Vijf weken later alwéér een buikpunctie om vocht af te tappen!
Woensdag 13 april om 9.30 uur had ik mijn tweede buikpunctie i.v.m. toegenomen buikvocht (ascites). Exact 5 weken ná de eerste keer. De eerste buikpunctie (via mijn rechter zij), viel me erg mee. Uiteraard was de verdovingsinjectie even pijnlijk en voelde ik de drain naar binnen gaan, maar op dat soort dingen kan ik me altijd goed instellen. Even goed zuchten en ademhalen, daarmee vang ik de pijn dan op. Ik had toen geen last van de drain tijdens het aflopen van het vocht. Dus ik zag niet tegen de 2e buikpunctie op. Maar helaas ging het dit keer héél anders dan de eerste keer!
Lees verder via: marianneke2012.Blogspot.com
Liefs, Marianne
4 reacties
Mooi blog! Fijne paasdagen. En mooi om te lezen dat je zo van een sauzijcenbroodje kon genieten ;-)
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Bedankt voor je compliment. Ik ben vanwege jouw reactie, jouw óók jouw blog gaan lezen. Ik ben vannacht om 1 uur gestopt en ga zo weer verder lezen. Je schrijft prachtig en openhartig. Van alle verhalen van lotgenoten raakt die van jou het me het meeste. Hoeveel "pech" (een understatement) kun je hebben in je leven! Samen kanker krijgen en zó jong en snel weduwe worden, om vervolgens het hele traject alleen door te moeten maken. Mijn empatisch vermogen is groot...., maar dit kan niemand écht goed invoelen lijkt me.... Vreselijk! Ik ga zo weer verder lezen en wens je heel veel sterkte en succes verder!
Heel veel liefs en een dikke knuffel XXX
Lieve Marianne, dank je wel voor je reactie. Het is ook onvoorstelbaar veel tegelijk. Ik voel zo langzamerhand ook de "drang" opkomen om het verhaal rondom mijn operatie en de uitvaart van Roberto te gaan opschrijven. Ik ben hier "pas" komen bloggen na de operatie, toen de chemo's gingen starten. Het bloggen hier helpt me om alles op een rijtje te krijgen en om mijn emoties eruit te laten. Heel fijn is dat. En ook heel dankbaar, dankzij reacties zoals die van jou :-)
Veel liefs, Mirjam
Lieve Mirjam, Ik snap het. Ik denk dat de meesten van ons die een blog schrijven het ook als een uitlaatklep gebruiken. Daarnaast is het fijn om o.a. reacties van lotgenoten te krijgen. Wij snappen als geen ander hoe het voelt.
Ik vind het zélf ook heel fijn om het overzicht te bewaren hoe wanneer situaties waren. Omdat je zoveel meemaakt, dan weet ik het me soms niet meer zo goed te herinneren. Voor een vervolg traject of behandeling kan het héél handig zijn om dan je blog erop na te slaan.
Héél veel sterkte en succes met je blog.
Ik heb intussen alles gelezen. Mooi beschreven en herkenbaar, maar ook heel emotioneel. Ik volg je blog vanaf nu ook.
Liefs, Marianne