Herstel

Het herstel kan beginnen! En wat gaat dat snel! De volgende dag loopt hij voorzichtig alweer zelf naar het toilet en de pijn valt nog steeds erg mee. Hij drinkt en eet zelfs wat. De nacht die daarop volgt is minder fijn. De ontlasting is op gang aan het komen. Water. En na een paar keer zit daar bloed bij. Ik hoorde het pas de volgende dag, maar wat had Gideon een rotnacht. Vooraf hadden we gelezen dat het risico aanwezig is dat de naad niet goed sluit, dat hij daar erg ziek van zou zijn en dat er dan opnieuw een operatie nodig is. Er werd niet geslapen.

De ochtendronde bracht wat geruststelling; waarschijnlijk was het een bloedvaatje in de darm, bij de aansluiting, wat nog bloedde. In de loop van de dag is het bloeden opgehouden. Eten en drinken gaat snel beter en zondag zitten we in de koffiekamer. Gideon moet zelfs afgeremd worden.

Maandagochtend is de ontlasting al niet meer zo waterig en Gideon mag naar huis. Heel fijn, in z'n eigen bed slaapt hij stukken beter dat in het ziekenhuis, waar om de haverklap iets gebeurt en 's morgens al heel vroeg de dag begint. 's Middags thuis is de ontlasting geen plas meer, maar een hoopje.

Op woensdag, dus binnen week na de operatie, is de ontlasting echt vast. Alleen komt ze 's avonds, in plaats van zoals gewoonlijk 's morgens. Woensdag is ook de laatste dag dat hij paracetamol slikt. Op donderdag is het Koningsdag, een week na de operatie. We rijden naar Brabant, wandelen een stukje, gaan uit eten en rijden weer terug naar Zoetermeer. En ja, dan valt hij 's avonds op de bank in slaap. En vanaf die dag: klusjes, boodschapjes doen (niet te zwaar!), wat gaat het goed!

De afspraak die we kregen, telefonisch consult op 12 mei, blijkt niet te kloppen. We worden op vrijdag 5 mei op de poli verwacht. We hopen dan de uitslag te krijgen van het weefselonderzoek en zijn benieuwd hoe het verder zal gaan. Heeft hij de erfelijke vorm (met drie directe familieleden die darmkanker hadden lijkt dat wel zo te zijn)? En wanneer en hoe vaak controles? We maken een lijstje met vragen.

Raar hoe een diagnose je leven ontwricht. Als een stel patiënten zitten we vier uur te wachten in een ziekenzaal, overgeleverd aan de medische zorg. Niet in staat kennelijk om even om de hoek te kijken en te zien dat daar een prettigere ruimte is om te wachten.

Maar ook hoe een voorspoedig herstel ervoor zorgt dat er weer ruimte in het hoofd komt voor toekomst en plannen. Hoe we weer grip gaan krijgen op onze situatie, vragen opschrijven, weer wat dapperder worden.