De aftrap

Afgelopen vrijdag mijn eerste kuur gehad. MVAC, was er de hele dag zoet mee. Vanaf 9u t/m 18u in het ziekenhuis geweest. Opgelucht dat ik eindelijk de strijd kon beginnen, emotioneel toen mijn bak met chemo op mijn kamer werd gezet. Ineens kwam het besef dat die zooi mijn redding is en ik echt niet zonder kan.

De hele dag was mijn vriend bij mij, we lagen samen in bed te kletsen, te lezen en de errors van het infuus op te lossen. Eén keer duurde het wel erg lang voor er een verpleegkundige kwam, toen alles maar uitgezet want ik werd gek van het gepiep. Uiteindelijk kwam ze, net na de overdracht, was mijn infuus verstopt. Dat was even heel pijnlijk....
Voor de rest viel de dag zelf mee. Lekker gegeten, ontzettend lieve, gezellige en meedenkende verpleegkundigen.

De volgende dag was ik moe, pas laat in de ochtend uit bed. Mijn eetlust was matig. Toch lukte het allemaal nog wel en zijn we zelfs nog even naar de Bever gegaan om een mutsje te kopen voor mij. Verder heerlijk slaapmatjes uitgeprobeerd, een walhalla daar voor als je moe bent. Eenmaal thuis gesloopt en weer gaan slapen tot de bel ging! De verpleegkundige stond voor de deur die Pegfilgrastim kwam geven. Pegfilgrastim-injecties stimuleren het beenmerg om bepaalde witte bloedcellen te maken. Daarna was ik op en weet ik amper meer wat ik heb gedaan. Als een zombie heb ik zondag mijn vier kinderen nog twee uurtjes gezien. Dit met hulp van mijn vriendin die kwam koken enzo. Later kwam een andere vriendin om de boel op te ruimen, mij te laten douchen. Dat soort dingen. Ik wilde alleen maar slapen, eten en drinken lukte amper. Gelukkig krabbelde ik gistermiddag wat op en lijkt het de goede kant op te gaan. Mijn ouders zijn er nu (wonen 2.5 uur verderop) en dat voelt fijn, voor hun ook zei mijn moeder.

Heb nu alleen nog een constant gevoel van ik-ben-tig-keer-in-de-boot-die-niet-over-de-kop-gaat-geweest en verder de conditie van een 80 jarige. Dat kan ik handelen voor de komende dagen💪.

Op naar kuur 2!