Druk, druk, druk...

Het verbaast me soms hoe druk je het nog kunt hebben náást de chemo. En dan bedoel ik niet zo zeer "sociale" of werkafspraken, maar meer alles wat er óók nog speelt rondom het hele traject.

Neem onze zoon van 8. Hij worstelt enorm met mijn ziekte. Hij is bang dat ik doodga en wordt vaak 's ochtends om 6 uur al wakker met allerlei vragen. En hoewel we alles zo goed mogelijk uitleggen blijft het lastig voor hem om het allemaal te begrijpen. En dat is natuurlijk ook logisch. Om hem te helpen, zoeken we naar extra hulp.

Zo hadden we een videochat met “Kankerspoken”. Een heel mooi initiatief, waar kinderen in soortgelijke situaties met elkaar kunnen chatten. Hij wilde dat erg graag. Helaas waren er pas 20 kinderen aangesloten. Beetje jammer, want dat maakte het net wat minder interessant voor onze zoon. Hopelijk groeit het aantal kinderen snel!

Gelukkig kregen we telefonisch goed nieuws van de mamma care verpleegkundige… De tijdens de petscan “oplichtende” gebieden in mijn okselklieren en andere borst: alles bleek “schoon” te zijn. De tweede tumor is een voorstadium van kanker. De diagnostiek is voor nu klaar. Heel fijn, even relatieve rust. Ook hebben we even overlegd over de mogelijkheid om onze zoon met iemand in "een witte jas" te laten spreken. Kennelijk doet de oncologe dat vaker en is ze goed met kinderen. Volgende keer mag hij mee en kan hij al zijn vragen kwijt. Bovendien mag hij mee naar de chemo-dagopname, zodat het allemaal wat meer gaat leven. Dat gaat hem hopelijk helpen.

Tussendoor werd ik nog gebeld over de pruik in de andere kleur. Leuk, weer passen! Het voelde heel ongemakkelijk. Het was - vond ik - nu veel duidelijker te zien dat het een pruik was. Maar, zo zei de pruikendame: het kwam goed! Kennelijk was deze pruik net uit de doos gehaald (logisch ook eigenlijk) en nog niet gestyled. Dat gebeurt zodra ik de pruik daadwerkelijk nodig heb. Ik ging weer met wat meer vertrouwen weg.

Ik zit nog in het chemo-traject, maar er was ook al een kennismakingsgesprek bij radiotherapie gepland. Het voelde als een ver van mijn bed show. Sterker nog: het bleek ook nog niet helemaal zeker te zijn dat ik zal worden bestraald. Eigenlijk wordt dit pas duidelijk tijdens de operatie. Wat verder bleek is dat het aantal bestralingen tegenwoordig veel lager is dan vroeger. Mijn moeder had destijds 25 bestralingen. Nu zijn het er 5 of 15. Oké, dat is een stuk beter te behappen! Het was ook nog een zeer aardige radiotherapeute waarmee we een heel geanimeerd gesprek hadden. We gingen bijna vrolijk de deur uit :

In mijn vorige blog noemde ik het al, maar ik sport sinds een aantal weken twee keer per week bij een oncologisch fysio. Ze houdt mijn hartslag en het herstel goed in de gaten. Ik móet pauzes houden tussen de series door en mag niet te zwaar trainen. Want: je herstelvermogen is lager wanneer je chemo krijgt. Klinkt logisch. Wel soms een beetje saai die verplichte pauzes. Smokkelen werkt niet, dat heeft ze door... Erg fijn om zo fit te blijven.

Vanochtend moest ik mijn bloed laten prikken. Een uur later zaten we bij de oncologe. Vorige keer was het allemaal wat onwennig, maar deze keer klikte het beter en was het ook een fijn gesprek. Mijn bloedwaarden waren goed en als ik dat wilde, konden we de kuur met dezelfde dosis doorzetten. Ik zag geen reden om dat niet te doen, want de afgelopen weken waren me erg meegevallen. De anti-misselijkheidspilletjes en paracetamol mag ik vaker inzetten. Fijn om te weten. Dat ik twee kilo was afgevallen was geen probleem omdat ik gezond at en sportte. Maar nu moest ik toch gaan stabiliseren, anders zou ze de dietiste inschakelen. Nou, kom maar op met de tips van de diëtist :) Oh ja... en ze gaf aan dat ze niet verwacht dat ik de volgende kuren hele andere bijwerkingen krijg. Dat is een geruststelling. Het kan zelfs makkelijker worden omdat ik nu beter weet wat ik kan verwachten. Morgen de volgende chemo, ik ben er weer klaar voor.