Intake HDI, 2 weken vakantie en van alles en nog wat.

Dat is het voordeel als je in het onderwijs werkt. Het is hard werken, maar je weet dat je na 0ngeveer 9 weken steeds een vakantie hebt om lekker bij te kunnen komen. Samen met mijn man Bas had ik 2 weken vrij en daar genieten we tegenwoordig extra van en trekken er dan geregeld samen lekker op uit. De auto volladen met kampeerspullen en Finn onze Golden Retriever mee. 

Voordat we op vakantie konden gaan had ik nog een telefonische intake met een therapeut van het Helen Dowling Instituut. Ik had een lange vragenlijst ingevuld en tijdens het gesprek zouden we bespreken op welke manier ze mij bij mijn hulpvragen zou kunnen gaan helpen. De therapeut verwoordde het allemaal perfect, ze had wel door waar ik mee aan het worstelen ben: een innerlijke strijd en acceptatieproces van de lichamelijke beperking die ik elke dag ervaar. Ik  worstel met de vermoeidheid, de energieverdeling. Elke dag kom ik mezelf tegen en is het hard werken. De therapeut vertelde mij dat er helaas wel een flinke wachtlijst is. Dus als ik deel zou willen nemen aan een therapie bij hen (wat mijn voorkeur heeft), dan ben ik 6 maanden verder. Een andere optie is om eerst de online behandeling van 11 weken te volgen: Minder Moe bij Kanker. Die psychologische behandeling leert mij om beter om te gaan met de vermoeidheid. Online en offline opdrachten wisselen elkaar af en wekelijks is er contact met een therapeut. Ik vind het alleen jammer dat er dan niet meteen (zoals tijdens een gesprek) een stukje feedback is van iemand die tegenover mij zit en het is wel een intensief traject van elke dag een half uur (en dat 11 weken lang). Ik heb het gevoel dat de weken nu al zo druk zijn, laat staan als dit er dan ook nog eens bij komt naast het werken, sociale leven, thuis, fysio e.d. Ik ben er alleen wel van overtuigd dat het mij ook een hoop kan opleveren.

De therapeut had het ook nog over haptonomie, maar hier zal ik me eerst nog meer in moeten gaan verdiepen, wil ik kunnen zeggen of dat wel/ niet bij mij past. Ook is er natuurlijk de mogelijkheid om een psycholoog in de buurt op te zoeken die mij kan helpen bij bepaalde dwang/ mijn perfectionisme. Natuurlijk is dit normaal een eigenschap waar niets mis mee is, maar op sommige momenten zit het mij nu in de weg en zorgt het alleen maar voor innerlijke strijd en onrust. Ik heb nog 2 weken om er verder over na te denken, dan heb ik weer een afspraak om te gaan bepalen welke weg ik ga bewandelen. Ik merk wel dat het mij veel bezighoudt. Ik wil een goede keuze maken en daarna weer "gewoon" zelf verder kunnen. Tja, hier spreekt misschien toch ook een beetje de controle-freak, alles zelf in de hand willen houden. Misschien ook omdat ik het afgelopen jaar vaak het gevoel heb gehad dat ik niet zelf de controle had over mijn lijf en de keuzes die ik wilde/ moest maken.

In de afgelopen 2 weken heb ik redelijk mijn gedachten kunnen verzetten. Ik heb genoten van het kamperen in de Belgische Ardennen. Lekker gewandeld en dat buitenleven doet mij altijd goed. Ik heb dan het gevoel dat ik op en top leef. Toch zijn er op de dag nog steeds heel veel gedachtes die gerelateerd zijn aan alles wat ik heb meegemaakt, mijn hoofd zit vaak erg vol. Hierdoor vergeet ik dingen, kan ik niet op woorden komen, ben ik sneller geïrriteerd en gefrustreerd. Tijdens de vakantie merk ik ook dat ik extra mijn best moet doen om het tempo van mijn man bij te kunnen houden. Beiden houden we van een actief leven, maar voor mij is het tegenwoordig extra hard werken om zijn tempo bij te kunnen houden. Erg is dat niet, maar soms wel confronterend. We vinden gelukkig wel steeds vaker een manier die bij ons werkt. Meestal gaan we samen wandelen of er op uit, af en toe gaat hij alleen (en neemt dan Finn mee). Dat voelt soms dubbel, aangezien ik het liefste gewoon altijd mee zou gaan, maar aan de andere kant merk ik dat ik dan op de momenten die we wel samen gaan het allemaal beter lukt en ik er meer van kan genieten. Toch zou ik het liefste gewoon alles weer meedoen, net als voorheen. Het heeft nog wat tijd nodig om de nieuwe ik te kunnen accepteren denk ik. En dan nog, ben ik echt wel heel tevreden met alles wat ik wel kan en doe. Het is in de ogen van een ander vast een heleboel. Maar voor mij is het wel duidelijk een verschil met "vroeger". 

Na de Belgische Ardennen zouden we eigenlijk nog doorrijden naar Zuid-Frankrijk. Maar het weer was daar niet geweldig en ook de 2000 kilometer die we anders weer moesten rijden hield ons tegen. We zijn dus lekker naar huis gegaan en hebben voor de 2e week een hotel op de Veluwe geboekt. Meestal wijken wij uit naar het buitenland, maar we hebben nu ontdekt dat Nederland ook echt prachtige plekjes kent, waar we ook prima  kunnen wandelen. Lekker eten, ontspannen in de sauna en het zwembad, dagje Ouwehands dierenpark, wandelen bij Kootwijk, we hebben ervan genoten. En een groot bijkomend voordeel: ik ben nu uitgerust thuisgekomen. Anders hadden we vandaag een rit van 1000km naar huis moeten rijden. Was ik brak daarvan thuis gekomen. Had ik morgen de dag besteed aan het opruimen van alle spullen en kon ik minder uitgerust aan de nieuwe werkweek beginnen. Dus al met al, de vakantie is heel anders verlopen dan van te voren was  gepland, maar genoten hebben wij op en top. 

De komende weken staan de volgende dingen op het programma:

Drukke tijd op mijn werk, de toetsweken/ rapporten komen eraan.

Een weekend kamperen met mijn broer, schoonzus en neefje.

Gesprek met arbeidsdeskundige over het pre-advies aangezien ik nu een jaar deels in de ziektewet zit.

Afspraak bij het Radboud voor controle, altijd weer erg spannend.

Meer hierover de volgende keer :)

En o ja, op vakantie is het nieuwe idee geboren om volgend jaar misschien te gaan kamperen in Finland. Ach er is niks mis met dromen over nieuwe reizen toch:) De Lonely Planet van Finland is al aangeschaft, dus dat wordt lekker lezen.