Palliatieve fase

En door..

Mijn leven gaat door.. de klachten worden meer.. De uitzaaiingen van de borstkanker banen langzaam hun weg in de bekken, heiligbeen en bovenbeen en ribben. Soms gloeien die plekken en soms lijkt het even rustig te zijn. 

Na de 3 maandelijkse ct scan zegt mijn oncoloog met een soort berusting.. Annet.. het groeit minimaal.. dus das goed. Goed? Goed... denk ik dan.. Hoe dan? Want ik voel wel meer en meer pijn! Het lopen is waggelen,  het staan is na 3 min een hel en als ik verder dan 100 meter moet lopen.. dan begint de pijn weer te knijpen.  Ben ik nu gek? Begrijp me niet verkeerd.. Ik ben blij dat het langzaam groeit.. maar het voelt zo anders!

Na mijn maandelijkse bezoek aan de DIG waar ik dan mijn dosis Zometa krijg via infuus merken ze op dat ik slecht loop. Even later komt er een (mooie) dokter van de pijnpoli. De misselijkmakende Oxicodon gaat de deur uit .. en de Fentanyl pleister worden mijn nieiwe vriendjes. En ik voel geleidelijk dat de pijn meer onder controle komt. 50 % beter zelfs. Ik waggelen nog steeds... maar ik kijk er wel vrolijker bij. Een blije Annet. 

Wel een nadeeltje.. de nachten zijn wat onrustiger... en de bloedruk gaat skyhigh. Maar ook daar heb je pilletjes voor.

Over skyhigh gesproken.. Een super lieve vriendin heeft me een enorm mooi cadeau gegeven. Een ballonvaart. Prachtig prachtig! Een dikke aanrader.. en de landing vergeten we ff.