Triage ravage

Ik wilde het eigenlijk niet doen. Niemand zit te wachten op méér amateurliteratuur over het meest besproken onderwerp van de afgelopen anderhalf jaar. 

Maar aangezien de covid-19-pandemie toch ook mijn kankerervaring kleurt, hierbij wat tekst en uitleg over hoe het is om ziek te zijn, terwijl de ziekenhuizen schipperen met de ruimte;

Ik ben geen fan. #wouldnotrecommend 

Als een verpleegkundige je vertelt wanneer je ongeveer de operatie kan verwachten, dan hoop je niet het woord 'triage' te horen.

Het prioriteit geven aan urgente, noodzakelijke zorg boven planbare zorg...

Mijn operatie is minder urgent dan de zorg voor iemand die in een ziekenhuis het mondkapje afdoet, om vervolgens de openbare ruimte in te hoesten alsof er een Olympisch record te verbreken valt in het verspreiden van aerosolen. Mevrouw, what the fuck?

Ik heb ook een triage beleid gevoerd: eerst de kanker, dan de (kans op) corona.

Zo bang was ik om een chemo te missen door bijwerkingen van het vaccin, dat ik heb gewacht tot de perfecte sweet spot; een week na de chemo, minimaal twee weken voor de operatie. 

In de tussentijd heb ik mijn kluizenaarsadem ingehouden, alle deuren op slot, in volledige lockdown, met als enige uitzondering het ziekenhuis. Er zijn verpleegkundigen die ik vaker, en voor langere periodes heb gezien dan mijn ouders. Er is een schoonmaakster die ik vaker heb gezien dan mijn broer. ("Kijk, daar is ze weer. Ze veegt zo je voeten onder je vandaan!")

Vorige week was het zover. Het maken van de afspraak ging zoals ik (helaas) had verwacht. Er belt een jong iemand voor een eerste vaccinatie. Op de valreep... Ik was er "laat bij" volgens de GGD-medewerker die noch mijn kale hoofd, noch mijn laatste bloedwaardes ter inzage had.

Er is weinig leuker dan een beetje vaccinatie-shaming. Behalve misschien de pruttelende stem van een man die snel zijn belscript erbij moet pakken, wanneer je hem vertelt dat je sinds april te ziek was voor een prikkie. Door zijn nervositeit mocht ik twee keer mijn gegevens doorgeven en vertelde hij me even vaak waar en wanneer ik precies me kon melden. Voelt toch lekker. Hopelijk ging het beter met de beller na mij.

Bij de RIVM zeggen ze al een tijd dat iedereen inmiddels wel de gelegenheid heeft gehad om zich minimaal één keer te laten inenten... Ben ik het niet mee eens, Jaap. Sinds mijn uitnodiging binnen is, sta ik al te springen om een naald in mijn arm. En dat terwijl ik nog geen oogcontact kan maken met die dingen zonder hartkloppingen te krijgen. (Is dit liefde? Of is dit doodsangst? Bij de dagopname waar ik flauwviel omdat ik naar mijn infuus keek voor hij werd afgeplakt, weten ze het wel!)

De boodschap is waarschijnlijk bedoelt om mensen toch nog even snel een afspraak te laten maken. Maar het wekt ook irritatie op bij iedereen die al gevaccineerd is, dat er zoveel mensen (nog) niet hetzelfde hebben gedaan.

Op de vaccinatielocatie was iedereen heel vriendelijk. Zij zagen mijn blauwe mutsje en bleke gezicht natuurlijk. Of misschien waren het gewoon aardige mensen. Of misschien was ik zo blij dat ik ook ein-de-lijk mee kon doen, dat ik zelfs het linoleum als marmer zag. 

Eén blauwe plek later en ik voel me nog steeds goed. Mijn haar groeit, mijn nagels voelen steeds minder alsof ze van mijn vingers afvallen... Gaat best lekker zo.

Alleen die triage... 

Elke dag kijk ik wel even naar de coronacijfers. Die stijgen en dalen met mijn stressniveau. Hoeveel besmettingen zijn er te veel? De druk op de IC's bepaald wanneer ik überhaupt iets hoor over mijn operatie. Ik moet rekening houden met enkele dagen van tevoren. Als ik over anderhalve week niks heb gehoord, moet ik bellen. Ik stel me voor dat mijn chirurg dan de planningsafdeling op komt lopen, de deur intrapt en zegt: "Geef me een bed en een scalpel, er is een borst die gespaard moet worden!"

Als mijn vriend me zonder blikken of blozen vertelt dat hij wel eens twaalf uur(!) heeft moeten wachten op een controleafspraak, dan valt mijn kaak op de grond. Twaalf uur. Van 8 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds. Een derde van de dag, gemiddeld gezien de helft van de tijd dat je wakker bent. Zo kan het dus ook, in een welvarend, westers land waar de zorg overspoelt is door de hoeveelheid patiënten, nog voordat een pandemie zich voordoet.

Als dit stuk een conclusie had, dan is het dit:

We hebben een collectieve verantwoordelijkheid voor een goed functionerend zorgsysteem, of je je nu laat vaccineren of niet.

Doe met die informatie wat je wilt, ik ga proberen niet al te vaak te kijken of ik al van de wachtlijst af ben.

F5, F5, F5, F5, F5...