En zo is het gekomen.

Hoe lang is het geleden? Mijn kleinzoon was 3 jaar oud. En er was een feestje. Het was me te druk op het feestje, dus ik wilde een blokje om. En mijn kleinzoon wilde met z'n opa mee. Prima, gezellig. Over het smalle dijkje, langs het meanderende riviertje.

Het dorp was stil en het begon zachtjes te regenen. We keuvelden hand in hand over van alles en nog wat. Toen linksaf, langs het slootje. 
"Opa, ik moet plassen." We waren te ver van huis om eerst terug te lopen voor het toilet. En ik moest eigenlijk ook wel. Naast elkaar in de berm probeerden we met onze plasstraal de sloot te bereiken. De wind stond goed. Maar de sloot was onbereikbaar. Hij, de kleine man, haalde nog geen meter, een centimeter of tachtig schat ik zo. Ik plaste loodrecht naar beneden in de modder, de voeten vijftig centimeter uit elkaar om net niet zelf geraakt te worden door de opspattende urinespetters. Mijn kleinzoon had alleen oog voor zijn eigen plas. 
We kwamen droog weer thuis. Tenminste... de jassen waren nat, maar de broeken waren droog.

PSA. 
"Waarom heeft mijn huisarts niet eerder een PSA-tje laten prikken? Ik was de 65 al gepasseerd. En waarom is er wel bevolkingsonderzoek om baarmoederhalskanker, borstkanker en darmkanker op te sporen en hangt het opsporen van prostaatkanker vaak af van het initiatief van de patiënt zelf? Die dokters hebben allerlei protocollen, waar ze zich in de praktijk van alle dag toch wel graag, en teveel, aan houden. Waarom geen standaard PSA voor alle mannen van 55 en 60?"

Dat waren zo de gedachten die door me heen gingen, toen ik de diagnose uitgezaaide prostaatkanker kreeg. Ik was 66, het was anderhalf jaar geleden. 8 februari 2023. 
Ik was boos op de beleidsmakers en de soms te nauwkeurige volgers van het, mij niet passend, beleid. 
Iemand moet immers de schuld krijgen. 
De boosheid hoort erbij. Dat is allang weer over.  

Waarom ben ik niet eerder naar de huisarts gegaan? Mijn plastalent leverde al jaren heel langzaamaan steeds een beetje aan deugdelijkheid in. Ik trok pas aan de bel, toen ik soms bij thuiskomst, na een stukje lopen, moeite had het toilet op tijd te bereiken. Onderweg van de achterdeur naar dat toilet, wierp ik dan gehaast alle hinderende kledingstukken, zoals pet, sjaal en jas, rücksichtslos van mij af. Toilet eindelijk bereikt. Knoop los, broek naar beneden en....net op tijd. Of net te laat.
Toen ging ik pas naar de huisarts, maar ik dacht nog steeds dat het wel om een goedaardige, vergrote prostaat zou gaan. En die goedaardige klier kon wel wachten tot ik met pensioen was, of tot in de laatste maanden voor mijn pensioen. En dan een TURP. Dat is een prostaatverwijdering met een scoop door de plasbuis heen.

Maar het was kanker. Uitgezaaid.

Eigen schuld dikke bult? Nee! Dat nu ook weer niet.

Op de foto een prent van het Max Euweplein in Amsterdam. Met het advies, boven de oude pilaren, om niet tegen de wind in te plassen.