Het kwartje is nog steeds niet gevallen.
De operatie is achter de rug. Mijn rechter borst is een stuk kleiner geworden en de plastisch chirurg heeft er echt een mooie borst van weten te maken.
De 26e juli moet ik voor controle komen en krijg ik de uitslag. Hopelijk een goede uitslag en zijn de snijranden schoon. Dan krijg ik ook te horen of ik bestralingen ga krijgen en hoeveel.
En nu komt het. Ik begin me nu eindelijk te beseffen dat ik kanker heb (gehad). Krijg af en toe paniek aanvallen. Moet steeds huilen. Hoe lang heb ik nog te leven? Hoeveel kans heb ik dat de kanker terug komt? En nog veel meer vragen.
Vragen die ik voorheen niet had en die voor de operatie niet bij me opkwamen.
Ik realiseer me nu nog steeds niet dat ik echt ziek ben. En dat het over mezelf gaat allemaal. Wat zit een mens toch raar in elkaar.
Groetjes
Anja
3 reacties
Dat is helemaal niet raar lieve Anja. Je was zo gefocust op de operatie. Nu die goed is gegaan kom je in iets rustiger vaarwater. Juist dan komt vaak het besef en komen de emoties. Laat het maar gebeuren in het vertrouwen dat het weer overgaat.
Sterkte daarbij en liefs, Monique
Ach lieve Anja, ook al is de operatie technisch misschien goed gelukt, wat verdrietig hè... Herkenbaar... Fijn dat de tumor eruit is, maar best heftig dat je daarvoor een stukje van jezelf kwijt raakt. Gun jezelf dit verdriet, het ís ook gewoon allemaal heftig. Ik hoop heel erg voor je dat je goede berichten krijgt en je vervolgtraject niet al te zwaar meer is. Sterkte ❤️
Nee, is niet gek Anja dat het kwartje nu pas valt. Je stond op de overlevingsstand en dan is er geen ruimte voor tranen en emoties. Zodra je dat loslaat, is er wél ruimte voor emoties en je moet ze vooral ook gewoon laten komen en je laten gaan. Het besef dat kanker in je leven is gekomen, is ook niet niks. Dat zal ook zijn impact blijven houden. Laat het maar met je meelopen, maar laat het je leven niet overheersen. Dat is die KKK (kutklotekanker voor de duidelijkheid) niet waard!
Lieve groetjes Hebe