De wandelgroep rukt uit.

Voldaan, moe, maar toch weer vol van opgedane energie, kom ik voor de lunch thuis. Modder aan mijn schoenen. En opnieuw was het zó gaaf.

Het heuvelachtig boslandschap leent zich bij uitstek voor de tweewekelijkse wandeling van deze groep kerels. Als je, als buitenstaander, ons daar zou zien lopen, zou je je waarschijnlijk afvragen wat die wandelaars eigenlijk bindt. Waarom gaan een dozijn mannen samen aan de wandel? En sporadisch vraagt een tegemoetkomende passant daar ook wel naar. Tevergeefs. De vraag wordt door ons natuurlijk steevast ontweken.
Maar de lezer van deze blog mag het wel weten. We hebben allemaal prostaatkanker. En samen wandelen doet ons goed, maakt ons sterk, fysiek en mentaal, en helpt ons tegenslagen te verwerken. Je raadde het al.

Maar het is geen groep prostaatkankerpatiënten, nee, die naam, patiënten, doet ons op dinsdagochtend geen recht. We zijn eerder prostaatkankermannen, of eigenlijk gewoon mannen. Maar allemaal dus wel met prostaatkanker, of, wie weet, loopt er een enkeling tussen die na behandeling vrij is van kanker. Maar de rest heeft prostaatkanker. Prostaatkanker in al zijn stadia. Sommigen kregen de diagnose jaren geleden. En anderen wachten nog op hun eerste PSMA-scan.
En we hebben het goed samen. Vrienden zijn we geworden, misschien wel vrienden voor het leven. Ja, het leven dat nog rest. We luisteren naar elkaars verhaal en hebben opvallend veel aandacht voor de ander. Nou vroeg ik me af hoe dat zo kan komen. Is het de kanker die ons zo bindt, vast wel. Maar er is meer. Of eigenlijk, er is minder. Want weet je wat de mannen van onze wandelgroep, gemiddeld, het meest van anderen onderscheidt? Nee? Nou, verschillenden van ons, ik denk zelfs wel de meesten, hebben weinig testosteron. Zo weinig mogelijk. Minder, minder, minder. En daardoor is competitief gedrag ons helemaal vreemd. En door minder testosteron is er ook relatief meer inlevingsvermogen in de groep. En, als laatste, het door ons zo bejubelde gemis aan testosteron bevordert de samenwerking. En die aspecten dragen bij aan de prima sfeer in de wandelgroep.
We delen overigens waarschijnlijk bijna allemaal hetzelfde lot. Laat ik het zo zeggen, we genieten nu wel van geneugten van de lente, maar we zien aan de horizon ook wel de donkere bui langzaam naderen.

Toegegeven, fysiek is het wel een beetje een uitdaging voor me. En dat is dus niet verkeerd. Mijn wandelspieren krijgen iedere keer weer een heerlijke update. Dat doet mijn gestel goed en dat is ook wat ik wil. 
Er wordt aardig doorgelopen vind ik. Een kilometertje of 6. En als we nog zo'n 500 meter hebben te gaan en de koffie al bijna kunnen ruiken, schakel ik terug naar een rustig uitlooptempo en laat me terugzakken uit het peloton.
Tijdens de koffie praten we nog lekker door. En echt niet alleen over kanker. Alle dingen van het leven, mooi of wat minder, kunnen aan bod komen. Het leven wordt gedeeld. Tenminste, als je dat wilt.

Vrienden van het leven. 
Mooie groep, gastvrij, mooie mannen, en verder allemaal zo heerlijk verschillend natuurlijk. 
Laat mij nog maar vele jaren mee lopen. Vele jaren.