6 November 2018 Op controle naar het ziekenhuis, rollercoaster van gevoelens.
Gisteren was voor mij als in een achtbaan. Niet als in een pretpark, maar er stond een controle gepland bij het RadBoud-ziekenhuis. De spanning had ik al dagen opgebouwd in mijn lijf. Ik stond al vroeg op, want als je op maandagochtend om 9:30 in Nijmegen moet zijn, dan moet je zeker wel om 7:30 vertrekken. De gang naar de afdeling kunnen we inmiddels wel dromen. Je hoopt dat het allemaal snel weer voorbij is en je met een opgelucht gevoel naar huis mag. In de wachtkamer van de gynaecologie kijk ik om mee heen. Op zoek naar mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. De wachtkamer zit vol met hoogzwangere vrouwen(die daar natuurlijk ook niet alleen maar zitten omdat ze in blijde verwachting zijn, anders kom je niet in een ziekenhuis). De ene na de andere vrouw wordt naar binnen geroepen. Ik spot de vrouwen die bij mijn arts naar binnen gaan. Niet met een hoogzwangere buik, maar allemaal vrouwen waarbij die verschrikkelijke rotziekte kanker om de hoek is komen kijken. Als we aan de beurt zijn (ja we, want mijn lieve Bas is mee om mij te supporten), praten we over hoe het gaat. De emoties komen eruit en de tranen lopen over mijn wangen. Het is moeilijk om elke dag zo je best te moeten doen, te moeten omgaan met alle klachten die het gevolg zijn van de vele behandelingen. Na de onderzoeken krijgen we te horen dat er gelukkig geen plekjes te zien zijn waar we ons zorgen over hoeven te maken. Het is een grote opluchting dit te horen en wat een enorm fijn en belangrijk nieuws. Maar blij zijn kan ik niet. Er wordt me verteld dat de klachten die ik heb door de bestralingen van blijvende aard zullen zijn, ik zal er mee moeten leren dealen. Dat komt hard aan. Ik hoopte zo dat me verteld zou worden wat ik eraan kon doen, dan heb je iets om te gaan doen. Nu wordt mij gevraagd mentaal er iets mee te gaan doen, het te leren accepteren en dat is voor mij toch weer andere koek.
In de auto naar huis ben ik in tweestrijd met mezelf. Waarom kan ik niet alleen blij zijn met het goede nieuws dat ik gehoord heb: géén tekenen van kanker. Waarom overheerst nu het gevoel van verdriet, boosheid en jaloezie. Nou gewoon omdat ik vind dat ik mijn portie wel heb gehad en ik weer aan de bak moet om te leren accepteren dat dit is wat het is.
Als we thuiskomen trekken we samen met onze Finn de bossen in. Met ons hoofd in het zonnetje stappen we flink door en praten we na. Hierna zijn er al weer wat stemmetjes in mijn hoofd die me zeggen dat ik ook dit weer kan en dat ik uit ervaring weet dat als ik morgen opsta de dag er al weer anders uit zal zien.
En dat klopte. Toen ik vanmorgen opstond en ik Bas had weggebracht naar zijn werk had ik twee keuzes: of terug mijn bed in kruipen en de dag voorbij laten gaan of mijn tas pakken en baantjes gaan zwemmen in het zwembad. Die keuze was niet zo moeilijk. Ik vond dat ik vandaag weer mijn best moest doen. Bas had dat gisteren namelijk ook voor mij gedaan. Hij had een vrijde dag genomen om mee te gaan naar het ziekenhuis (terwijl hij die natuurlijk ook liever aan leuke uitstapjes besteedt), niet gemopperd dat we eerder hadden moeten vertrekken en over de files onderweg, naast mij gezeten in de wachtkamer en mij ondersteund bij de onderzoeken/ gesprekken, mij getroost/ een arm om heen geslagen oftewel enorm lief voor mij geweest. Gisteren was ik zeker niet alleen. Ik weet waar ik het allemaal voor moet doen, voor mezelf en voor ons.
Dus ook morgen en alle dagen daarna ga ik ervoor. Al is het soms wel eens zoeken hoe en weet ik dat er ook dagen zullen zijn die net als gisteren gewoon echt lastig zijn. Ik ben dan echt wel eens jaloers op anderen.
Dus als je dit leest en je bent gezond, prijs je dan rijk!
Geniet van alles wat je hebt, groot of klein. Als ik dat doe, voel ik me gelukkig ook gelukkig.
Zo.... het staat weer op papier, mijn hoofd is weer wat leger en jullie weten wat er in mij omgaat. Leven met kanker is lastig, maar leven na kanker ook. Het gaat echt met ups en downs. En als je zelf nooit in het schuitje hebt gezeten, dan is dat soms moeilijk je voor te stellen. Hopelijk geeft mijn verhaal je wat inzicht.
Mijn voornemen: Vandaag klimmen we weer omhoog en bikkelen we door.
Fijne week allemaal, dikke X Bianca