Online training HDI:week 1 & toch weer een ziekenhuisopname

Goedemorgen,

Het was me wel weer een week. Het is maar weer goed dat ik niet wist wat me allemaal weer te wachten stond. Vorige week was ik gestart met de eerste week van de training:omgaan met vermoeidheid na kanker, van het Helen Dowling Instituut. De eerste week bestond uit elke dag een sessie van ongeveer een half uur. Het begon met wat leeswerk over het hebben van aandacht voor je lichaam. Hierbij zat een dagelijkse oefening waarbij je een geluidsopname afspeelt en tijdens het luisteren je bewust bent van je ademhaling en datgene dat je allemaal voelt in je lijf. Ik merkte al wel dat dit voor mij echt oefenen is. Ik ben snel afgeleid door geluiden om me heen, andere gedachten in mijn hoofd en ben heel erg bezig met de woorden die worden uitgesproken. Nu moet ik me daarnaast dus ook nog focussen op datgeen dat ik voel. Nou ja..,daarnaast? Eigenlijk in plaats van al dat andere moet ik me focussen op het gevoel😁. En dat is nog niet zo makkelijk. Maar dat is niet erg, ik neem de tijd om er vertrouwd mee te raken en aldoende te leren. Ook zit er een dagelijkse oefening in waarbij je bewust met iets eten/drinken bezig bent. Grappig om te merken dat je zo veel meer voelt als je er maar bewust mee bezig bent in plaats van de dingen snel en even tussendoor te doen. Je realiseert je hoeveel je dagelijks op de automatische piloot doet.

We hadden een lekker lang pinksterweekend en op de maandag kreeg ik al wat meer last van buikpijn. Omdat er dat weekend ook weer wat bloed bij mijn ontlasting had gezeten zat het me toch niet helemaal lekker. De laatste weken had ik ook meer last gehad van mijn darmen, maar mijn arts had me bij de laatste controle gerustgesteld dat dit een logisch gevolg kon zijn van de bestraling. Toch werd de pijn heftiger, dat ik besloot om online een afspraak te maken bij mijn huisarts voor de volgende dag. Niet te vroeg in de ochtend, er stond immers nog een afspraak met mijn psycholoog en een afspraak bij mijn Fysio op de agenda. Maandag op dinsdagnacht werd ik wakker van de pijn. Vooral bij het draaien voelde ik steken rechtsonder in mijn buik. Toch weer ingeslapen en bij het opstaan was er weer die zeurende pijn. Ik merkte dat als ik me rustig hield het wel ging, dus stelde mezelf gerust met het feit dat ik later op de dag een afspraak bij mijn huisarts had staan. Tegen mijn fysio Karin zei ik dat ze vandaag maar niet mijn rechterkant mee moest nemen in de lymfedrainage. Die was erg gevoelig. Dat wilde Karin wel even testen. Ze maakte een kleine beweging en ik kromp al ineen van de pijn. Hmm, daar zal ik dan maar vanaf blijven zei ze nog met een bezorgd gezicht.

Het in de auto stappen was lastig. Elke keer als ik mijn rechterbeen op trok, schoot de pijn door mijn buik. Bij de huisarts gekomen, werd het snel duidelijk dat hij het ook niet vertrouwde. Snel urine gecheckt, maar die was goed. Mijn bloed gaf aan dat de ontstekingswaarden wel iets verhoogd waren. Ik werd doorgestuurd naar het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. Mijn schoonzus gevraagd of ze mee kon rijden, want Bas was nog vanuit Harderwijk onderweg naar huis en stond in de file.

Ik merkte nu pas hoe lastig het is als je in een ziekenhuis komt waar ze jou en je voorgeschiedenis niet kennen. De gynaecoloog ging me eerst onderzoeken, ze wilde uitsluiten of het iets kon zijn binnen haar vakgebied gezien mijn geschiedenis met baarmoederhalskanker. Ze gaf aan dat ze mijn eierstokken niet in beeld kreeg, omdat ze geen referentie van mijn baarmoeder had, die heb ik immers in 2015 laten verwijderen. Ik dacht meteen: mijn arts in Nijmegen kan dit soort dingen(echo's) zelfs met een scherm op z'n kop zoals ze laatst zelf zei😁. Maar ze deed enorm haar best om  erachter te komen waar de pijn vandaan kwam en was heel vriendelijk. Bloed en urine werden ook hier weer onderzocht en bevestigden de uitslag bij de huisarts van vanmiddag.

Ze stuurde me door naar de spoedeisende hulp. Daar moest een maag/darm - arts maar gaan kijken of zij iets konden vinden. Toen deze arts op mijn buik voelde, was het eigenlijk wel oké. Ik trok deze keer niet krom van de pijn, hoe kon dat nou. Dus een volgende test. De arts nam mijn linkerbeen en duwde die omhoog. Niets aan de hand. Daarna mijn rechterbeen, de tranen liepen over mijn wangen, zoveel pijn. Ze wilden weer een echo maken van mijn buik bij de radioloog. Helaas kreeg die ook niet alles goed in beeld. Er zaten te veel gassen in mijn buik waardoor hij geen goed beeld kreeg op het scherm van de binnenkant van mijn buik.

Na 6 uur onderzoeken en lang wachten kwam tenslotte uit de Ct scan de bevestiging: een blinde darmontsteking, die moest eruit.  Tijdens de CT scan was ik me aan het bedenken hoe vaak ik inmiddels alweer in zo'n ding of iets vergelijkbaars heb gelegen. Herinneringen van vorig jaar kwamen weer naar boven. Het uitkleden voordat je op de plaat gaat, het infuus prikken, het warme gevoel als de contrastvloeistof ingespoten wordt. Het gaat allemaal weer als een waas aan me voorbij. Vind ik het inmiddels allemaal al zo gewoonvraag ik me af?Nee dat niet, maar op dit moment is het weer de makkelijkste manier om ermee om te gaan. Die overlevingsmodus waarin ik de dingen maar over me heen laat komen, zodat ik zo min mogelijk hoef bezig te zijn met mijn emoties/ gevoel.

Het was inmiddels 23:30uur en er werd ons verteld dat ze in dit ziekenhuis deze operatie niet uitvoeren, maar in de andere locatie in Tilburg:Tweesteden-ziekenhuis. Ik had de keus: of hier blijven slapen en de volgende ochtend vroeg naar het Tweesteden of nu nog met eigen vervoer daar heen rijden. Ik mocht niet voor 1 nacht terug huis, maar moest opgenomen worden en aan de antibiotica via het infuus. Dus zijn we snel de auto in gestapt en lag ik om 00:30 in mijn bed op een vierpersoons kamer. Ik had gelukkig voordat ik vertrok van huis snel mijn tandenborstel, ondergoed, shirt, joggingbroek en oplader in mijn tas gedaan, maar was 1 enorm belangrijk ding vergeten:oordopjes. Natuurlijk had ik weer geluk en lag er een flinke snurker naast me😩. Volgens mij trek ik dit soort mensen aan of zo in het ziekenhuis🙄.

Na een nacht met weinig slaap werd ik de volgende dag geopereerd. Op de operatiekamer heb ik nog even aan de arts gevraagd of hij alstublieft mijn oude littekens kon gebruiken. Ik dacht ik heb er al zo veel rond mijn navel zitten, daar kunnen ze er vast wel een aantal van gaan gebruiken en dan hoeven ze geen nieuwe te maken. Ook vroeg ik of ze alles weer netjes dicht wilden maken? Ik ben altijd tevreden geweest met hoe mijn wonden zich herstelden. Natuurlijk had ik liever nog een gladde buik gehad, maar tot nu toe kan ik nog prima in bikini zomers het strand op zonder dat ik mij schaam voor mijn gehavende buik en dat wilde ik graag zo houden. De arts gaf eerst aan waar ze de gaatjes voor de operatie zouden gaan maken. Hmmm 1 in mijn lange litteken  onder mijn  navel. Ik dacht nog verknal dit niet hè. Wat vond ik het lastig om mij nu over te geven aan een team onbekenden voor mij. Maar ja, géén keus, dus na het denken aan de komende vakantie naar de Mont - Blanc viel ik in een diepe slaap. Op de uitslaapkamer had ik veel tijd nodig om wakker te worden. Op de afdeling was daar mijn man die weer blij was om mij te zien.  Ik kon aan hem zien dat alle spanning ook bij hem er goed in had gezeten. De afgelopen dagen was vaak door ons hoofd gegaan:het zal toch niet waar zijn dat er toch iets anders weer blijkt te zitten. Wat waren we opgelucht dat het nu 'slechts' mijn blinde darm was. Mijn goede voornemen om in 2019 eens geen nachten in het ziekenhuis door te brengen had ik niet gehaald, maar ja, het had ook allemaal weer veel erger kunnen zijn.Mijn blinde darm is er nu uit en het voordeel daalvan is: dat overkomt je geen tweede keer. 😁

Ik ben nog een nacht in het ziekenhuis gebleven. Het liefste wilde ik woensdagavond alweer naar huis, maar dat vond de arts toch echt iets te snel. Mijn overbuurman mocht wel naar huis en ik dacht het valt te proberen. 😊Ik slaap het liefste toch gewoon in mijn eigen bed. Maar ja, ik legde me erbij neer. Gelukkig was ik de tweede nacht voorzien van nieuwe oordopjes die Bas voor mij had geregeld uit de fabriek van zijn werk en heb ik stukken beter geslapen.

Nu ben ik weer een aantal dagen verder. Het gaat elke dag steeds wat beter. De pijn is nu met pijnstillers goed te doen en ik kijk uit naar over een aantal weken. Dan hoop ik weer lekker te kunnen doen waar ik zin in heb. Wel balen dat ik nu ook niet kan werken, de musical van groep 8,mijn klas, is toch altijd wel een van mijn favoriete bezigheden. Ach we zien wel hoe snel het gaat. Misschien voel ik me over een week wel weer stukken beter. Nu maar even per dag kijken wat kan. Finn vind het allemaal maar wennen dat hij zo zachtjes moet doen. Als ik boos word omdat hij zijn kop op mijn buik wil leggen, doet hij zo schattig zijn oren naar achter en kijkt mij heel zielig aan van:ik wilde alleen maar even komen kroelen😁. 

Vanmorgen werd ik verrast met hele leuke post van mijn leerlingen. Dat doet altijd goed. Zo leuk om te lezen wat ze dan over je schrijven. Ik heb er twee foto's van toegevoegd. Ik wens jullie allemaal een goed weekend! Tot volgende week🙋‍♀️, dan meer over de online training week 2.

Liefs Bianca