But I'm not gonna go down with my hometown in a tornado

30 november 2023

Okay, het is dus een bacteriële infectie, maar we gaan wel een foto maken. Mijn vrouw heeft vandaag haar eerste werkdag en mijn kinderen zijn bij mijn ouders. Omdat Weesp lastig te bereiken is, ben ik met de fiets naar het station gefietst en heb ik de trein gepakt. Verder neemt een bevriende advocaat mijn diensten waar, opdat ik rust aan mijn hoofd heb. 

Eenmaal daar aangekomen is het redelijk rustig. Het betreft een diagnosecentrum, dus er wordt bloed geprikt en echo's gemaakt. Het maken van een echo van je balzak gaat ongeveer hetzelfde als bij zwangerschap. Je ligt op een bed en iemand zit met een apparaat over je heen te gaan, terwijl je geen idee hebt wat er aan de hand is. De echoscopist (heet dat zo? vanaf nu wel). Vraagt me wat de huisarts vertelde. Ik lig vrolijk te kleppen dat ze zei dat het bacterieel was en dat ik me niet zo druk maak. Zij vertelt me dat ik de resultaten van mijn eigen huisarts zal vernemen. 

Nadat ze klaar is, vraagt ze me even te wachten in de wachtkamer. Ik lees daar rustig mijn boek (een bizar slecht fantasy verhaal) en ze wenkt me. Ik moet direct naar het ziekenhuis, daar zullen ze me uitleggen wat er aan de hand is en verder onderzoek doen. Ik schrik en bel mijn vader, die op cursus is. Ik ren naar de taxistandplaats waar geen taxi's zijn (Weesp is, hoewel het Amsterdam is, nog steeds een beetje een gat). De eerste Uber doet er 10 minuten over om bij mij te komen, dus ik besluit de trein te pakken en dan naar het ziekenhuis te fietsen. In de trein bel ik mijn schoonmoeder en beste vriend. 

Ik vertel ze dat ik met spoed naar het ziekenhuis moet, maar niet weet wat er aan de hand is. Ik ben in volledige paniek en ga maar meeneuriën met mijn muziek (nummer wat ik luisterde zit hieronder) in de trein terwijl de conductrice rustig mijn kaartje controleert. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen kan ik de ingang niet vinden. Het ziekenhuis is net verbouwd en de oude lay-out kende ik goed, dus op de automatische piloot was ik daarheen gegaan.

Na 5 minuten paniek ben ik op de spoedeisendehulp. De ANIOS aldaar vertelt me dat we bloed gaan prikken en een CT-scan krijgen. Ik ben op dat moment nog volledig onder de indruk dat het van alles kan zijn. Ik heb mijn familie geappt wat er gaat gebeuren en zij zijn iets medische onderlegd en hebben door dat het kanker is en dat we gaan kijken hoe erg het is. Ik mag ook niets meer eten en drinken. 

Het vervelende is, is dat niemand dat aan mij vertelde. Ik ga de CT-scan in en zit vrolijk te praten over mijn werk met de medewerkers van het ziekenhuis. 

Eenmaal uit de scan en weer in de wachtkamer zit daar een kale vrouw. Haar naam zal ik niet noemen. Ik begin te ratelen tegen haar dat ik niet weet wat er aan de hand is en dat alles goed komt. Zij vertelt mij dat ze al een tijd in het ziekenhuis zit en praat ronduit over haar man en kinderen. Het is fijn om met een vreemde te praten over alles wat er aan de hand is, behalve de reden waarom we daar zijn.

Na 5 minuten komt de ANIOS Urologie. Hij is iets jonger dan ik ben en komt goed op me over. We gaan zitten in zijn kamertje en hij vraagt me of iemand me al verteld had wat er aan de hand was (niet dus). Hij vertelt me dat ik kanker heb, waarna ik even heel hard heb zitten huilen. Hij vertelt me dat ik een achtbaan in ga. Ik moet kiezen of ik nog kinderen wil. Ik heb er al twee, dus van mij hoeft het niet zo, maar mijn vrouw vond het wel een goed idee zei ik. In dat soort gevallen was het toch handig om mijn zaad veilig te stellen. Verder vraagt hij me of ik in zijn kamertje wil wachten of in de wachtkamer. Ik herinner me de aardig vrouw en wil eigenlijk heel graag naar haar toe.

Ik mag naar de wachtkamer. De aardig vrouw is er niet, maar ik kan wel gelijk mijn familie en mijn vrouw bellen. Mijn vrouw was al onderweg en zou er over vijf minuten zijn. De aardige vrouw komt ondertussen ook terug. Ik vertel haar de diagnose en zij begint samen met mij een goed potje te janken en te knuffelen. Who knew dat dat soms is wat je nodig hebt. 

Mijn vrouw komt ondertussen aan en verwondert zich weer over mijn gave om snel vrienden te maken met iedereen. Ook zij is overstuur. We hebben met zijn allen de neiging om niet aan elkaar te laten merken dat we soms overstuur zijn, wat toch een vreemd eigenschap is. Huilen is immers ook helen. 

Anywho, we gaan terug naar de ANIOS Urologie. Hij vertelt mij dat het niet is uitgezaaid, dat ik die avond mag eten wat ik wil en dat ik de volgende ochtend mijn zaad kan afstaan in het AMC en vervolgens direct naar het TerGooi moet om geopereerd te worden. De bal moet eruit. 

Mijn vrouw en ik gaan naar mijn ouders om mijn kinderen te zien, naar de Toko om eten te halen (een gigantische bak Nasi) en ik kan die nacht niet slapen. Ik kan alleen maar denken aan mijn kinderen.