Levenswater

Levenswater

Gelukkig bestaat het
En kan het
Mijn redding zijn..

Alsof het zwaard van Damocles boven mijn hoofd heen en weer slingert. Na de derde chemo volgt er maandag 19 augustus een scan en donderdag 22 augustus verder onderzoek om te kijken of het stabiel is gebleven of verminderd is. Als dat het geval is mag ik door! Door met mijn leven❤️. Daar ga ik voor maar af en toe bekruipt het gevoel van angst mij zo....

Gisteren had ik, na een fantastische goede week, mijn tweede kuur. Moest er om 8.10u zijn, riedeltje bloedprikken, wachten, wegen enzo, gesprek internist die niet eens uit zichzelf vertelde dat mijn bloedwaarden goed waren. Ik was zo ontzettend bang dat ze niet goed zouden zijn,  werkelijk een nachtmerrie van gehad. Badend in het zweet werd ik wakker omdat ik te horen kreeg dat mijn chemo niet door kon gaan. Afijn, ik mocht dus door, extra medicatie voorgeschreven gekregen voor mijn misselijkheid.

Hups richting de dagbehandeling. Infuus aanprikken was echt rot dit keer, eerst moest ik worden opgewarmd en daarna prikte ze in een vat tegen een klepje....was er al bang voor, slecht te prikken mens ben ik. Verder vertelde ze mij dat ze liever niet in hand prikte omdat de doxorubicine, mocht het infuus niet helemaal goed zitten, zo'n wond kan veroorzaken dat er een huidtransplantatie moet plaatsvinden. Laat die info achterwege, dacht ik. Had al verteld dat ik niet alle ins en outs wilde meekrijgen....Nou, dan maar naar je linkerarm. Weer warm maken, kloppen, zoeken en de tranen biggelden inmiddels over mijn wangen. 'Toch maar op je hand!' WTF. Maar doe maar....gelukkig zat 'ie meteen goed. Gek hoe je daar zo'n hele dag ligt, mensen ziet komen en gaan en dan beseft dat dit 5 dagen per week gebeurd. Zoveel mensen met kanker. Ik was de laatste die uitcheckte, om 1830u reden we de parkeergarage uit.

Vandaag was fijn, veel kunnen eten, wat gedut en nog een ritje richting een boerderij gemaakt, ze verkopen daar heerlijk ijs. Rond 16u mijn Pegfilgrastim gehad en rond 18.30 begon de ellende. Voel mij zo misselijk, koud en ruk.

Mijn haar heb ik eraf laten knippen door de kinderen. Wilde de confrontatie met overal losse plukken haar voor zijn. Ook merkte mijn oudste dochter (10jr) op; 'mam, ik vind het zo raar als wij volgende week thuiskomen dat jij dan ineens kaal bent.' Daar had ze een punt. Mijn vriendin kwam langs om te helpen en we hebben er een dolle boel van gemaakt. Fijn dat zoiets zwaars dan ineens toch ook luchtig kon zijn. Ze hebben allevier een vlecht mogen afknippen en daarna hebben de oudste en jongste de boel geknipt. Mijn vriendin heeft mij verder kortgewiekt met de tondeuse, was nogal een karwei zeg. De kruinen gingen moeizaam....de dag erop heeft mijn vriend, heel lief, de boel nog gefinetuned. Gek om jezelf ineens zo te zien, moest steeds lachen als ik mezelf in de spiegel zag. Dacht aan die clip van de Bloodhound Gang😎.

Nou. Ik ga nog even wat groenten naar binnen zien te werken en dan ben ik er wel klaar mee voor vandaag.