Gedachten over wachten

Ruim drie maanden geleden kreeg ik de diagnose borstkanker. In totaal heb ik acht rondes chemo gehad, nog negen te gaan. Tot half augustus ben ik elke week minimaal één keer in het ziekenhuis te vinden.

Dat gaat me niet snel genoeg.

De chemo die ik op dit moment krijg, voelt als een verplichte wachttijd voordat ik (ein-de-lijk) geopereerd kan worden. 

Ja, ik weet dat logischerwijs je eerst wilt dat de tumor slinkt, zodat je minder te opereren hebt en het eindresultaat mooier is. En natuurlijk helpt de chemo om de groei en spreiding tegen te gaan. En dit is voor mijn situatie de beste behandeling. En ik heb volledig vertrouwen in het team dat mij behandelt...

Alleen duurt deze chemo-limbo al zo ontiegelijk lang voor mijn gevoel.

Hoewel de tussentijdse resultaten tot dusver goed zijn, voelt het niet alsof er vooruitgang wordt geboekt; ik heb nog steeds kanker en ik kan nog steeds geen concrete toekomstplannen maken.

Het enige wat ik zeker weet, is dat ik volgende week weer naar het ziekenhuis ga. En de week daarna, en week daarna, en de week daarna...

Ik ben van nature vrij ongeduldig én weet graag waar ik aan toe ben. Dus dat zelfs het voorbereidende gesprek met de chirurg nog niet ingepland kan worden, is voor mij een kwelling.

Dus een beetje vaart erin, hoppa! Mes erin en gaan met die geit. 

Of zoals mijn vader mij heeft leren fietsen: "Karren met die hap!"

Maar de geit gaat niet. De hap kart niet. Geen mes in mijn...

Nog niet.

In ander nieuws: Mijn wenkbrauwen zijn (volgens schema) iets uitgedund, maar mijn hoofdhaar groeit weer. Lang niet overal en overal niet lang, maar het is een begin. 

Kleine stapjes...