdat ik het meer zou verdienen ofzo maar toch het voelt zo verdomd oneerlijk. En nu denk ik dus wel "Waarom ik?".
Waarom mocht ik wel beter worden?
Waarom hoefde ik niet zo'n zware weg te volgen?
Mijn verstand zegt mij heus wel dat ik mij niet schuldig hoef te voelen. Ik heb niemand kanker gegeven of toegewenst. Ik heb het niet in de hand of iemand sterft of beter wordt.
Echt, dat weet en begrijp ik allemaal.
En hoogstwaarschijnlijk is dit ook gewoon een reactie op een stukje opgelopen trauma en is het allemaal superlogisch maar het schuldgevoel gaat niet weg en ik weet niet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
9 reacties
Leef verder voor mij!
Verdorie Zweef... ik huil al zoveel! x
Je hebt het niet uitgezocht om het te krijgen, evenmin om er van te herstellen. Het is zoals het leven gaat. Eenenzestig jaar heb ik geleefd alsof ik honderd zou worden. En nu weet ik dat dat niet meer gaat gebeuren, tenzij de wetenschap mij inhaalt. Maar tot dan...
Wees niet verdrietig waarom jij wel en zij niet. Iedereen gunt het hen die wel een beter toekomstbeeld hebben. 😘
Wat ben je toch een lief mens VRIEND
Hai Sietske,
Het is een aardbeving die je raakt. En natuurlijk raak je daar van uit balans. Huilen om het verdriet van anderen, of huilen omdat je niet zo onkwetsbaar blijkt te zijn als je altijd al dacht. Tranen zijn nodig . Ooit hoorde ik dat de samenstelling van tranen verschilt met de reden van de tranen. Tranen uit woede geven andere chemische stofjes af dan tranen om aandacht te vragen of tranen van verdriet, om angst om pijn. Ze ruimen op, zijn nodig.
Als het woord kanker je leven in komt, hoor je het ineens overal. Is mijn ervaring. Zelfs gespecialiseerd op het soort kanker dat in je eigen omgeving is. Alvleesklierkanker. De rotste soort. Of zoals een internist/oncoloog die wij goed kennen een keer zei: alvleesklierkanker is geen lieve kanker, zoals borstkanker. Het is maar net waar je mee te maken hebt.
Schrijven helpt Sietske, delen ook.
Dank je wel voor je lieve reactie 🤗
Lieve Sietsje,
Wat fijn dat je dit met ons gedeeld heb. Ik zou willen dat ik de juiste woorden had om je te steunen, om je schuldgevoel bij je weg te halen, maar dat heb ik niet. Er zijn veel woorden die in me opkomen, maar ik betwijfel of het de juiste woorden zijn die jou zouden helpen van je schuldgevoel af te helpen.
Je zegt het zelf al , rationeel weet je dat je je niet schuldig hoeft te voelen, maar je doet het wel. Het is inderdaad nergens voor nodig, maar dat weet je al. Het enige dat ik me kan voorstellen is ergens dat nu pas de rouw van de rollercoaster komt... het besef dat je door het oog van de naald bent gekropen, maar ik heb je andere blogs niet gelezen, dus misschien weet je dat ook allemaal wel en heb je dat ook verwerkt. Dan rest mij nog één andere emotie, maar die betrek ik stiekem ook op mezelf ... het is heel makkelijk om om te gaan met tegenslagen. Dan moeten we vechten en sterk zijn en krachtig... maar oh wee als we gewoon is blij mogen zijn.... dat is eigenlijk een stuk moeilijker. Mij heeft het in ieder geval heel wat moeite gekost om mezelf plezier te gunnen en waar dit vandaan komt te erkennen.
Ik wens je heel veel sterkte met alle zieke mensen in je omgeving! Maar ik hoop ook oprecht dat je kan genieten van je herstel!
Dank voor het delen!
Liefs Jo
Jij bedankt voor deze mooie reactie! 🤗
Lieve Sietsje,
Omdat ik heb meegemaakt, hoe het met mijn vrouw ging, en die heeft het niet gehaald, maakt mijn hart een sprongetje, als ik lees dat jij het wel hebt gehaald.
En ik gun het je zo dat je een heel lang, en mooi leven mag hebben.
Ik zal nooit denken, waarom haalt Sietsje het wel, en heeft Margreet het niet mogen halen.
Kanker verandert je kijk op het leven.
Het liefst zou ik je even vasthouden, en een hele dikke knuffel geven, want je bent er nog>
Sinds kanker, is mijn leefregel, leef je leven, iedere dag, zolang je kan, zolang je mag.
Jij schrijft mooie blogs, en raakt me telkens weer.
En nu een vreemde uitspraak, waarvan mensen die me op het forum kennen, weten hoe ik het bedoel.
Ik hou van je, wordt alsjeblieft oud in goede gezondheid
😘🫂Peter