19 Februari 2019 Weer op controle naar Nijmegen
We hebben weer een week achter de rug vol spanning. Na een aantal onderzoeken kregen we gisteren tijdens een afspraak met dokter Zusterzeel (mooie naam voor een arts hè😉) te horen dat de MRI er goed uitzag. Met een rustiger gevoel reden Bas en ik weer naar huis😁. Even onze koppies leeg gelopen in de bossen met Finn en op tijd ons bedje in, dit soort dagen zijn altijd extra vermoeiend.
Het is enorm fijn om te horen dat we ons over de kanker even geen zorgen hoeven te maken. Toch voelt het dubbel. Bas kon het gisteravond goed verwoorden. Het was een goede uitslag, je voelt je beter, maar je bent nog niet beter. Je hebt geen kanker meer, dat klopt, maar er zijn nog zo veel lichamelijke klachten die het dagelijkse leven beïnvloeden. We hebben beiden het gevoel dat we eigenlijk pas weer een beetje aan het begin staan, beetje bij beetje lukt het om weer wat structuur in de week te vinden en ons te richten op de gewone dingen in de week. Het is moeilijk om weer een nieuw weekritme te vinden. Een ritme waarbij ik niet mezelf voorbij loop, maar ook wel voldoening uit haal. De oncologisch verpleegkundige Sabine waar ik gisteren weer een gesprek mee had, stelde voor dat haken op de bank een goed alternatief kon zijn om jezelf tot rust te dwingen. Hmmm, ze kon al aan mijn gezicht aflezen hoe ik daar over dacht. Begrijp me niet verkeerd hoor, haken is vast een leuke hobby, maar niet eentje die bij mij past. Toen ze daarna vroeg of we al vakantieplannen hadden, kwam er een brede grijns op mijn gezicht😁. Sabine dacht aan een all-inclusive luiervakantie🙄. Toen ik vertelde over onze plannen om naar de Mont-Blanc te gaan om daar te gaan hiken, haakte ze daar mooi op in. Ze kent mij inmiddels al wat langer en gaf aan dat je ook tijdens het hiken kunt doseren. Maar ja, als het altijd de sport is geweest om zo snel mogelijk de berg op te komen (in ieder geval sneller dan de tijd die in het wandelboekje staat), dan is dat best lastig om die knop in je hoofd zo maar even om te zetten. Ik vind het moeilijk dat mijn lichaam steeds aangeeft dat ik wel een en ander zal moeten veranderen, of ik nou wil of niet. 35 jaar heb ik alles kunnen doen zoals ik het wilde, nu strijden mijn verstand en gevoel wel eens met elkaar. Het is het stukje controle hebben over je eigen leven. Zelf kunnen bepalen hoeveel je wilt werken, kunt sporten, met vrienden afspreken e.d. Het hebben van een keuze is zo fijn. En als alles goed gaat, realiseren we ons te weinig dat we zo blij mogen zijn met alle keuzes die we mogen maken. Ik baal wel eens van de extra dingen die ik nu moet doen en van alle extra energie die alles kost. Ik weet dat het beter is voor mijn gezondheid, maar toch. Elastische kousen, fysiotherapie, even naar de huisarts om iets te laten checken, scans, afspraken met artsen, allemaal moetjes. Toch is het ook een keuze. Een keuze om goed voor mezelf te zorgen, zodat ik buiten al die dingen kan genieten van een hele hoop fijne momenten. Nu MOET Finn er even uit, een van de leuke moetjes op de dag😁. Gelukkig zijn die er ook. Ken jij nog andere leuke moetjes?
Fijne week allemaal en vergeet niet te genieten van het heerlijke ☀! Dikke X Bianca