"Tijd voor de eerste chemokuur"

Het is 8 augustus 2023,

Na een slopende 1,5 maand is het dan zo ver. 

Mijn eerste chemokuur van de 6 die ik moet krijgen bij Isala in Meppel. 

Mede door de rollercoaster welke ik de laatste tijd heb moeten ondergaan best wel een beetje zenuwachtig wat deze kuur mij zal brengen. Ik kon niet goed indenken wat ik er van moest verwachten maar dat bleek al snel reuze mee te vallen.  Mijn angst bleek ongegrond want ik ging na de kuur vol goede moed weer huiswaarts zonder vreemd gevoel.  

Dit heeft echter enkele dagen geduurd want 11 augustus begin ik mij toch wel een beetje vreemd te voelen.  Mijn smaak was inmiddels verdwenen (metal/kruidnagel achtige smaak ik de mond en reuk) en kreeg enorme pijn in mijn gewrichten,  met name mijn knieën en enkels deden continue pijn. De vermoeidheid nam ook enorm toe en ondanks deze vermoeidheid kon ik slecht slapen snachts,  mede veroorzaakt door het vele peinzen, maar ook doordat ik vaak hoofdpijn kreeg snachts waar,  als ik in slaap viel,  ik snel weer wakker van werd. 

Ik begon overdag steeds slechter te functioneren.  

Na overleg met het ziekenhuis op 15-8 werd geadviseerd om de prednison te verhogen van 2x 5mg p/d naar 10mg p/d wat ik nog even heb uitgesteld tot de volgende dag. 

De 16e voelde ik mij plotseling bijzonder goed,  de pijn in de gewrichten was praktisch verdwenen en zo ook de hoofdpijn.  Precies een week na de chemokuur dus.  De dagen erna werd dit steeds beter en had zelfs weer kracht om er uit te gaan. Ik besloot om dagelijks wat te gaan fietsen wat zeer relaxed was.  Zo'n 10km per dag kon ik al aan. Het lopen was nog te vermoeiend ivm mijn slechte rechter been dit tot op de dag van vandaag nog niet goed en zeer instabiel is.  Maar fietsen daarintegen ging mijn prima af. 

De prednison heb ik dus niet verhoogd en dit ook besproken met het ziekenhuis.

Ik begon weer zin te krijgen in de dagen en het slapen ging beter waardoor ik mij overdag wat uitgeruster voelde. 

Het weekend na de eerste week heb ik me echt super gevoeld. Alle bijwerkingen waren zo goed als verdwenen tot op de dag van vandaag zegge 22-8.

Ik heb inmiddels weer goed hoop gekregen voor de volgende kuur op 30-8 en ben daar nu minder angstig voor. 

Morgen 23-8 moet ik nog naar Isala Meppel om bloed te prikken,  waarschijnlijk voor de PSA. Dat vind ik ook wel weer spannend omdat de laatste meting aardig goed was.  Van 204 naar 8.6.

Nu maar hopen dat het nog meer is gezakt. 

Kortom,  ik ben tot nu toe zeer verrast met het verloop van de kuur maar het is natuurlijk nog het begin en moet er nog 5. Mijn lichaam voelt goed en heb er net vertrouwen in dat dat zo zal blijven. 

Graag tot de volgende blog 🙂