Liesbreuk of toch wat anders?

Op een zonnige zomerdag in juli krijg ik ineens een telefoontje van mijn man. Hij was op zijn werk, niets bijzonders dacht ik? Hij spreekt uit:” Schat ik moet zo even naar de huisarts”. Mijn alarm bellen gaan aan. De huisarts? Hij moet nooit naar  een dokter. Dus ik vraag door:” Wat is er aan de hand dan?” Mijn man Jace zegt:” Ik heb vermoedelijk een liesbreuk. Heb denk ik net iets te zwaar en verkeerd getild.” Eenmaal terug van de huisarts krijg ik te horen dat Jace doorgestuurd is naar het ziekenhuis afdeling radiologie. De huisarts wist het niet helemaal zeker. Dus ze willen toch even een echo laten maken. Ach fijn wat moet dat moet dan maar en liever dat ze het zeker weten. Het ziekenhuis ging ons bellen hoelaat we daar moesten zijn. Eenmaal in het ziekenhuis begon het wachten. We moester er rond 13:15 zijn, maar waren er tussen gestopt. Dus hebben zeker een half uur in die wachtkamer gezeten. Toen werd eindelijk Jace geroepen. Hij gaat liggen en verteld het verhaal waar hij last heeft. Het is ook bog een radioloog in opleiding dus ze loopt regelmatig weg om even te verleggen met haar meerdere. Het echobeeld laat ons namelijk helemaal geen liesbreuk zijn. En ineens worden de ballen ook meegenomen in de echo. Daar zien ze toch wel degelijk verschil tussen links en rechts. De linkerbal laat namelijk een afwijking zien. Er word overlegd met de uroloog. Deze dacht voor nu een acute zaadbal ontsteking. Hiervoor heeft Jace een zware antibiotica kuur gehad. Hierbij werd heel duidelijk gezegt dat hij zonlicht moet vermijden. Je kan je voorstellen dat mijn mannetje behoorlijk mopperig was. Nu juist wanneer het eindelijk warm en zonning werd mocht hij niet in het zonlicht. De vervolgafspraak was 2 weken later. Hier ging Jace alleen heen. Ons zoontje Boaz lag namelijk op bed. Voor mij wel een zenuwslopend moment. Het duurde en het duurde. Dus ik begin te appen. 
Ik: En je balzak weer goedgekeurd? Jace: Mag door naar de uroloog nu gelijk. Ik: oooh😞, wat is er loos dan? Wat zagen ze nu we op de echo dan?

Toen was het even stil. Mijn zenuwen beginnen te stijgen. Vervolgens krijg ik terug van Jace: ik moet nu na het lab om bloed te prikken. Waarop ik regageer: Vind het nu helemaal niks. Waar denken ze aan dan? Jace: Ja ze willen iets uitsluiten. En ineens begint mijn hoofd te ratelen. En ineens schiet het woord kanker door mijn hoofd. Dus ik stuur: ja wat? Kanker ? Of wat? Jace: De uroloog verwacht het niet, maar durft het niet 100% zeker te zeggen. Volgende week krijgen we de uitslag. Mijn wereld stort in. Kanker? Mijn man? Ik heb 6 jaar geleden mijn opa verloren aan longkanker en dat was een vreselijk ziektebeeld. Ik heb een hele poos liggen huilen op bed. We hebben weer een week vol spanning gehad. Ondertussen vertelde Jace bij thuiskomst dat de volgende echo over een week of 6/8 is. Jace vond de bloeduitslag veel spannender. Terwijl ik de uitslag van de volgende echo veel spannender vond. De dagen duurde en duurde. Toen kwam het telefoontje van de uroloog. In het bloed is niks te vinden. In eerste instantie gingen wij er van uit dat dit dus goed was. Terwijl de weken langzaam voorbij gingen, zijn wij ons ook steeds meer gaan verdiepen in wat nu eigelijk zaadbalkanker is. En toen kwam ook het bloedprikken voorbij. Daar kwam dan ook naar voren dat het niet wil zeggen dat  wanneer er niks in het bloed gevonden is er daadwerkelijk niet iets aan de hand is. Het kan altijd nog wel. Inmiddels kregen we de afspraken binnen. Half september de nieuwe echo en een week later de uitslag. Heel hard hoopte we samen dat er een positieve verandering was te zien. We zijn dan met z’n twee ook nog nooit zo zenuwachtig geweest voor een uitslag vanuit het ziekenhuis. We zitten daar in de wachtkamer bij de uroloog voor de uitslag en dan hoor je ineens meneer Jace. Daar staat dokter Albert in zijn witte jas, geeft ons een box en gaat met ons zitten. Dokter Albert is een dokter die kort van stof is en heel direct. Wat dan ook weer heel fijn is. Geen koetjes en kalfjes, maar gewoon meteen recht voor z’n raap. 
“Jace” zegt dokter Albert.”ik ben meteen heel eerlijk. Het beeld is onveranderd.” Langzaam stort mijn wereld maar ook die van Jace in. Het is net als in een film. Langzaam krijg je steeds minder mee. En zie aan het gezicht van Jace dat die ook steeds meer vertrekt. Mijzelf ben ik aan het groot houden om geen traan te laten vloeien. Niet nu! Verder verteld dokter Albert dat de bal verwijderd zal moeten worden op vrij korte termijn. Hij wil hier niet te lang mee wachten. Hij meld namelijk dat de kans voor 90% aanwezig is dat het wel kanker is. Hij geeft ons tot na het weekend even de tijd om het te laten bezinken en of we een second opion willen. Verslagen lopen wij het ziekenhuis uit. Zei de arts nu echt kanker? En door voel ik een traan over mijn wang lopen. Dit kan niet? Dit hoort bij oudere mensen. Niet op je 34ste. Hoe moet ik nu uitleggen aan de kinderen dat papa ziek is? Gaat hij dood? Zoveel vragen ineens. Met veel gepraat in het weekend hebben we samen besloten het te gaan doen. We willen niet dat Jace voor 10% gaat gokken en dan vervolgens bij de 2% hoort die aan deze kanker overlijd. Dinsdag belde dokter Albert terug en die hebben we een go gegeven. Waarna hij een week later al de operatie had. Deze is via zijn linkeronderbuik gegaan. Daar is zijn zaadleider en testikel verwijderd. Jace had aangegeven een prothese terug te willen. Dus deze hebben ze terug geplaatst. Na een dagopname is het ziekenhuis mocht ik Jace het einde van de middag weer mee naar huis nemen. We kregen te horen vanuit het ziekenhuis dat de uitslag 2 weken op zich zou laten wachten. Week 1 ging vrij snel voorbij. Al hoe dichter bij de afspraakdatum hoe langer het duurde. Daar was dan eindelijk de afspraakdatum. De dag duurde en duurde. Het laatste uur leek jaren te duren. Dokter Albert zou om 15:00 bellen. Het werd 15:04, 15:05 en het duurde en het duurde. Eindelijk ging de telefoon om 15:10. Met dokter Albert, ik heb slecht nieuws. Het bleek inderdaad een kankertje te zijn. We gaan nu snel de scan maken om te kijken of er uitzaaiingen zijn. Zijn deze er niet ben je klaar en schoon. Dokter Albert en Jace hangen op. Waarom komt dit niet heel onverwachts? We zagen het aankomen en hebben nu de bevestiging. Het deed ons minder verdriet dan het vorige slecht nieuws gesprek. 


In de volgende blog neem ik u mee naar de medische rollercoaster waar we verder in beland zijn en vervolgonderzoeken.

*Namen zijn fictief.