Ik blijf!

Afgelopen week was een hele spannende week. De dagen voor de scan zat ik er mentaal af en toe flink doorheen. Op de dag van de scan voelde ik mij enorm gespannen, van mijn inmiddels bijna verdwenen kruin tot aan mijn tenen....mijn lijf stond stijf van spanning. Mijn vriend heeft mij die dag er echt doorheen weten te slepen terwijl hij zelf ook heel gespannen was. We hadden amper iets te zeggen tegen elkaar. 

Een wandeling door het Amsterdamse Bos, een gigantische airbus uit de Emiraten (ik blijf dat magisch vinden) die laag overvloog terwijl we het er net over hadden. 'Daar komt een hele grote!' Riep ik. Een lunch tussen de geiten en bijbehorende luchten (tip, ga zomers niet naar een geitenboerderij, niet te harden). 

Veel appjes, berichtjes, wat telefoontjes. Even wat slapen bij thuiskomst. Later een flinke wandeling richting een restaurantje die niet open bleek te zijn op maandag. Dan maar door met wandelen om vervolgens richting de supermarkt te wandelen en daar eten te halen. 

Tijdens het koken belde een vriendin, alle spanning kwam eruit. Wat was dat fijn, samen gehuild, gelachen en gepraat. Ik zou na het eten alleen richting huis maar mijn vriend wilde mij brengen en achteraf gezien was dat ontzettend fijn. Eenmaal hier hebben we kunnen praten, erkennen van de spanning en best aardig kunnen slapen. 

Dinsdag, de dag na de scan;

Ik had om 11u een afspraak staan. Rond 1020u keek ik 'stiekem' even in mijn online patiëntenportaal van het AvL, meteen scrolde ik naar scans en ja hoor, hij stond er al in. Snel begon ik te lezen, waaaaaaaaah, het leek goed nieuws te zijn. Ik riep mijn vriend die op het toilet zat, 'volgens mij gaat het goed, een forse afname.' In jubelstemming maar ook nog voorzichtig want als...

Donderdag tijdens het onderzoek werd alles bevestigd. Een forse afname en een goede scan. Er werd meteen gesproken over de operatie. Later meer! 

Ik ben nu aan het genieten, de 4e chemo heb ik afgelopen vrijdag gehad en lijkt wederom goed te gaan❤️