Dag haar

Openbaar blog
donderdag 17 september 2020
8194 x gelezen

Gisteren was het dan zover. Mijn lange haren gingen eraf. Twee dagen ervoor was het me al opgevallen dat er toch niet steeds 1, maar meerdere haren bij elkaar in de wasbak lagen. Ik kon er niet meer onderuit, mijn haren lieten los en het kriebelde op mijn hoofd. De wasbak lag na het kammen voller dan normaal, het moment was aangekomen om afscheid te gaan nemen van mijn lange haar. Het lange jaar dat al 40 jaar bij mij hoorde. Als tiener hetgeen dat mij onderscheidde van de andere meisjes en later de juf met het lange haar. Je kunt een slechtere bijnaam hebben :). Ik was het meisje met het haar dat bijna tot mijn billen kwam. De puntjes bijknippen was hetgeen dat mijn moeder vroeger deed en later Bas. Toen ik 5 jaar geleden ziek was heb ik mijn haar wel een stuk korter laten knippen. Begrijp me niet verkeerd, ik had nog steeds lang haar. Maar 20 centimeter was er zeker wel af. Toen ik twee jaar geleden hoorde dat ik een chemotraject in zou gaan was een van de eerste vragen die ik mijn arts stelde: “word ik dan kaal?” . Ik weet nog dat het antwoord “nee” een grote opluchting toen voor mij was.

Voor de zomervakantie had ik nog zo’n 10 centimeter van mijn haar af laten knippen. Ik moet eerlijk zeggen dat er toen al een klein stemmetje in mijn hoofd zei: pas op, dadelijk moet alles eraf en blijkt het te kort te zijn om nog te kunnen schenken voor een haarstuk bij stichting Haarwens. Maar ach, die gedachten dreef ik weer snel naar de achtergrond en de 10 centimeter ging eraf. Ik vond het eigenlijk wel lekker, mijn staart bleef beter zitten en zag er mooier uit nu het wat korter en voller was.

Toen ik na de vakantie hoorde van het nieuwe chemotraject, was daar natuurlijk weer die vraag, waar ik misschien stiekem het antwoord eigenlijk al wel op wist. Mijn arts bevestigde dat deze keer mijn haar niet gespaard zou blijven. Waar ik dacht dat ik inmiddels toch al genoeg op mijn bordje had gehad, kwam dit er ook nog even bij. In het begin had ik tegen de verpleegkundige verteld dat ik het plan had om een week na de eerste chemo er alles al af te scheren. Mijn haren iedere ochtend terugvinden op mijn kussen leek me te confronterend. Ik wilde ook hierin zelf de controle nemen en mezelf de verdrietige momenten besparen. Ze adviseerde om er toch nog even mee te wachten, aangezien ze uit ervaring wist dat bij de meeste patiënten de haren uit begonnen te vallen tussen de tweede en de derde kuur in. Ik nam dit toch maar aan.

Nou zover is het dus niet gekomen. Twaalf dagen na kuur 1 is de schaar erin gegaan en de tondeuse eroverheen. Ik was een paar weken geleden al bij de kapper gaan informeren hoe het zat met het doneren van mijn haar. Als mijn haar er dan toch af moest, dan maar voor het goede doel. Ze zei me toen dat ze adviseerde om het er dan wel voor de eerste kuur eraf te laten knippen. Stond ik daar 1 dag voor de kuur met mijn mond vol tanden en tranen in mijn ogen. Hier had ik nog geen rekening mee gehouden toen ik had besloten om gewoon even wat informatie bij de kapper in te gaan winnen. Ik gaf snel aan dat doneren voor de eerste chemokuur geen optie was. De volgende ochtend zou ik starten en ik was echt niet van plan om meteen in de stoel plaats te gaan nemen en alles eraf te laten halen. Ze vertelde nog een en ander over de haarstukken die ze kon verzorgen als ik dat wilde. Ik bedankte haar voor de informatie en fietste weer naar huis. Thuis vertelde ik Bas van het bezoek aan de kapper en dat het me toch fijner leek om het thuis te kunnen doen. Bas bood meteen aan om me daarbij te helpen. Zijn ervaring met de tondeuse en zijn eigen korte coupe kwam hierbij mooi van pas.

’S middags had ik zelf de voorbereidingen al getroffen. Ik had verschillende staartjes gemaakt en ingevlochten. Toen Bas thuis kwam uit zijn werk had ik alles klaar liggen. De tranen rolden over mijn wangen toen de schaar de eerste vlecht eraf knipte. De andere vlechtjes volgden en tussendoor kreeg ik regelmatig even een kus van Bas die mij daarmee geruststelde en troostte. Ik durfde niet op het aanrecht te kijken waar de vlechtjes een voor een werden neergelegd. Het leek alsof het in mijn hoofd werkte van: wat je niet ziet bestaat niet. Toen ging de tondeuse er overheen. Ik voelde de rest van mijn haar langs mijn hoofd naar beneden glijden en durfde ook hier mijn blik niet op de grond te richten. Bas bood aan om mijn lokken van de grond op te ruimen en ik was blij dat ik daarmee even niet geconfronteerd werd. Ik stapte boven de douche in. Ik sloot mijn ogen en ik voelde het warme water over mijn hoofd stromen. Vervolgens ging ik met mijn handen over mijn hoofd, het was hetzelfde gevoel als dat ik met mijn handen over het hoofd van Bas ging. Iets wat ik bij hem altijd juist wel lekker vond voelen, was nu toch wel even dubbel. Ik stapte uit de douche, maar durfde nog niet in de spiegel te kijken, bang voor wat ik daar zou gaan zien. Ik kleedde mezelf aan, verzamelde wat moed en stapte richting de spiegel. Ik bekeek mezelf eens goed en was me er erg van bewust dat ik me eigenlijk vrij rustig voelde van binnen. De angst voor wat ik zou gaan zien, maakte meteen plaats voor de gedachten dat het eigenlijk misschien helemaal zo erg nog niet was wat ik daar in de spiegel zag. Dat ik hier misschien wel aan zou kunnen wennen en mezelf nog best mooi vond met dat korte stoere koppie. De brede glimlach en de blauwe ogen waren immers gewoon nog aanwezig en die zorgden er nog steeds voor dat ik de Bianca zag die ik graag wilde zijn. Bas kwam naar boven om mijn reactie te polsen en vertelde dat hij het eigenlijk ook wel goed vond staan. Ik kon in zijn ogen lezen dat hij trots was om mij zo te zien en voelde de liefde van hem voor mij. We maakten samen een selfie in de tuin en postten die op Facebook met als ondertekst: “bijna net zo kort”. De een na de andere lieve reactie volgde, je zou er bijna van naast je schoenen gaan lopen dacht ik nog. Maar ja, je gaat ook niet schrijven:” wat zonde” of “ het ziet er niet uit” :). Nee, zonder gekheid. Het was fijn om te zien dat de mensen het hadden gezien en zo meeleefden.

Inmiddels is het weer een dag verder dat ik dit blog afschrijf. Ik ben met mijn korte koppie al op pad geweest. De hond uitlaten, op bezoek bij vrienden, een boodschap halen, uit eten. Ja natuurlijk ben ik me er van bewust dat het voor anderen even schrikken is als ze het zien. Maar Je moet je bedenken dat ik nog steeds als ik om mij heen kijk op dezelfde manier naar de omgeving kijk en zie daarbij niet continue welke verandering mijn uiterlijk uiteindelijk heeft ondergaan. De mensen in de wijk waar ik woon zullen vast even opkijken als ze mij voorbij zien lopen met Finn. Maar ook dat zal even een week zijn en dan weet iedereen er van. Een haarstuk trekt me op het moment nog niet, dan kan natuurlijk nog komen. Mijn mutsjes en sjaaltjes die ik al wel in huis heb liggen, liggen nog op de kast. Die ga ik vast wel gebruiken, aangezien ik merk dat het toch al snel fris is buiten zonder dat lange haar op mijn hoofd. Er zit nu nog wel wat haar op mijn hoofd, maar ook dat zal de komende week allemaal uit gaan vallen, net als mijn wenkbrauwen en wimpers. Dan zijn die mutsjes en sjaaltjes vast meer dan welkom.

Ik ben blij dat mijn haar er nu eindelijk dan toch af is. Natuurlijk had ik liever gewoon mijn eigen lange haar gehouden, begrijp me niet verkeerd. Maar ik liep zo tegen dit moment aan te hikken, dat het mij nu veel rust geeft . En wat ben ik blij dat ik mag ervaren dat schoonheid echt niet alleen van buiten zit. Ik voel me nog steeds mooi en ben trots op mezelf als ik in de spiegel kijk. Iets wat ik eerlijk gezegd van te voren niet helemaal had verwacht.

Liefs Bianca

Dag haar

48 reacties