Thinking out loud, looking at you
Het is een tijd geleden dat ik iets geschreven heb. In die tijd is er veel gebeurd.
Na de operatie ben je in essentie gewoon aan het wachten. Ik mocht meermaals bloedprikken en ik zag dat mijn tumormarkers daalden. Of ze genoeg daalden weet je natuurlijk niet. Pas na 10 dagen krijg je een gesprek met je uroloog of je wel of geen chemo moet en wat anders de volgende stappen worden.
Ik ben van nature een optimistisch persoon en gewoon aan het werk gegaan. Nu ik geen zware spullen mocht tillen, tilden mijn student-stagiaire, mijn cliënten en op een gegeven moment zelfs een bode mijn tas in- en uit de zittingszaal. Het litteken schuurde te veel als ik iets zwaars tilde en ook lopen werd vervelend. Vandaag is de eerste dag (drie weken na de operatie) dat ik eigenlijk mijn litteken niet meer voel. Ik heb de indruk dat ik de oude wordt.
Terug naar de uroloog. In een gesprek van 10 minuten vertelt hij mij dat mijn tumor 5 centimer is, dat het een seminoom is en vooral dat ik geen chemo hoef. Daarmee valt een last van mijn schouders.
In die 10 dagen vroeg ik me vooral af hoe het zou moeten met mij, mijn gezin en mijn praktijk. Ik ben zwaar onderverzekerd voor mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering en ik zag de problemen al opstapelen. Verder zou ik nog een paar keer naar de fertiliteitspoli moeten om sperma af te staan, nu de eerste batch kennelijk niet heel veel zwemmers had. Het grappige is, tegen de chemo zelf zag ik niet zo op. Dat was gewoon een volgende stap die ik zou moeten zetten.
Mijn vrouw vraagt wat de kans is dat ik alsnog uitzaaiingen krijg. Ik hoef het niet per se te weten (wat niet weet, wat niet deert), maar kennelijk is het 11%. Dat klinkt aan de ene kant laag en aan de andere kant is 1 op 10 gewoon hoog.
Om te vieren dat ik niet aan de chemo hoef, zijn mijn vrouw en ik volledig overdressed naar het beste restaurant van Hilversum gegaan (https://vyrhilversum.nl/), ben ik zaterdag met mijn beste vriend naar John Coffey gegaan in de Afas Live (waar ik absoluut niet van mijn vrouw in de moshpit mocht) en ga ik vanavond met mijn vrouw naar Personal Trainer in TivoliVredenburg. De kaartjes daarvoor hadden we allang, maar het voelt nu extra feestelijk.
Ik voel me nu geen kankerpatiënt meer. Dat is natuurlijk gek. Ik vertel het terloops als mensen vragen of ik nog wat heb meegemaakt. Ik merk dat deze blog mij veel steun gaf. Verder hielp het me erg om met lotgenoten te praten. Niet of het goed kwam of niet, dat interesseerde me niet zoveel, maar vooral hoe zij de eerste weken beleefd hadden.
Ik hoop niet meer te bloggen en dat dit iets is wat ik achter me kan laten. Ik moet nog wel vaak gaan bloedprikken en in de CT-scan, maar dat is waarschijnlijk niet iets om over te schrijven.
Mocht je nu een lotgenoot willen bellen en niemand in de buurt hebben; mijn nummer is 06 247 196 89. Ik help je graag.
Verder heb ik veel gebruik gemaakt van deze site: https://zaadbalkanker.nl/
De informatie daar, zeker na betaling van €25 per jaar, is erg behulpzaam.