Humor

  • Openbaar blog
  • maandag 29 januari 2024
  • 102 x gelezen

Mijn gevoel nr. 18

Kanker en humor, gaan die twee dingen samen denk je? Het is niet omdat je ernstig ziek bent, dat je in eens je gevoel voor humor kwijt bent. Het laat me denken aan de pakkende televisieserie 'Gevoel voor tumor', die de komische kant van kanker durft te tonen. Ik bekeek de serie op mijn meest kwetsbare moment - net na de behandeling. Ik heb gelachen en gehuild, soms gelijktijdig. Het bracht veel emoties bij me los en voelde zelfs een stukje aan als therapie.

Het viel me op dat kankerpatiënten graag met humor omgaan met de ziekte en de situatie waarin ze zitten. Lachen om iets waar normaal gezien niet mee te lachen valt,  maakt de hoekjes wat minder scherp. Het giet een luchtig sausje over een smaakloos leven en maakt het iets meer appetijtelijk. Het is een beetje de grenzen van humor opzoeken en ongepast lachen, net wanneer je iets ernstigs meemaakt. 

Ik geef ook wel toe dat het een soort zelfbescherming is. Door te lachen vergeten we even onze zorgen en die zijn groot. Als we lachen, laten we een beetje los en voelen we ons ontspannen en de spanning bij anderen verdwijnt ook een beetje. Het is dus ook om anderen te beschermen. "Ah, ze blijft toch nog positief" en ze zijn net een tikkeltje minder bezorgd. Zo hebben we het gevoel dat we toch nog iets goeds doen in een machteloze bedoening. 

Humor maakt het allemaal wat draaglijker en het helpt relativeren, dat was alleszins bij mij het geval. Ik keek immens veel comedy tijdens mijn behandeling. Elke dinsdag, bij het ophangen van het oranje zakje a.k.a. mijn chemo stond de comedyshow al op. Ik moest alleen nog op afspelen drukken. Het doorlopen van de chemo duurde ongeveer een half uur en ik lachte luidop van begin tot einde. Iedereen die me kent, weet dat ik een aanstekelijke lach heb en liefst van al lach ik LOL. Zo ging er buiten het toegediende gif, ook enkele gelukshormonen door mijn lijf. 

Mijn kamerdeur stond altijd wijd open en ik zag vaak verpleegsters gek naar me kijken. Zelfs de dame die altijd mijn eten kwam opdienen, vroeg waar ik steeds naar keek. "Ik word altijd vrolijk als ik in je kamer kom", was de feedback. Daar werd ik heel blij van. Zo boog ik iets negatiefs om naar iets positiefs en van iets akeligs maakte ik een plezierig moment. Op die manier maakte ik ook het chemo-gebeuren niet helemaal bewust mee, want ik focuste mij op de humor op mijn scherm. Neem het leven niet te serieus, they said. So I did.

De achterliggende verklaring en waar ik toen veel mee bezig was, was het zelfhelend vermogen van het lichaam. Positieve energie was daar een groot onderdeel van en wat is er nog positiever dan lachen tijdens een droevig moment? Als alle cellen in mijn lichaam door mijn schaterlachen mee glimlachten, dan maakten de kankercellen geen kans. Daar geloofde ik heilig in. Ik voelde me ook minder alleen, want ik werd entertained door de grappigste mensen op de wereld. Daardoor voelde ik mij veilig, in mijn eigen happy cocon in het ziekenhuisbed. Het was ook het beste middel tegen mijn angsten, ze zeggen niet voor niets 'lachen is het beste medicijn' 😉.

Zelfs nu als ik merk dat ik weer sombere gedachten heb en het minder goed met me gaat, zet ik een goede comedy op en lach ik zo luid totdat mijn buren zich zorgen beginnen te maken. Tegelijkertijd voel ik de stress uit mijn lichaam kruipen. Ik voel me terug happy, ben wat positiever en kijk terug hoopvol naar het leven. Ik begin de dag met een glimlach denkende aan een goede mop van gisteren. 

Wanneer heb jij voor het laatst eens goed gelachen?

Serap Can - geschreven op 20 juli 2023.

Voor meer gevoelens, surf naar: www.eenkijkinmijnhart.com of volg mij op instagram: eenkijkinmijnhart 

Reageren
Volgend blogbericht