13 April 2018 Slapen in het ziekenhuis met snurkers om je heen

Het zit al even in mijn hoofd om iets te schrijven over snurken. Doordat ik de afgelopen weken regelmatig een nachtje in het ziekenhuis moest blijven slapen, ben ik dit al veel tegen gekomen. Nou is slapen in een ziekenhuis al niet heel relaxt, snurkende mensen op de kamer is voor mij toch wel een aardig irritatiepuntje. Ja jullie lezen het goed. Ondanks alle positieve benaderingen van de afgelopen weken irriteer ik me ook aan bepaalde zaken😊. Nu lees ik dat uit onderzoek is gebleken dat er meer dan 6miljoen mensen in Nederland snurken. Dat houdt in dat er dus nog ongeveer 11miljoen mensen zouden moeten zijn die niet snurken. Wonderbaarlijk dat er dan in de afgelopen weken niemand uit die groep bij mij op de kamer heeft gelegen toch? 🙄 Het is niet te geloven hoeveel geluid iemand 's nachts kan produceren(90decibel bij flink snurken) , laat staan als je met 3andere personen op een kamer ligt. Een popconcert is er niks bij. Gelukkig was Bas zo lief om een voorraadje oordopjes uit de betonfabriek te regelen, dus afgelopen week verliep de nacht een stuk rustiger. Ik had wel weer het "geluk" om mijn kamer te moeten delen met mevrouw kampernellie (bijnaam is te danken aan mijn vriendin Marjolein😁) van vorige week, die duidelijk haar positieve vibe thuis had gelaten. Ik ben er inmiddels wel achter dat haar houding duidelijk gevormd wordt door het feit dat ze baalt van de situatie, haar ziekte moeilijk kan accepteren en heel erg zoekende is hoe ze hier mee om moet gaan. Eigenlijk een heel erg menselijke reactie dus. Gisteren toen ik samen met mijn moeder in de wachtkamer zat te wachten voor de bestraling kwamen we haar weer tegen. En zoals ik in mijn werk ook de kinderen elke dag weer een nieuwe kans geef als ze een misstap begaan, heb ik ook hier weer de ingang bij haar gezocht en hadden we eigenlijk een best goed gesprek. Mijn moeder kon zich later bijna niet voorstellen dat dit mevrouw kampernellie was waar ik over had verteld. Je ziet wel, iedereen heeft zijn goede en zijn slechte dagen. En ik? 
Mijn dagen worden steeds vermoeiender. Mijn lichaam begint aan te geven dat het klaar is met de chemo's, bestralingen en alle toeters en bellen aan mijn lijf. Gelukkig gaat het in het koppie nog goed, maar ik ben blij als ik straks niet meer op en neer hoef en ik verlang naar rust. Week 4zit er bijna op. Zo nog een bestraling en met de 🚖 naar huis. Dan lekker weekend. Zon, geen afspraken, gewoon doen waar je op dat moment zin in hebt. Maandag mijn laatste chemokuur en dan nog 5 uitwendige bestralingen. De week erop komt fase 2van de behandeling: Inwendige bestralingen. Iets waar ik volgende week meer over ga vertellen. Fijn weekend voor jullie allemaal, gaan jullie nog iets leuks doen? Een dikke knuffel van mij voor jullie💋