Sjonge, jonge, jonge...

Met de medicatie gaat best redelijk. Ik heb mijn 2e prik Lucrin alweer gehad en dagelijks neem ik Tamoxifen. Vooral in de eerste zes weken merkte ik dat vanaf een uur of 2 mijn humeur iets kantelt. Vaak somber, soms prikkelbaar en ook wel eens gepaard met migraines. Ik voelde dan echt een soort waas over mijn hersenen trekken.

Omdat ik al wat ervaring heb met depressie, ben ik hier niet enorm van onder de indruk. Ik weet waar het door komt, dat het weer wegtrekt en laat het maar gebeuren. Als ik ook migraine krijg, probeer ik zo snel mogelijk op bed te gaan liggen. Dan kan het in een half uur weer over zijn. Als ik stug door blijf gaan waar ik mee bezig was, dan kan het uren duren. 

Over stug gesproken: een ader in mijn linkerarm is verhard. Door de chemo en de operatie, maar waarschijnlijk vooral door de chemo. Van mijn oksel tot in mijn duim heb ik bij bepaalde bewegingen flink pijn. Hiervoor ga ik twee keer per week naar de fysio. Oefeningen doe ik met mate, omdat dit weer tot seroom kan leiden, wat juist weer meer pijn geeft. En voor de bestralingen is het belangrijk dat mijn arm flexibel is

Maandag kreeg ik mijn eerste dosis bestralingen. Dan doen ze de hele borst en een boost op het geopereerde gebied. In totaal ben ik zo'n 20 minuten binnen. Dat is langer dan vooraf was gezegd, maar dat komt blijkbaar door het bestralingsapparaat dat mij is toegewezen. Dat werkt nieuwe technologie dat met behulp van een rood licht je ademhaling monitort. Tijdens de bestraling moet ik mijn adem inhouden zodat er voldoende afstand is tussen het te bestralen gebied en mijn hart. Boven me hangt een kastje met een groen balkje dat op en neer beweegt met mijn ademhaling. Als ik per ongeluk mijn adem los zou laten tijdens de bestraling, dan kan die automatisch stopgezet worden en zo kan mogelijke schade beperkt worden.

Geloof ik.

Na de scan voor radiologie heb ik geen terugkoppeling meer gehad van de arts, dus deze informatie heb ik samen kunnen stellen uit gesprekken met de radiotherapeuten. 

Het bestralen begint zo:

• Eerst wordt je op een tafel gelegd met de armen omhoog in speciale steunen;
• De groene laserlijnen komen niet overeenkomen met de tatoeage puntjes die bij de CT op je ribben  en borstbeen zijn gezet;
• Je wordt verlegd;
• Dan nog een keer;
• Dan verstellen ze de tafel;
• Dan schuiven ze je heupen wat verder naar links;
• Dan verstellen ze de tafel omhoog, opzij, terug naar beneden;
• Dan mag je gaan zitten en opnieuw gaan liggen, omdat je toch echt anders ligt dan de dag ervoor;
• Herhaal.

Als je goed ligt, volgt er een ademinstructie om 40 seconden de adem in te houden zodat er een CT gemaakt kan worden:

• Het apparaat bromt een beetje en draait om je heen;
• Het bloed loopt langzaam uit je vingers;
• Je probeert daar niet aan te denken, maar aan het inhouden van je adem;
• Je handen beginnen pijn te doen;
• Je mag weer adem halen.

Daarna moet ik nog zo'n 7 keer mijn adem (voor kortere tijd) inhouden, voor de echte bestralingen. Als het klaar is, kan ik met tintelende handen mij weer aankleden, om de volgende dag weer op te mogen draven.

Als alles goed gaat, is 3 januari de laatste keer. 

Dan nog even dit:

• De conclusie van  de CT-scan van de thymus is: dat is je thymus. (Echt joh?) Midden januari volgt een MRI om te kijken wat er dan precies mee is. Heeft blijkbaar geen haast, dus ik maak me daar niet echt zorgen om op dit moment.